Πάνθεον και Σύγκλητος

Mετά από πολλά (35) χρόνια στη δημοσιογραφία και ακόμα περισσότερα στην πολιτική, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι η θεσμοποιημένη βλακεία. Τουλάχιστον εις όσα αφορούν το πολίτευμα -της αστικής δημοκρατίας- και την εξέλιξή του.

Διότι, εις ό,τι αφορά την εξουσία (η οποία αποκλίνει όλο και πιο πολύ απ’ το πολίτευμα) ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αποθέωση (ακόμα και η τελετουργική) της πιο αδηφάγου Μαφίας από γενέσεως του καπιταλισμού.

Τέλος, εις ό,τι αφορά την οικονομία, ο...

νεοφιλελευθερισμός είναι η αποθηρίωση του καπιταλισμού στην πιο κανιβαλική του εκδοχή για τους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση - μια λεηλασία δίχως τέλος (που οδηγεί στο τέλος όλων), ένας διαρκής πόλεμος σε πολλά μέτωπα, που διαχειρίζεται μιαν όλο και πιο επισφαλή ειρήνη, ώσπου να ξεσπάσει κάποια στιγμή ο ίδιος, ολοκληρωτικός, αποκαλυπτικός, έσχατος.

Θυμάμαι, εργαζόμουν τότε στα «Νέα» τη δεκαετία του ’90, όταν άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ή ήττα της εργασίας και του πολιτισμού της (με την επιρροή του στην εκπαίδευση και τις τέχνες) άρχισε να λαμβάνει ιστορικές διαστάσεις. Αρχισε τότε να γίνεται επίσης αντιληπτό ότι η παλινόρθωση της αντιδραστικής σκέψης (της ομογενοποιημένης σκέψης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης) δεν οδηγούσε σε ένα «τέλος της ιστορίας» (δηλαδή της ταξικής πάλης, που θα άφηνε τον καπιταλισμό κυρίαρχο του παιχνιδιού), ούτε σε έναν «πόλεμο των πολιτισμών» (κι άλλες αφέλειες ή προπαγάνδες», αλλά στην υπέρβαση των εθνικών κρατών και των αστικών δημοκρατιών. Οι κρίσεις με τις οποίες θρέφεται σκοτώνοντας ο καπιταλισμός έπαιρναν πλέον έναν άλλον, αναβαθμισμένο, χαρακτήρα και γίνονταν εργαλεία για τον σχεδιασμό και την κατασκευή ενός «νέου θαυμαστού κόσμου» της Νέας Τάξης, όπου οι εναπομείνασες τελετουργίες της δημοκρατίας θα απαλλοτριώνονταν βαθμιαίως, αλλά οριστικώς από την ολιγαρχία και τον όλο πιο φανερό φασισμό - έναν  φασισμό πολύ πιο έξυπνον κι αποτελεσματικόν από την εποχή που φόραγε τα φαιά κι έκανε τον αληταρά στους δρόμους, έναν φασισμό νέας κοπής οπλισμένον με τόκους, διεθνείς οργανισμούς, τοπικές (πλέον) κυβερνήσεις, ΜΚΟ κι άλλα, που άφηναν πίσω τους τις αστικές δημοκρατίες, τη διάκριση των εξουσιών και κάθε πολιτική που δεν ήταν υποταγμένη στη «νέα» οικονομία, ως πράγματα άχρηστα κι αναχρονιστικά.

Τελευταίο σπάραγμα αντίθεσης σ’ αυτό το προτσές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπήρξε η απόπειρα καθιέρωσης Ευρωπαϊκού Συντάγματος, Μια απόπειρα αξιοθρήνητη που λίγοι κι όλο λιγότεροι πήραν στα σοβαρά, κολοβή εξαρχής (αντιλαμβανόταν την Ευρώπη χωρίς το ελληνορωμαϊκό της προηγούμενο), που άλλωστε πήγε άκλαυτη κι ετάφη με συνοπτικές διαδικασίες - τα πράγματα κινούνταν πλέον προς άλλη κατεύθυνση. Εκείνη που ήθελε τους λαούς πληθυσμούς, τα κράτη περιοχές (ή ζώνες, αναλόγως) και τη διοίκηση όλων απαλλαγμένη από κάθε πολιτική που δεν θα είχε ως πρόταγμα την οικονομική δικτατορία εκείνων που έκαναν πλέον την Ευρωπαϊκή Ενωση (δημιουργώντας ταυτοχρόνως μια τερατώδη γραφειοκρατία) Διευθυντήριο των Ισχυρότερων εκ των Δυνατών.

