Λεβιάθαν

Eίναι κάποια χρόνια τώρα που η στήλη «φωνάζει» ότι η κρίση είναι εργαλείο, είναι όπλο. Για τη διαμόρφωση ενός «νέου, γενναίου, θαυμαστού κόσμου» με ειδικές οικονομικές ζώνες, ζωτικούς χώρους, προτεκτοράτα και αυταρχικές δημοκρατίες. Εις ό,τι αφορά την Ευρώπη, το όπλο αυτό της κρίσης (και της όποιας επόμενης κρίσης) το χρησιμοποιεί η πλουτοκρατική Γερμανία για να δημιουργήσει μέσα στη Γηραιά Ηπειρο μικρές Κίνες, κοντινές κι ελέγξιμες. Αν δεν λάβουμε υπ’ όψιν αυτόν τον παράγοντα, της κρίσης ως εργαλείου, ως όπλου, η συμπεριφορά της Γερμανίας θα ήταν δύσκολο να εξηγηθεί.

Η αναδυόμενη και πάλι ως ιμπεριαλιστική (υπό την επιτροπεία των ΗΠΑ) Γερμανία δεν θέλει απλώς να συντρίψει τη χώρα μας, αλλά και να κρεμάσει το σφαχτό της στο τσιγκέλι, ώστε να βλέπουν όλοι ποιος κατέχει της «Εφεσος τον ναό» και ποιος κάνει κουμάντο στα λάφυρά του. Η πλουτοκρατική Γερμανία δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμών στην ελληνική κυβέρνηση. Ακόμα κι αν η τελευταία κιότευε και άρχιζε τις κωλοτούμπες, η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ και της Ζήμενς θα την υποχρέωνε να κάνει τις κωλοτούμπες γυμνή και...

τραγουδώντας ταυτοχρόνως τη Λιλή Μαρλέν.

Ποιο χρέος; Και ποιο Μάαστριχτ; αυτά είναι πρώτη ύλη για τους αργυρώνητους πολιτικούς και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους, απ’ τους οποίους η Γερμανία διαθέτει δέκα λεγεώνες και είκοσι παντσερντιβιζιόν. Και στο εσωτερικό της, και στο εξωτερικό. Το χρέος υπάρχει για να χρησιμοποιείται εναντίον δυνάμεων μειωμένης ισχύος, όπως ο δικομματικός μονοκομματισμός φρόντισε να γίνει η Ελλάδα. Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος έχει φθάσει τα 199 τρισ. δολάρια κι αντιστοιχεί στο 285% του παγκόσμιου ΑΕΠ! Μόνον απ’ το 2007 έχει αυξηθεί κατά 50 τρισ. δολάρια και συνεχίζει να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Αν συνυπολογισθεί το δημόσιο, το ιδιωτικό και το τραπεζικό χρέος της Γερμανίας, φθάνει τρεις φορές το ΑΕΠ αυτής της χώρας. Το ανάλογο χρέος της Ιαπωνίας αγγίζει το 571% του ΑΕΠ της, ενώ της νοικοκυρεμένης Ολλανδίας το 280%! Για τι μιλάμε λοιπόν; Για

τη σεισάχθεια που εξασφαλίζουν (με τα χρέη στα συρτάρια) για τον εαυτόν τους οι ισχυρές δυνάμεις; ή για τη λιτότητα που επιβάλλουν στις ανίσχυρες; Απέναντί μας έχουμε μια «Ηλίθια Αυτοκρατορία» που θέλει όχι μόνον η γυναίκα του Καίσαρα να βιάζεται, αλλά και να χορεύει σάμπα όταν τη βιάζουν.

Από τ’ αρχαία χρόνια οι στρατηγοί γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να οδηγούν σε αδιέξοδο το ποντίκι (μπορεί να΄ναι τίγρης), αλλά να του αφήνουν πάντα μια διέξοδο (για να γίνει λαγός). Η αυτοκρατορία των ηλιθίων δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Θέλει να ωθήσει τον άλλον στο Κούγκι. Του επιφυλάσσει Ολοκαύτωμα.

