Φεύγουν οι βάσεις που μένουν;

Σκίτσο Christos Papanikos

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος 

Είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να αποδέχεται ότι το κρέας είναι ψάρι ανάλογα με το ποιος καλόγερος το βαφτίζει.  Αλλά είναι και δικό μας δικαίωμα (και υποχρέωσή μας) να επιμένουμε ότι το κρέας είναι κρέας. Ακόμα κι αν το βαφτίζουν «ψάρι» ο Πατριάρχης, ο Πάπας και ο Βούδας μαζί.

    

Εξηγούμαστε: Είναι άλλο πράγμα η «διαγραφή» (σσ: πολλώ δε μάλλον η πλήρης διαγραφή) του χρέους, είναι άλλο το λεγόμενο «κούρεμα» του χρέους και είναι άλλο πράγμα η «επιμήκυνση» του χρέους.

  

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ξεκάθαρο ότι επιλέγει να κινηθεί στη γραμμή της «επιμήκυνσης» του χρέους, όπως προκύπτει τόσο από τις δηλώσεις του κ.Βαρουφάκη (στους «Financial Times») όσο και του κ.Τσακαλώτου (στο «Mega»).

   

Η απόσταση που χωρίζει τη θέση αυτή από τον κυρίαρχο προεκλογικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής. Και λέμε «κυρίαρχο» γιατί είναι αλήθεια ότι τροχιοδεικτικές βολές της μετεκλογικής γραμμής...
του ΣΥΡΙΖΑ είχαν υπάρξει και προεκλογικά.  

    

Χαρακτηριστικότερη όλων η συνέντευξη που είχε δώσει το περασμένο φθινόπωρο ο κ.Δραγασάκης (στη «Real News»), ο οποίος ερωτηθείς αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα επέμενε στις αρχικές του θέσεις για το χρέος εφόσον γινόταν κυβέρνηση, απαντούσε: «…αντί για κούρεμα μπορεί να υπάρξει “απόσυρση” του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί “παγωμένο” στα πλαίσια της ΕΚΤ. Η εν λόγω πρόταση έχει διατυπωθεί από πολλούς ευρωπαίους οικονομολόγους και επιστημονικά Ιδρύματα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την θέση που διατύπωσαν οι γνωστοί οικονομολόγοι Πιέρ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ».

     

Πράγματι, η σημερινή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που μένει βέβαια να διατυπωθεί στην ολότητά της, μοιάζει πολύ με εκείνη των Παρί – Βιπλόζ. Τι προτείνουν, όμως, οι δυο οικονομολόγοι; Για να μη χαθούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες (το σύνολο της πρότασής τους εδώ: http://www.voxeu.org/sites/default/files/Geneva_Special_Report_3.pdf), εκείνο που εισηγούνται είναι ουσιαστικά η μετάθεση της αποπληρωμής ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης και αντίστοιχα των κρατών μελών της (ακόμα και του 50% του συνόλου του) στο απώτερο μέλλον. Η εξόφληση θα γίνει, φυσικά, με τόκο.

   

 Όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, η θέση τους αυτή δεν έχει τίποτα το «αριστερό» και τίποτα το «ριζοσπαστικό». Εντάσσεται στη γνώριμη για την παγκόσμια ολιγαρχία τακτική να προχωρά σε αναδιαρθρώσεις και επαναδιαπραγματεύσεις χρεών ώστε να εξασφαλίσει τα τοκογλυφικά κέρδη της.

    

Πώς θα εξασφαλίσει η παγκόσμια ολιγαρχία τα τοκογλυφικά κέρδη της;

 α) Μα με το να «επιβάλλουμε – όπως ομολογούν οι κύριοι Παρί και Βιπλόζ – τις    αναπότρεπτες ζημιές (σσ: της επιμήκυνσης) στους μελλοντικούς φορολογούμενους».

β) Αποδεχόμενοι, όπως προσθέτουν, ακριβώς αυτό: «Οι μελλοντικοί φορολογούμενοι θα  πληρώσουν τα τωρινά χρέη».

 γ) Επιβάλλοντας στα κράτη και στους λαούς που θα ενταχθούν σε μια τέτοια ρύθμιση «τις  αρχές της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας»

   

 Αυτός είναι και ο λόγος που οι δυο οικονομολόγοι εντάσσουν την πρότασή τους στην λογική της λεγόμενης «Λέσχης του Παρισιού». Του άτυπου δηλαδή οργάνου που έχουν συγκροτήσει οι παγκόσμιοι πιστωτές και στο πλαίσιο του οποίου έχουν υπάρξει περίπου 430 τέτοιες επαναδιαπραγματεύσεις χρέους με 90 χώρες του πλανήτη μετά το 1956. Είναι φανερό πως με τέτοια δραστηριότητα, αν η «Λέσχη του Παρισιού» αποτελούσε κάποια «Διεθνή» του… εξτρεμισμού και του αριστερού ριζοσπαστισμού, θα το είχαμε καταλάβει.

   

 Όσο κι αν μια τέτοια προοπτική για το ζήτημα του χρέους - όπως την περιγράφουν οι κύριοι Βαρουφάκης και Τσακαλώτος – εκλαμβάνεται ως «λύση» σπουδαία και «φανταστική» ακόμα και από τον Άδωνη Γεωργιάδη, όπως είπε χτες στον Ν.Χατζηνικολάου, σε ό,τι μας αφορά, θα επαναλάβουμε:

    

Λύση για ένα χρέος που ο ελληνικός λαός αφενός δεν το χρωστάει και αφετέρου το έχει πληρώσει ήδη 20 φορές, δεν υπάρχει άλλη από την πλήρη και οριστική διαγραφή του.

    

«Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι ούτε η διατήρησή του στις πλάτες της παρούσας γενιάς, ούτε η μετάθεσή του στις επόμενες γενιές, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

     

«Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι ο ανύπαρκτος «λογιστικός έλεγχος» (σσ: αυτό ξεχάστηκε εντελώς…) ούτε μια συμφωνία με τους εκπροσώπους του τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού να τους καταβάλουμε τα ληστρικά με… «ευκολίες πληρωμής».   

    

«Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι η διατήρηση της Ελλάδας σε κατάσταση αέναης υπερχρέωσης. Αυτό το καθεστώς το ζούμε ακατάπαυστα από την εποχή των «δανείων της ανεξαρτησίας» του 1821 και από την εποχή του Τρικούπη και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

     

«Λύση» του θέματος του χρέους δεν είναι να βαφτίζεις «διαγραφή» τον ενταφιασμό του αγώνα για την διαγραφή του επονείδιστου, επαχθούς και παράνομου χρέους.     

    

Με μια κουβέντα: Η «αόριστης διάρκειας» επιμήκυνση του χρέους (φράση του κ.Βαρουφάκη στους «Financial Times») έχει τόση σχέση με τη «λύση» του θέματος του χρέους, όση σχέση είχε η συμφωνά παραμονής των Αμερικανο-ΝΑΤΟικών βάσεων με την απομάκρυνση των βάσεων.

     

Θυμίζουμε ότι εκείνη η συμφωνία παραμονής των βάσεων διακινήθηκε πριν από 35 χρόνια υπό τον παραπειστικό τίτλο «Φεύγουν οι βάσεις» (που μένουν)…

Από enikos