Το φαινόμενο αυτό, ώσπου να ολοκληρωθεί, χρειάζεται τα κυρίαρχα εθνικά κράτη εκείνων που αναδεικνύονται κυρίαρχοι σ’ αυτήν τη διαδικασία αλλά δεν χρειάζεται ουδόλως τα εθνικά κράτη των άλλων - των κυριαρχούμενων, ούτε, πολύ περισσότερο,τις δημοκρατίες τους. Κάθε κοινοτισμός, κάθε αίσθημα του συνανήκειν, κάθε είδος συνεκτικού κοινωνικού ιστού έγιναν και είναι εμπόδια που η νέα τάξη της «οικονομίας της φρίκης» παραμερίζει βιαίως. 

Κάθε αντίσταση στη βίαιη αυτή διαδικασία στιγματίζεται από την πιο θηριώδη κι αποτελεσματική προπαγάνδα όλων των εποχών. Ο νεοφιλελευθερισμός (φιλελεύθερος στα ήσσονα, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα - αρκεί να μη σχετίζονται με το δικαίωμα στην εργασία) οδηγεί (με ρυθμούς επέλασης) σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που πλέον δεν χρειάζεται ούτε φύλλο συκής. Σήμερα μιλούν ανοιχτά πλέον στη Γερμανία για το εθνικό αστικό κράτος ως να πρόκειται για μια «μεταβατική πολιτειακή μορφή» που ιστορικώς εξέπνευσε, προετοιμάζοντας έτσι την κοινή γνώμη για «νέους» θεσμούς φεουδαρχικού τύπου.

Διότι αυτό πλέον είναι το ζητούμενο: η εξαγωγή όλο και μεγαλύτερης υπεραξίας, στην πηγή της. Μετά την κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής φούσκας (όχι ακόμα στην πραγματική οικονομία, αλλά στους σχεδιασμούς που θέλουν να υπερβούν το ατελέσφορο πλέον αυτής της τρέλας), η καταλήστευση των εργαζομένων και η υπαγωγή τους σε κατάσταση διαρκούς χρεοκοπίας είναι μονόδρομος.

Η πολιτική (φιλελεύθερη) ρητορική του νεοφιλελευθερισμού (πλουραλισμός, μεταμοντερνισμός, πολυπολιτισμός, αυτοπροσδιορισμός) είναι μια φάρσα, όταν δεν είναι ένα εργαλείο προπαγάνδας. Η δε οικονομική ρητορική του νεοφιλελευθερισμού (ανταγωνισμός, ο εκσυγχρονισμός, ελεύθερη αγορά, οι μεταρρυθμίσεις, οι επενδύσεις) όταν δεν είναι οργουελιάνες παρενδύσεις είναι δικτατορικές υπαγορεύσεις.

Το δυσάρεστο είναι ότι ένα μέρος της Αριστεράς, στην Ευρώπη και την Ελλάδα, παρακολούθησε, ενίοτε με σθένος, την πολιτική (φιλελεύθερη) ρητορική του νεοφιλελευθερισμού και έτσι αιχμαλωτίσθηκε, αν δεν υπέκυψε, στην οικονομική του πρακτική - τις δικτατορικές υπαγορεύσεις μιας φρικώδους οικονομίας.

Σήμερα, διά της Γερμανίας κατασκευάζονται στην Ευρώπη «μικρές Κίνες» (ενώ η Κίνα κατασκευάζει με τη σειρά της «ζωτικούς χώρους» στην Αφρική) κι όλα δείχνουν ότι οι πόλεμοι, μάλιστα σε ευρωπαϊκό έδαφος (Ουκρανία), δεν είναι αδιανόητοι (όπως ήταν πριν από την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία), ότι οι Γενοκτονίες (όπως των Παλαιστινίων) μπορούν να συνεχίζονται αργά έστω, αλλά σταθερά, και ότι μεγάλα μέρη του κόσμου μπορούν να ’ναι μια γεωπολιτική κινούμενη άμμος, με ανοιχτές έτσι τις πιθανότητες ενός ολοκαυτώματος.

Κι έτσι «έχουμε φθάσει ώς εδώ». Διαθέτουμε ένα Πάνθεον και μια Σύγκλητο. Αλλά καμία Εκκλησία του Δήμου.

Στο Πάνθεον κατοικούν οι θεοί του Συστήματος. Οι Εταιρείες - τραστ και μονοπώλια. Οι Τράπεζες. Ο μέγας θεός Μέτοχος ο Περιούσιος. Ο ψεύτης θεός Ανταγωνισμός (που εξοντώνει τους πιο αδύνατους και ανάγει σε μονοπώλια τους πιο ισχυρούς). Η χθόνια θεά Κυβέλη Ελεύθερη Αγορά με τα εκατό βυζιά (που τρέφουν τους λίγους εκλεκτούς) και τις μυριάδες βδέλλες (που απομυζούν όλους τους άλλους). Ο Χάρος των Πολέμων. Οι Εκατόγχειρες της Αρπαγής και της Λεηλασίας, της Βίας και της Καταστολής. Η αυτού βδελυρότης ο Φασισμός ο Εθνικιστής και Γενοκτόνος. Η Υποτέλεια και η Διαπλοκή. Οι Ανώτεροι θεοί του Ρατσισμού, η Dura Lex sed Lex, η Πολιτική Ορθότης και η Προπαγάνδα, ο Μαμμωνάς και ο Μολώχ, ο Αμοραλισμός, ο Φόβος και το Χρέος.  

