Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Περί «ιστορικών» αποφάσεων...

Με αφορμή ότι την τρέχουσα περίοδο τη συνοδεύει πολύς λόγος για τις «ιστορικής σημασίας» αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και στα Γιούρογκρουπ, η μνήμη γύρισε σε μια παλιότερη, αλλά εξίσου «ιστορική» απόφαση.
Το «ιστορικό» εκείνο συμβάν συνετελέσθη στις 20/6/2000, πριν από δώδεκα σχεδόν χρόνια.
Πριν υπενθυμίσουμε ποια ήταν αυτή καθ' αυτή η τότε «ιστορική» απόφαση, αξίζει να δούμε...
τον τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε και πανηγυρίστηκε από τους πρωταγωνιστές της στο εσωτερικό της χώρας:
*
Η Ελλάδα, όπως ελέχθη τότε, «τώρα είναι δυνατή».
Η χώρα, μας διαβεβαίωναν, έχει τις «καλύτερες προϋποθέσεις για να καθορίζει πιο αποτελεσματικά τη δική της ιστορία».
Πρόκειται, τονιζόταν με θριαμβευτικό ύφος, για «ιστορικό βήμα και αναπτυξιακό άλμα».
Τα λόγια αυτά ανήκαν στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη...
*
Ακόμα πιο ενθουσιώδης ήταν ο τότε υπουργός Οικονομίας, ο Γιάννος Παπαντωνίου.
Πάρτε μια γεύση:
«Είναι για τους Ελληνες και τις Ελληνίδες μια μέρα πανηγυρισμού».
«Η Ελλάδα αποκτά τη θέση που της αξίζει (...). Για πρώτη φορά θα βρίσκεται στην πρώτη ευρωπαϊκή ταχύτητα, στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών λαών».
«Αποτελεί για τη χώρα μας, για το λαό μας, ένα ιστορικό γεγονός. Είναι η δικαίωση μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας. Σηματοδοτεί την έξοδο από μια μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας και περιθωριοποίησης και τη συμμετοχή στο σύγχρονο κόσμο των ανοικτών οριζόντων, της ταχύτερης ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας».
Αυτά διατυμπάνιζαν, τότε...
***
Τι ήταν, όμως, τούτο το τόσο κοσμοϊστορικό που είχε επισυμβεί, ώστε σύμπασα η καθεστηκυία πολιτική τάξη να καλεί διά στόματος πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομίας τον ελληνικό λαό να στήσει γιορτές και πανηγύρια;
Ποιο ήταν το «ιστορικό γεγονός», για το οποίο οι Σημίτης και Παπαντωνίου, σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, αφειδώλευτα η ΝΔ, όλα τα κόμματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας» και σύμπαντα φυσικά τα ΜΜΕ θριαμβολογούσαν και είχαν στήσει τούτο τον τρελό χορό;
Τι συνέβη για το οποίο θα έπρεπε να ντυθούμε τσολιαδάκια και να βγούμε τρισευτυχισμένοι στους δρόμους;
Εκείνο που συνέβη στις 20/6/2000 ήταν η επίσημη επικύρωση στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Πορτογαλία,
ότι η Ελλάδα έμπαινε και επισήμως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ),
ότι γινόταν μια χώρα του «ευρώ»...
*
Περί αυτής της «επένδυσης ασφαλείας» (!), επρόκειτο...
Περί αυτής της εγγυημένης «κοινωνικής ευημερίας», επρόκειτο...
Για την ένταξη στην ΟΝΕ και το «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ ήταν όλα αυτά τα πανηγύρια...
*
Ε, λοιπόν, σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα,
εν μέσω μιας καπιταλιστικής κρίσης που καταδεικνύει τα πραγματικά όρια της κεφαλαιοκρατικής «ανάπτυξης»,
μετά από δυο μνημόνια,
με το τρίτο μνημόνιο να έχει ήδη προσχεδιαστεί,
με ένα λαό στην πλήρη χρεοκοπία και με μια χώρα σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας»,
σε μια Ελλάδα - παράδεισο για μια χούφτα πολυεθνικές, μονοπώλια και «νταβατζήδες» που χτίστηκε πάνω σε μια Ελλάδα - κόλαση φτώχειας, ανεργίας, υποσιτισμού και αστέγων,
μάλλον δεν υπάρχει κανείς, πια, που έχει λόγο να διαφωνήσει για το πόσο... «ιστορική» ήταν και εκείνη η απόφασή τους.