Tα παιδιά του... Τόμσεν, οι φευγάτοι και οι... κλώνοι

Ο πιο άστοχος επιθετικός προσδιορισμός για τον δευτεριάτικο ανασχηματισμό ήταν το «σαρωτικός». Με αρκετούς βασικούς μνημονιακούς υπουργούς στις θέσεις τους και την αντικατάσταση μερικών μετρίων από ίδιους και χειρότερους, τα περί «σαρώματος» είναι αστειότητες.

Εκτός εάν «σάρωμα» μπορεί να ονομαστεί η μετακίνη­ση υφυπουργών στην ξε­φτισμένη σκακιέρα, ώστε:...

• Να ικανοποιηθούν κάποιες γεω­γραφικές «ατέλειες» του κυβερνητι­κού σχήματος.
• Να αναβαθμιστεί κάτι λίγο η συ­νεργασία Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ (δηλαδή να αναβαθμιστεί η συμμετοχή του ΠΑ-ΣΟΚ) χωρίς να διαταραχθούν οι με­ταξύ τους ισορροπίες (δηλαδή να μην πάρουν τα όπλα οι νεοδημοκρά-τες).
• Να επιβραβευθούν κάποιοι που έφαγαν τα λυσσακά τους στα κανά­λια για να στηρίξουν μια κυβέρνηση από την οποία κρατούσαν αποστά­σεις ακόμη και οι υπουργοί της. Με στόχο να προσεγγιστεί η Λαϊκή Δε­ξιά, η οποία όμως – δυστυχώς για το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου – κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.

Ας μην κουραζόμαστε όμως με τους άστοχους μιντιακούς χαρακτη­ρισμούς, με τους οποίους τα κανά­λια επένδυσαν έναν απίστευτα αμή­χανο και πολιτικά αυτοκτονικό ανα­σχηματισμό. Οι ίδιες οι κινήσεις του πρωθυπουργού είναι πολύ πιο ενδι­αφέρουσες.

Τρόικα και συμφέροντα

Στα περισσότερα από τα υπουρ­γεία με το μεγάλο βάρος εξυπη­ρέτησης μνημονιακών συμφω­νιών και αυτά στα οποία παίζουν μπάλα   διάφορες   σημαντικές ομάδες   εγχώριων   συμφερό­ντων οι υπουργοί παρέμειναν:

• Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο υπουργείο Διοικητικής Με­ταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με κύρια απο­στολή τις απολύσεις και την παρα­χώρηση δημόσιων δραστηριοτή­των σε ιδιώτες.
• Ο Γιάννης Βρούτσης στο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας με κύ­ρια αποστολή τη διαχείριση των δελ­τίων Τύπου για την ανεργία και την ολοκληρωτική διάλυση του ασφα­λιστικού.
• Ο Γιάννης Μανιάτης στο υπουρ­γείο... Τσιμέντου, Μεταλλαγμένων και «Πωλούνται πετρελαιοπηγές» (επισήμως Περιβάλλοντος, Ενέργει­ας και Κλιματικής Αλλαγής). 
• Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης στο υπουργείο... Κατατρεγμένων και Βα­ρέως Φορολογουμένων Εφοπλιστών (επισήμως Ναυτιλίας).
• Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στο υπουργείο... Εθνικής Οδοποιίας και Διοδίων (επισήμως Υποδομών, Με­ταφορών και Δικτύων).

Οι... βράχοι

Πέραν αυτών, όμως, παρέμειναν και οι εξής, είτε ως επιτυχημένοι είτε

ως εξ απονομής είτε επειδή... δεν γι­νόταν να φύγουν:

• Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ως υπουργός Εξωτερικών και ως αντι­πρόεδρος της κυβέρνησης (αυτονό­ητο – είναι ο βασικός κυβερνητικός εταίρος).
• Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στο Άμυνας (αυτονόητο – πού να τρέ­χουμε τώρα...).
• Ο Χαράλαμπος Αθανασίου επί της Δικαιοσύνης (για να μην έχουν να λένε διάφοροι Μπαλτάκοι και Μι-χαλολιάκοι).
• Η Όλγα Κεφαλογιάννη ως υπουργός Τουρισμού (ποιος άλλος θα μπορούσε να υποδεχθεί αξιο­πρεπώς τους δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες που αναμένονται προς άρμεγμα;).

