Μέρκελ – Τσίπρας και πραγματικότητα…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
  
Θα διηγηθώ μια πραγματική ιστοριούλα για να κατανοήσουμε ίσως καλύτερα το πρόβλημα της Κυρίας Άνγκελας Μέρκελ με την άνοδο της αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία της Ελλάδας και το δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα, εξαιτίας αυτού ακριβώς του προβλήματος.

Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όταν άφησα την μικρή καταθλιπτική, φοιτητική σοφίτα μου στο Aachen (Δ. Γερμανία) για να μετακομίσω σε ένα όμορφο και άνετο διαμέρισμα - σε μια παραδοσιακή, συντηρητική γειτονιά με νεοκλασικά τριώροφα - στο οποίο διέμενε η ευπρεπής και...

σχολαστικώς «καθώς πρέπει» γερμανίδα φίλη μου.

 

Από την πρώτη κιόλας μέρα διαπίστωσα πως κάποιος έσβησε το όνομά μου από το κουδούνι, όπως και από όλα τα άλλα σημεία του τριώροφου, όπου αυτό εμφανιζόταν. Ταράχτηκα, αλλά επέμεινα τις επόμενες ημέρες να το τοποθετώ πεισματικά στις υποδοχές ονομάτων και μάλιστα με κάθε δυνατό τρόπο, σύμφωνο με τον κανονισμό λειτουργίας των πολυκατοικιών της περιοχής ασφαλώς… όπως και ο άγνωστος επέμεινε στην εξάλειψή του (του ονοματεπωνύμου μου)!

Είχε αρχίσει ένας ιδιόμορφος σιωπηλός πόλεμος! Θύμωσα και μεταβλήθηκα σε «Σέρλοκ Χoλμς» για να ανακαλύψω τον δράστη. Ωστόσο απέτυχα! Φαίνεται πως αυτός ο άγνωστος, που δεν ανεχόταν το «όνομα»/την ύπαρξη ενός ξένου στην πολυκατοικία του ή/και στη γειτονία του, ήξερε την τέχνη του πασίγνωστου φανταστικού ντετέκτιβ καλύτερα από εμένα: ήμουν προφανώς υπό διαρκή παρακολούθηση. 

Αλλάζοντας τακτική ζήτησα από την κοπέλα μου να συγκαλέσει την Συνέλευση της Πολυκατοικίας, προφασιζόμενη ένα άλλο ζήτημα. Και πράγματι έτσι έγινε. Εκεί αφού παρουσίασα τον εαυτό μου, εξήγησα ευγενικά, ψύχραιμα και πολιτικώς ορθά, σε όλους το πρόβλημα και την «μάχη» για απαλοιφή του ονόματός μου – της ταυτότητάς μου!

Με άκουσαν με προσοχή, κατανόηση και σεβασμό, αλλά στο τέλος έλαβε τον λόγο μια κυρία κοντά στα εξήντα της για να μου πει: «δεν είναι καλό αυτό το πράγμα να αφαιρούν το όνομά σου, αλλά και εσύ δεν νομίζεις πως πρέπει να αποδεχτείς την πραγματικότητα»! Η κοπέλα μου, που μέχρι τότε παρέμενε σιωπηλή, ξαφνικά εκνευρίστηκε και «εκτός εαυτού» τους εξήγησε πως την πραγματικότητα στο διαμέρισμά της την ορίζει η ίδια και πως δεν σκοπεύει να ανεχτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, εκθέτοντας το ζήτημα στις αρμόδιες αρχές και ζητώντας την προστασία μου! Τότε, και προς μεγάλη μου έκπληξη η Συνέλευση της πολυκατοικίας μετατράπηκε σε «φιλοσοφικό φόρουμ» με θέμα «τι είναι πραγματικότητα και ποιες οι διαστάσεις της στην κοινωνία»!

Μετά από ένα μακρύ βράδυ βαθύτερων φιλοσοφικών αναζητήσεων περί «πραγματικότητας» καταλήξαμε πως το δικαίωμά μου στην τοποθέτηση του ονόματός μου κάτω από τα κουδούνια στις εισόδους και στο ταχυδρομικό κουτί συναρτάται απολύτως με την αναγνώριση από μέρους μου πως είμαι ξένος και ανεπιθύμητος, όχι ακριβώς από τους ενοίκους της πολυκατοικίας αλλά από ολόκληρη την γειτονιά!