Αυτούς τους θεούς προσκυνάμε και σ’ αυτούς αναγκαστικώς θυσιάζουμε τις ζωές μας και το μέλλον, επί ποινή θανάτου, εξορίας, εξαθλίωσης, στιγματισμού, χρεοκοπίας.

Και στη Σύγκλητο. Στη Σύγκλητο κατοικεί το πολιτικό προσωπικό αυτών των θεών. Που μόνον αποβλακωμένο μπορεί να είναι. Ο Μπαρόζο! Η Μέρκελ! Και στα καθ’ ημάς μια ορδή ουτιδανών και ολετήρων. Καλέστε την Ελληνική Σύγκλητο των Ημερών και θα έχετε να στεφανώσετε στην Αγορά Βενιζέλο και Σαμαρά! Γεωργιάδη, Βούλτεψη, Αργύρη Ντινόπουλο και Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου. Αυτοί είναι αφρός του έθνους, ο Γιακουμάτος και ο Μπαλτάκος. Ούτε καν «Ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης», αλλά Τζαμτζήδες και Κασσήδες. Αυτοί είναι οι Πατέρες της Συγκλήτου, αυτοί εκφράζουν (και φορολογούν και σφάζουν) τον λαό της Ρώμης - πληβείους και καθαρίστριες. Αυτοί οι ραγιάδες κλίνουν το γόνυ, ανδρείκελα των Επικυρίαρχων κι ανδράποδα των Δυνατών. Ποιο ψέμα δεν έχουν πει; Ποιο φόνο δεν έχουν κάνει; Στεφανώστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και βγάλτε ψήφισμα λαμπρό για τον Γίγα Γκίκα Γκέκα! Στουρνάρας ο Ποσειδώνας των Σούσι, Παπαμιμίκος ο τρόμος των Γότθων, μια Σύγκλητος από κνώδαλα και κύμβαλα αλλαλάζοντα στα τηλεπαράθυρα για το δίκιο του Δυνατού που αρπάζει το Ελληνικό, που βουτάει τα δάση, κατουράει τους γιαλούς και πίνει τα ποτάμια.

Αυτή τη Σύγκλητο έχουμε! Φωνάξτε τη Σύγκλητο των Ελλήνων να βγει στην Ιερά Οδό της Πόλης και θα σας βγουν εκείνοι που κάνουν κατασχέσεις στα σπίτια, αυτοί οι ίδιοι που σκοτώνουν τους καρκινοπαθείς, οι ίδιοι που προσφέρουν παιδιά θυσία στην Ασιτία, τον Υποσιτισμό, την Ντροπή και τη Φτώχεια. Θα σας βγουν οι αληταράδες που έχουν το θράσος να σας κοιτούν κατά πρόσωπο και να επικαλούνται Ανωτέρα Βία, προκειμένου να ασκήσουν εναντίον σας και τη δική τους βία, τη βία της ύαινας που τρώει τα αποφάγια του λιονταριού. Ποιος απ’ αυτούς βλάφθηκε από το έργο του (που αφανίζει άλλους) έστω και κατά λεπτόν; Ποιος δεν ήπιε νερό στη έρημο, όπως ο Αλέξανδρος, αφού δεν έφθανε απ’ αυτό να πιουν και όλοι οι στρατιώτες του;

Αυτή είναι η Σύγκλητος των Ελλήνων σήμερα, ένα μάτσο κυνηγιάρικα σκυλιά των πιο αισχρών θεών, εκείνων που κατοικοεδρεύουν στο πιο ελεεινό Πάνθεον όλων των εποχών.

Ομως εμάς άλλη Ελλάδα μάς ανάστησε. Σ’ άλλην Ελλάδα άναβαν κεράκι οι μανάδες και οι πατεράδες μας. Μου έλεγε ένας παλιός «τα κεριά δακρύζουν, γιατί είναι φτιαγμένα κι αυτά από δάκρυα».

Της ελπίδας ή της απελπισίας;

............................................................................................

ΥΓ.: Η στήλη εύχεται σε όλους καλό καλοκαίρι. Ραντεβού τον Σεπτέμβριο.

Του Στάθη από enikos