Άκλαυτοι

Επιπλέον, υπήρξαν οι περιπτώσεις αυτών που έφυγαν ως αποτυχημέ­νοι, αυτών που έφυγαν μεν, αλλά άφησαν πίσω τούς πολιτικούς «κλώνους» τους και αυτοί που αναβαθμί­στηκαν:

Ο Γιάννης Στουρνάρας έφυγε από το υπουργείο Οικονομικής Διάλυσης και Πρωτογενούς Πλεονά­σματος (επισήμως Οικονομικών)... για να μείνει. Είτε ως κεντρικός τρα­πεζίτης είτε ως επίτροπος ή κάτι άλ­λο, δεν θα πάει άκλαυτος.

Άλλωστε άφησε πίσω του τον Γκί-κα Χαρδούβελη, ο οποίος, όπως και ο προκάτοχός του, κοιτάζει στον (πολιτικό) καθρέφτη του και βλέπει τον Κώστα Σημίτη.

Επιπλέον, ο νέος υπουργός υπήρ­ξε πολύτιμος συνεργάτης τόσο του Λουκά Παπαδήμου όσο και του Σπύρου Λάτση (Eurobank, Mall, Ελληνικό). Έχει δε στο βιογραφικό του συμμετοχή στο επάρατο PSI και τη διαπραγμάτευση για το δεύτερο μνημόνιο. Ποιος καταλληλότερος για να διαπραγματευθεί το τρίτο, που έρχεται οσονούπω; Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Στουρνάρας άφησε πί­σω του έναν... πιστό κλώνο.

Ο Κωστής  Χατζηδάκης είπε «αντίο» στο υπουργείο... ΟΟΣΑ και ΙΟΒΕ (επισήμως έχοντας κάνει μπάχαλο τη μισή «κοινωνική Ν.Δ.» στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, αλλά άνευ αποτελέσματος), χρεω­μένος το απίστευτο φιάσκο με το γάλα, με μηδαμινές επιδόσεις στο πεδίο της ανάπτυξης κ.λπ.

Στη θέση του πήγε ο Νίκος Δέν-διας, ο οποίος, αν και πρώην μητσοτακικός, ο οποίος είχε τα­χθεί υπέρ της Ντόρας Μπακο-γιάννη στη μάχη για τη διαδο­χή του Κώστα Καραμανλή το 2009, έκανε πολλά στο πλάι του Αντώνη Σαμαρά για να τονώσει το πρωθυπουργικό προφίλ του και κέρδισε την πολιτική και ανθρώπινη εμπιστοσύνη του.

Λογικό, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να τον ανταμείψει προστατεύοντάς τον από την έξαρση των τρομοεπι-θέσεων και οργανώσεων, αλλά και από το ενδεχόμενο να καεί η χώρα το καλοκαίρι λόγω διάλυσης του μη­χανισμού της πυρόσβεσης. Για κάτι τέτοιες δύσκολες περιστάσεις είναι άλλωστε οι φίλοι. Όσο για τη Δημόσια Τάξη, με τα

προαναφερθέντα (και πολλά άλλα ακόμη) προβλήματα, εντελώς άγνω­στο είναι το τι ακριβώς καλείται να κάνει εκεί ο Βασίλης Κικίλιας. Φα­νταζόμαστε ότι θα το μάθουμε στο μέλλον. Μαζί με το τι θα κάνει ο Δένδιας στο Ανάπτυξης.

Σε αυτήν την καραμπόλα το να μι­λήσουμε για κλώνους δεν είναι αυ­τονόητο, αλλά το πολιτικό αποτέ­λεσμά της μελλοντικά θα δικαιολο­γήσει το τιτλάκι περί... «φευγάτων» (με την καλή έννοια πάντα).

Ο Άδωνις Γεωργιάδης παύθηκε από το υπουργείο Ράντσων, Ει-κοσιπεντάευρων και Twitter (επισή­μως Υγείας), αλλά άφησε πίσω του τον Μάκη Βορίδη. Κοινώς, «ΛΑΟΣ μπαίνει - ΛΑΟΣ βγαίνει» και οι... κου­μπάροι του Γιώργου Καρατζαφέρη (κατά δήλωση του ιδίου) τού κρα­τούν ανοιχτή την πόρτα. Ο ορισμός του κλώνου.

Για τον νέο υπουργό μάλλον πε­ρισσότερο έχει μετρήσει η συμπά­θεια του... Mega στο πρόσωπό του. Η εκλογική υγεία της Δεξιάς προφα­νώς ήταν το πρώτο κριτήριο στην τοποθέτησή του. Άλλωστε για την υγεία του κοσμάκη ποιος χέστηκε; - με το συμπάθιο πάντα...