Αν συνεχίζεις να ευθυμείς να ζεις σε αυτή την γειτονιά, θα πρέπει να αποδεχτείς την πραγματικότητα πως είσαι ανεπιθύμητος, ήταν το τελικό μήνυμα από την Συνέλευση. Η γειτονιά θα ανεχτεί το όνομά σου, ανάμεσα στα δικά της, αλλά και εσύ οφείλεις να ανεχτείς και να αποδεχτείς την ενόχλησή της από την παρουσία σου – ήταν το προδηλούμενο! 

Αυτό είναι και το δράμα του Αλέξη Τσίπρα σε μια Σύνοδο συντηρητικών και νεοσυντηρητικών της διακυβερνητικής ΕΕ και της αλλόκοτης πολιτικά, σφοδρά αντιδημοκρατικής ευρωζώνης! Το δράμα της σημερινής Ευρώπης ελίτ είναι ακριβώς ανάλογο: σεβόμαστε την λαϊκή κυριαρχία στις χώρες-μέλη της ΕΕ, αλλά και οι επιμέρους λαοί θα πρέπει να σεβασθούν την πραγματικότητα, πως η αριστερή μεταρρύθμιση είναι ξένη προς την βούληση της πλειονότητας στην Σύνοδο Κορυφής και στους υπόλοιπους θεμελιώδεις ευρωπαϊκούς θεσμούς.

 
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Κρίση στη δομή και όχι απλώς στη λειτουργία της Ένωσης, αγαπητέ αναγνώστη. Το δίλημμα που θέτει ο Μπαράκ Ομπάμα προς την κυρία Άνγκελα Μέρκελ είναι σαφές: αν δεν μπορείς να ενσωματώσεις την μεταρρύθμιση του Αλέξη στο πλάνο μεταμόρφωσης της ΕΕ προς μια ομοσπονδία, η Γερμανία θα αναγκαστεί να θερίσει ευρωσκεπτικιστικές θύελλες τα επόμενα χρόνια – και μάλιστα από ακρο-δεξιά!

Πράγματι, ο τρόπος - το ύφος και όχι αμιγώς η οικονομική ουσία – με τον οποίο αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οι συντηρητικοί και νεοσυντηρητικοί εταίροι της στην Ευρώπη, θα είναι καθοριστικός για την πολιτική εξέλιξη σε αυτόν τον πόλο παγκόσμιας ηγεμονίας. Αν αντιμετωπίσουν τον Αλέξη όπως το «Γιαννακόπουλος» σε εκείνη την γερμανική γειτονιά, στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, απλώς θα ενισχύσουν το «eurosceptic mood» και τον ακροδεξιό λαϊκισμό στην ΕΕ! Είναι παράδοξο, αλλά πέρα για πέρα πραγματικό: το πώς η συντηρητική και νεοσυντηρητική ευρωπαϊκή ελίτ αντιμετωπίζει την αριστερή - στην ουσία αυθεντικά σοσιαλ-δημοκρατική - νέα ελληνική κυβέρνηση θα κρίνει τις δυνατότητες και την προοπτική πολιτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ!

Διαμορφώνοντας αίσθηση αποκλεισμού στην αριστερή ελληνική κυβέρνηση και άρα διεύρυνση της περιθωριοποίησης της Ελλάδας και τιμωρίας του ελληνικού λαού, κάνεις ένα θαυμάσιο δώρο στον κάθε ακροδεξιό! Χτυπώντας την ελληνική αριστερή πνοή ελπίδας και αξιοπρέπειας, ανοίγεις τον εθνικιστικό Ασκό του Αιόλου στην ΕΕ! Επιχειρώντας να στραγγαλίσεις ή απλώς να απαξιώσεις, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, την ελληνική έκφραση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς - που τιμήθηκε από την αυθεντική βούληση του ελληνικού λαού - υπονομεύεις στην ουσία κάθε έννοια ευρωπαϊσμού με όρους δημοκρατικότητας. Και έτσι δεν δίνεις ασφαλώς πάτημα στην επαναστατική αριστερά, αλλά στον ακροδεξιό λαϊκισμό!

Η σχέση Μέρκελ – Τσίπρα είτε θα αποτελέσει τον προάγγελο προοδευτικών εξελίξεων στην ΕΕ, είτε το διαλογικό υπόβαθρο πολιτικής και λαϊκής νομιμοποίησης της κυριαρχίας του φασισμού στην Ευρώπη. Με αυτή την έννοια και για άλλη μια φορά στην ιστορία της Ευρώπης, η γερμανική ελίτ καλείται να αποφασίσει αν θα ενισχύσει την πρόοδο και την κοινωνική σύγκληση ή τον εκφασισμό στην περιοχή της ΕΕ.  Αυτή είναι η πραγματικότητα!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Από activistis