Το κεντροαριστερό τσίρκο

«Επιχειρήματα» τροποποιούνται άρδην, κωμωδίες εξελίσσονται σε δράματα – και τανάπαλιν 

Όλα τα έχει σταθεροποιήσει ο Σαμαράς. Τον ΕΝΦΙΑ. Την κοινωνική ένδεια. Την ακροδεξιά ρότα της Νέας Δημοκρατίας. Τις περαιτέρω προοπτικές της πολιτικής καριέρας της κυρίας Γκερέκου. Το κόμμα του στη δεύτερη θέση, με απόσταση απόλυτης ασφάλειας από το τρίτο. Την Ελλάδα στο πρώτο σκαλί του βάθρου της μακροχρόνιας ανεργίας Τις χριστιανικές εικόνες στις θέσεις τους. Την μπάλα του Νικόλα, η οποία ίσως έπεφτε θύμα κάπου τροχοφόρου στη λεωφόρο Βασ. Κωνσταντίνου, εάν...

δεν είχε παρέμβει το επιδέξιο πρωθυπουργικό πόδι. Η σταθεροποίηση, της σταθεροποίησης, ω σταθεροποίηση- εκεί στα δεξιά.

Αντιθέτως, στο κεντροαριστερό τμήμα του «μνημονιακού τόξου» οργιάζει το πάρτι της αποσταθεροποίησης. «Επιχειρήματα» τροποποιούνται άρδην, κωμωδίες εξελίσσονται σε δράματα – και τανάπαλιν. Ένα ημιθανές τσίρκο με άτσαλες ακροβασίες και «λογικές» για … τα θηρία, πότε διασκεδάζει και πότε εξοργίζει – αμφότερα ανθρώπινα- όσους στρέφουν προς τα εκεί τα μάτια τους. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις…

Το 1965 ήταν η μουσική του Ένιο Μορικόνε εκείνη που συνόδευσε την κινηματογραφική «επιστροφή του Ρίνγκο». Μισό αιώνα αργότερα, η «επιστροφή του Άβερελ» – με ολίγη από «γουέστερν σπαγγέτι» και μπόλικο σουρεαλισμό αλά Μόντι Πάιθον- συντελείται υπό τους ήχους διαφόρων Ελλήνων καλλιτεχνών και ορισμένων ξένων διάσημων ροκ συγκροτημάτων (U2 και Fleetwood Mac έχουν ακουστεί στις συγκεντρώσεις του ΚΙΔΗΣΟ), αλλά το κυρίως «σάουντρακ» είναι η μανιώδης επανάληψη ενός ισχυρισμού: ο δρόμος της υπαγωγής στο ΔΝΤ και τα Μνημόνια ήταν αναγκαίος κι αν το πράγμα «στράβωσε» αυτό οφείλεται μόνο στις κακές επιλογές του Ευ. Βενιζέλου, που αλλοίωσαν τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ και το μετέτρεψαν σε «τσόντα» της ΝΔ. Εν αντιθέσει – φανταζόμαστε- προς τη συγκυβέρνηση με τον ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ, που … αναβάθμισε πλήρως τα «δημοκρατικά» και «σοσιαλιστικά» ιδεώδη.

Ανείπωτο δράμα- του ανδρός και της χώρας. Δεν πρόλαβε ο ΓΑΠ να μας σώσει διότι τον ανέτρεψαν- ό,τι ακριβώς μας λεει κι ο Μητσοτάκης από το 1993… Θυμήθηκαν τα στελέχη του ΚΙΔΗΣΟ τι σημαίνει «κοινωνικό κόστος». Κάποια θυμήθηκαν, επίσης, τι σημαίνει παταγώδης αποτυχία ενός προγράμματος που υποτίθεται ότι στόχευε στην «τιθάσευση» ενός χρέους, το οποίο όμως γιγαντώθηκε, τόσο ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, όσο και σε απόλυτα μεγέθη (από τα 299 δισ. ευρώ του 2009 στα 321 δισεκατομμύρια).