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ήταν βέβαιο ότι θα φύ­γει. Έκανε μπάχαλο τον χώρο ευθύ­νης του υπουργείου Συγχωνεύσεως Σχολείων και Ιδιωτικών Πανεπιστη­μίων (επισήμως Παιδείας), χωρίς να παραγάγει την ποσότητα «μεταρ­ρυθμιστικού» έργου που περίμενε η τρόικα, και βγήκε υπέρ του Βαγγέ­λη Μαρινάκη στον Πειραιά θάβο­ντας την υποψηφιότητα του νεοδη-μοκράτη Βασίλη Μιχαλολιάκου. Ε, τι άλλο να συμβεί για να πει «αντίο»; Ούτε μετακίνηση δεν σήκωνε η πε­ρίπτωσή του.

Επειδή όμως η είσοδος των (πολύ συγκεκριμένων) φροντιστηριάδων και κολεγιαρχών στην Παιδεία, όπως επίσης το κλείσιμο των άχρηστων σχολείων (για να στοιβαχτούν τα απείθαρχα κωλόπαιδα σε τριαντάδες σαν τις σαρδέλες και να μάθουν να μην ξανακάνουν καταλήψεις) και οι απολύσεις δασκάλων και καθηγη­τών είναι ιερές προτεραιότητες για την τρόικα και τον Σαμαρά, ο Αρβανιτόπουλος αντικαταστάθηκε από κάποιον βεβαιωμένα αποτελεσμα­τικό.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος, με έντονο εσχάτως το στερητικό της υπουργι­κής καρέκλας, ήταν η ιδανική λύση. Άλλωστε τα θεαματικά αποτελέσμα­τά του στα υπουργεία Εργασίας και Υγείας (τα δύο πρώτα σε προτεραι­ότητα υπουργεία για κάθε είδους τρόικα) αποτελούν εγγύηση και για την Παιδεία, τον τρίτο τομέα προτε­ραιότητας των ευαγών ιδρυμάτων τύπου ΔΝΤ σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Iron Man της τρόικας σε νέες πε­ριπέτειες. Μένει έτσι και ο Βενιζέλος ικανοποιημένος που η Ελιά του θα δείξει επιτέλους το... κοινωνικό της πρόσωπο.

Μπορεί εν προκειμένω ο κλωνισμός του Αρβανιτόπουλου να μην επιτυγχάνεται, αλλά ο (νευρικός) κλονισμός στην Παιδεία είναι βέ­βαιος.

Ο Αθανάσιος Τσαυτάρης ήταν μια ακόμη περίπτωση υπουργού που είδε τον τομέα του να γίνεται κατ’ επανάληψη μπάχαλο δίχως ο ίδι­ος να αφήσει πίσω του «μεταρρυθ­μίσεις», αλλά μόνο πολιτικό κόστος. Καθηγητής ήταν, μικρό το κόστος της αποχώρησής του - κι ας υπήρξε και αυτός ένας εκ των θιασωτών της εισβολής των μεταλλαγμένων στη γεωργία και τη διατροφή μας, μια υπόθεση για την οποία σοβαρά (και εκδοτικά) συμφέροντα καίγονται να προχωρήσει.

Στη θέση του πήγε ο Γιώρ­γος Καρασμάνης, βου­λευτής Πέλλας της Ν.Δ. με  κομματική  ευθύνη για τα αγροτικά, με δι­αφωνίες στην αντάρα με το γάλα, ο οποίος, μαζί με τον σχετικά παροπλι­σμένο σπεσιαλίστα του ΠΑΣΟΚ στα θέματα της περιφέρειας και της Αυτοδιοίκησης Πάρι Κουκου-λόπουλο, θα προσπαθήσει να συ­γκρατήσει τις αυξανόμενες διαρρο­ές της συγκυβέρνησης προς τον ΣΥ-ΡΙΖΑ στον αγροτικό κόσμο και την Αυτοδιοίκηση.

Κατά μία έννοια ο Καρασμάνης αποτελεί κλώνο του Τσαυτάρη, ο οποίος επίσης είχε ζοριστεί με τις ηλίθιες ρυθμίσεις για το γάλα, οι οποίες αυτές τις μέρες έγιναν... «ρό­μπα» γενικώς, και από το «Ποντίκι» ειδικώς, προκαλώντας μέχρι και τη­λεοπτικές εκπομπές.

Τέλος, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, μια από τις ελάχιστες φορές στην πολιτική του καριέρα, κοκκινίζοντας από τα νεύρα του, δι­καιολόγησε το προσωνύμιο «κόκκι­νος Πάνος».