Οχι, ο χερ Σόιμπλε και η συμμορία του δεν είναι ναζί, φέρονται όμως σαν να έχουν ξεχάσει τι ήταν ο ναζισμός, κι αυτό είναι χειρότερο. Είναι ικανοί να κάνουν το λάθος και να επαναλάβουν το έγκλημα. Το ολέθριο είναι ότι σ’ αυτήν την πολιτική ενθαρρύνονται από δυνάμεις που δεν βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους - τον ίδιο τον καπιταλισμό, ένα σύστημα άναρχο, άπληστο, δεσποτικό, που ενδιαφέρεται για όσα επικαλούμεθα εμείς υπέρ των ανθρώπων, όσον ο κροκόδειλος για όσα έφαγε.

Μιλάμε για Κομισιόν, θεσμούς, λαούς, εκλογές. Οι πιο αφελείς εξ υμών επικαλούνται την ιστορία, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες, τη μάνα της Ευρώπης Ελλάδα, την αναγέννηση, τον διαφωτισμό, τις επαναστάσεις - τρίχες! Ολα αυτά δεν αξίζουν για την «Αυτοκρατορία των Ηλιθίων» ούτε τον οβολό που θα μπορούσαν να βγάλουν απ’ το στόμα ενός πεθαμένου, ούτε το χρυσό δόντι που θα μπορούσαν να ξεριζώσουν από ένα θύμα του Ολοκαυτώματος.

Μπορεί ο κ. Βαρουφάκης να φώτισε στα μάτια της κοινής γνώμης την ελληνική υπόθεση, μπορεί ο κ. Δραγασάκης να τα ’χει βάλει όλα κάτω με χαρτί και καλαμάρι, μπορεί κόσμος και κοσμάκης να βγήκε στις πλατείες, όλα αυτά και άλλα τόσα τα θηρία τα μασάνε.

Στην καλύτερη περίπτωση η Κομισιόν λέει ότι «η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε παράταση του υπάρχοντος προγράμματος» και στη χειρότερη το Βερολίνο δηλώνει: δεν πάει στο διάολο και η ελληνική κυβέρνηση! Δεν πάει στο διάολο και η Κομισιόν! Εγώ είμαι η Κομισιόν! Εγώ είμαι η ελληνική κυβέρνηση! Το κράτος (όλων σας) είμαι εγώ και γαία πυρί μειχθήτω στο Βερντέν ή στο Αουσβιτς, στη Γάζα ή στη Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία ή στη Λιβύη.

Η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς προσπαθεί να λάβει ορισμένα μέτρα εκτός του πλαισίου των μνημονιακών υπαγορεύσεων, που αφορούν σε εργασιακά ή ανθρωπιστικά θέματα, που δεν άπτονται της δανειακής σύμβασης. Προσπαθεί επίσης να λάβει και μέτρα (φέρ’ ειπείν στα φορολογικά) που θα βελτίωναν τα δημοσιονομικά (κάτι που, ούτε αυτό, οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατόρθωσαν). Λογικώς, στα πρώτα αυτά βήματα το Βερολίνο θα έπρεπε να είναι αρωγός. Είναι διώκτης, σκυλί ανήμερο και Ιαβέρης. Γιατί; Διότι η πλουτοκρατική Γερμανία δεν ενδιαφέρεται για την έξοδο οποιουδήποτε απ’ την κρίση, αλλά στη διά της κρίσης (και της επόμενης κρίσης) χειραγώγηση όλων.

Ο καπιταλισμός ζει από τις κρίσεις του. Τίποτα πιο βολικό για την τυραννίδα. Για παράδειγμα: η οικονομική δικτατορία που απλώνεται πάνω απ’ την Ευρώπη μπορεί να ποδηγετεί μια χώρα στα πρόθυρα της κρίσης όπως η Ιταλία, για να μην μπει στην κρίση ή να την ποδηγετεί το ίδιο, αν μπει...

Του Στάθη από enikos