Υπάρχει όμως μια «λεπτομέρεια», η εξέλιξη του δημόσιου χρέους κάθε έτος. Το 2009 ανερχόταν στο 115% του ΑΕΠ σύμφωνα με τη ΝΔ και στο 129% , κατά τους υπολογισμούς της κυβέρνησης ΓΑΠ. Έκτοτε είχαμε την εξής … θριαμβευτική πορεία: 148,3% το 2010, 170,3% το 2011, 157% το 2012 (προσωρινή κάμψη λόγω PSI), 175% το 2013. Για το 2014 υπολογίζεται γύρω στα 177%. Πώς στην ευχή μπορεί να τεκμαίρεται το συνολικό ξεγύμνωμα του βασιλιά της μνημονιακής «δημοσιονομικής προσαρμογής» και ταυτοχρόνως να «βγαίνει λάδι» η υπο- περίοδος του …«Τιτάνα» ΓΑΠ, επί των ημερών που οποίου το δημόσιο χρέος πρόλαβε να «πατήσει» το 170% του ΑΕΠ;

Εκεί παραδίπλα, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου επείγεται να «διαφοροποιηθεί» από τον μεγάλο κυβερνητικό εταίρο, τη ΝΔ. Πόσο εύκολο είναι όμως να πετύχει κάτι τέτοιο το λιλιπούτειο απομεινάρι που επί τρία χρόνια καμάρωνε για την αυθεντικότητα της δικής του μνημονιακής πολιτικής και υπενθύμιζε ότι ο Σαμαράς ρυμουλκήθηκε εκ των υστέρων στο δρόμο της «εθνικής ευθύνης»; Έννοια σας όμως. Για όλα υπάρχει λύση: το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε εσχάτως ότι η ΝΔ υποπίπτει στο μέγα ολίσθημα του εκφοβισμού. Πρωί βλέπεις το σχετικό σποτ του ΠΑΣΟΚ απόγευμα ακούς τον Μπένι να διατείνεται ότι η χώρα ενδέχεται να γίνει … Κούγκι, εάν στις 25 Ιανουαρίου ηττηθούν οι δυνάμεις «της ευθύνης». Τρικυμία εν κρανίω.

Για να πούμε την αλήθεια, εκείνο το ικετευτικό «ακούστε μας» του πρώτου προεκλογικού σποτ του ΠΑΣΟΚ πρόδιδε κάποιο «γνώθι σ” αυτόν», κάποια επίγνωση της κατάστασης. Ε, ίσως γι αυτό χρειάζονταν …υπερήφανα «αντίβαρα», τα οποία και κατέφθασαν: βλέπεις στα τηλεοπτικά πάνελ άφθονους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ να συνενώνουν το ύφος των χιλίων καρδιναλίων με απορίες του είδους «γιατί δεν συζητήθηκε όσο έπρεπε το γεγονός ότι εσχάτως στην χώρα δημιουργήθηκαν 100.000 θέσεις εργασίας;». Αναρωτιέσαι κατά πόσο η απογείωσή τους από την πραγματικότητα είναι αυθεντική ή προσποιητή, μόνιμο κουσούρι ή αυτοάμυνα.

«Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία – στην περίπτωσή μας όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος…». Θα μπορούσε να είναι ο μελαγχολικός ύμνος της «κεντροαριστεράς» αυτής της περιόδου, μόνο που είναι 3,5 τα τεμάχια. ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ, ΔΗΜΑΡ και μια μερίδα «χειμερινών κολυμβητών» (για δες καιρό που διάλεξαν οι κάλπες να στηθούνε) που βούτηξαν στο «Ποτάμι». Αναμένουμε να δούμε την αρμονική συνεργασία των «κεντροαριστερών» του «Ποταμιού» με ανθρώπους όπως η κυρία Τζίνα Δαβιλά, υποψήφια του κόμματος στη Ρόδο. Εσχάτως αναδημοσιεύτηκε ένα παλιότερο άρθρο της, στο οποίο η εν λόγω κυρία υποστήριζε ότι δεν θα αποτελούσε άσχημη εξέλιξη ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, υπό την προϋπόθεση ότι οι ηγέτες του θα είναι καλλιεργημένοι, όπως ο Φραγκούλης Φράγκος…

Αν το καλοσκεφτείτε, θα ήταν μια «καθαρή λύση», προέκταση της γνωστής ιδέας του «Ποταμιού» να απαγορευθεί στο διηνεκές η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών…\\

του Διονύση Ελευθεράτου για το mao.gr