Παραδοσιακός δεξιός, ο πρώτος που τάχθηκε υπέρ του Σα­μαρά στην εσωκομματική μάχη κα­τά της Ντόρας Μπακογιάννη όταν κανένας δεν τολμούσε, πήρε την άγουσα για τα πολιτικά... αποδυτή­ρια. Έτσι κι αλλιώς ο ίδιος κατάφερε να εκτεθεί για την πλήρη απουσία χιούμορ ως υπουργός Πολιτισμού, αντικείμενο με το οποίο πάντως δεν είχε - ούτε δημιούργησε - καμιά απολύτως σχέση.

Το χειρότερο γι’ αυτόν δεν είναι το ότι δεν μετατέθηκε κάπου αλλού για να συνεχίσει να ζεσταίνει μια υπουρ­γική καρέκλα, αλλά το ότι διάδοχός του ορίστηκε ένας κλασικός... αβερωφικός κλώνος, ο Κωνσταντίνος Τασούλας,  ο οποί­ος, μεταξύ   όλων των άλλων, ση­ματοδοτεί την προσωπική ανά­γκη του   πρω­θυπουργού να  επιστρέψει στις πολιτικές και ιδεολογικές ρίζες του πριν από την τελευταία μάχη για την επιβίωσή του.

Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, πιο δεξιά από τον Τασούλα πέφτεις στον (πολιτικό) γκρεμό. Εκεί δηλαδή όπου οδεύει και ο αγαπημένος μας πρωθυπουργός, όπως δείχνουν και μερικές ακόμη από τις άλλες επιλο­γές του για τους νέους υπουργούς...

Της μαϊμούς ο γάμος

Για καιρό πολλοί και διάφοροι ει­σηγούνταν μετά πάθους την αμφί­πλευρη διεύρυνση της Ν.Δ. προς τα δεξιά και προς το Κέντρο, ενώ άλλοι έβλεπαν μόνο την απεύθυνση προς το 16,5% που κινείται στα θολά νερά της ευρύτερης Δεξιάς και Ακροδε­ξιάς. Καμιά από τις δύο στρατηγικές δεν φαίνεται να υιοθετείται – ή, ακρι­βέστερα, να υλοποιείται με επιτυχία.

Η απουσία καραμανλικών και μη­τσοτακικών από την κυβέρνηση, αλ­λά και η επιλογή, ως εκπροσώπων της Λαϊκής Δεξιάς του Αργύρη Ντι-νόπουλου, της Σοφίας Βούλτεψη, της Κατερίνας Παπακώστα και του Γεράσιμου Γιακουμάτου σε υπουρ­γικές θέσεις είναι στοιχεία τα οποία δεν ευνοούν καμιά εκδοχή διεύρυν­σης ή προσέλκυσης λαϊκής δεξιάς ψήφου.

Άλλωστε, για να μην ξεχνάμε και τη σκληρή πραγματικότητα, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έδωσαν πολλές τη­λεοπτικές μάχες πριν από τις ευρω­εκλογές – και, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσουν να μάχονται στα τη­λεοπτικά πλατό – για την παράτα­ξη, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η Ν.Δ. να γκρεμιστεί... αισίως στο 22%. Το πώς οι ίδιοι θα ξαναμαζέψουν αυτό που άφησαν να φύγει από τα χέρια τους δεν μπορεί να απαντηθεί – του­λάχιστον από εμάς...

Όσο για την επικοινωνιακή εικό­να της κυβέρνησης με αυτούς τους πρωταγωνιστές, περισσότερα προ­βλήματα θα δημιουργήσει από αυ­τά που υποτίθεται ότι θα επιλύσει. Με τέτοια... δεύτερης ποιότητας δεξιούρα επί των επάλξεων, και οι κεντροαριστεροί θα έχουν πρόβλη­μα και οι κεντροδεξιοί. Στην πλευ­ρά αυτών που έφυγαν για τη Χρυσή Αυγή η συγκεκριμένη εκδοχή Λαϊ­κής Δεξιάς δεν λέει απολύτως τίποτε (περισσότερα, από την... ανάποδη, τους λένε Βορίδης και Αθανασίου, οι οποίοι αποτελούν κόκκινο πανί), ενώ η περίπτωση των ΑΝΕΛ δυ­σχεραίνει επίσης, παρ’ ότι το κόμμα του Καμμένου φαίνεται ήδη να καίει λάδια.

Με τούτα και μ’ εκείνα, ένα είναι σίγουρο. Ότι, με αυτήν την κυβέρ­νηση, εμείς θα γελάσουμε. Στη Ν.Δ. όμως δεν έχουν καταλάβει τι τους περιμένει...

  

Σταύρος Χριστακόπουλος από το Ποντίκι