Γιουρούσια και γιόμες

Παίνεται ότι ο πρωθυπουργός διανύει περίοδο μεγάλης απελπισίας. Το χτεσινό του διάγγελμα μου θύμισε έντονα τον συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο παίζουν στο τελευταίο δεκάλεπτο ενός ποδοσφαιρικού αγώνα οι ομάδες που χάνουν: δίχως καθαρό μυαλό και συγκεκριμένο πλάνο, αρχίζουν τα "γιουρούσια" και τις "γιόμες", παναπεί σέντρες στα κουτουρού κι όποιον πάρει ο χάρος.

Κατ' αρχάς, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να πείσει τους ανεξάρτητους -λέμε τώρα- βουλευτές για την ανάγκη να εκλεγεί πρόεδρος δημοκρατίας από την παρούσα βουλή. Και ποιό ήταν το βασικό του "επιχείρημα"; Η ανασύνθεση της κυβέρνησης, με συμμετοχή βουλευτών εκτός των δυο κυβερνητικών κομμάτων, με κριτήριο τον φιλοευρωπαϊκό τους προσανατολισμό! Με απλά λόγια, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εξαγοράσει ψήφους...

όχι με λεφτά αλλά με υπουργικές καρέκλες.

Επίσης, ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να διατυμπανίσει το γνωστό -κατασκευασμένο από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων- παραμύθι, πως τάχα "ο ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές". Μόνο που δεν μας εξήγησε για ποιον λόγο ο ελληνικός λαός -υποτίθεται πως- δεν θέλει αυτές τις εκλογές. Για να αφήσει την κυβέρνηση απερίσπαστη να ολοκληρώσει το έργο της; Παναπεί, να ολοκληρώσει τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ (και όχι μόνο), το περαιτέρω πετσόκομμα των συντάξεων, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού με κόψιμο του συνταξιοδοτικού δικαιώματος σε όσους δεν έχουν 6.000 ένσημα και όλα αυτά τα ωραία που ζούμε την τελευταία πενταετία; Δηλαδή, όλα αυτά συνιστούν σοβαρό λόγο να μη θέλει κάποιος εκλογές; Σε σοβαρή εκτίμηση έχει ο πρωθυπουργός την νοητική ικανότητα των πολιτών τής χώρας που κυβερνάει.

Το δεύτερο επιχείρημα του πρωθυπουργού κατά των πρόωρων εκλογών ήταν η ανάγκη "να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα". Αφού γελάσουμε από καρδιάς με την φράση "διαπραγματεύσεις με την τρόικα", ας αναρωτηθούμε γιατί η κυβέρνηση βιάστηκε να κινήσει τις διαδικασίες για εκλογή προέδρου ενώ αυτές οι "διαπραγματεύσεις" -υποτίθεται πως- βρίσκονται σε εξέλιξη. Γιατί δεν περιμέναμε μέχρι τέλος Φλεβάρη να πέσουν οι υπογραφές και μετά να αρχίσει το πανηγυράκι με τον πρόεδρο;

Μπορεί να ακούγομαι ως συνωμοσιολόγος αλλά νομίζω πως η βιασύνη για εκλογή προέδρου συνιστά την καλύτερη απόδειξη ότι ο Σαμαράς είναι σίγουρος πως έχει χαμένο το παιχνίδι. Όπως έχω ξαναπεί, το πλάνο είναι απλό: παίρνουμε δυο μήνες παράταση και στέλνουμε το μνημόνιο ως τις 28 Φεβρουαρίου 2015, πάμε τέλη Ιανουαρίου σε εκλογές που τις χάνουμε και αφήνουμε στον ΣυΡιζΑ την ευθύνη για τις υπογραφές στο "πρόγραμμα επιτήρησης" (όπως ευσχήμως θα λέγονται από δω και πέρα τα μνημόνια). Κι επειδή ο ΣυΡιζΑ δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπογράψει, βγαίνουμε από πάνω με το καλημέρα, "αποδεικνύουμε" ότι οι επιλογές μας ήσαν σωστές και συγκρατούμε (όσο αυτό είναι δυνατόν) τις εσωκομματικές τριβές (ενδεχομένως δε και τις πιέσεις για αλλαγή ηγεσίας στο κόμμα).

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός κατά των πρόωρων εκλογών, ήταν και η πολυθρύλητη "συνταγματική αναθεώρηση". Ας αφήσουμε, προσωρινά, στην άκρη το ότι είναι τουλάχιστον φαιδρό να ακούς να μιλάει για συνταγματική αναθεώρηση ένας πρωθυπουργός, ο οποίος επί δυόμισυ χρόνια δεν έχασε ευκαιρία να μας δείξει πόσο χεσμένο έχει το σύνταγμα. Και μόνο το γεγονός ότι σ' αυτά τα δυόμισυ χρόνια έχουν εκδοθεί 28 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αρκεί για να πιστοποιήσει του λόγου το αληθές. Για να μη μιλήσουμε για τις αμέτρητες τροπολογίες που μπαίνουν "ουρά" σε άσχετα νομοσχέδια και για να μην αναφερθούμε σε νόμους-σεντόνια του ενός άρθρου, που ψηφίστηκαν με την διαδικασία τού κατεπείγοντος δίχως οι βουλευτές να προλάβουν έστω να ρίξουν μια απλή ματιά.

Γιατί, λοιπόν, τέτοια πρεμούρα με την συνταγματική αναθεώρηση; Όσοι έχουν υπ' όψη τους την οδηγία "Ευρώπη 2020" και το "Ευρωπαϊκό Εξάμηνο", καταλαβαίνουν ότι πρέπει οι "μνημονιακές" υποχρεώσεις να αποκτήσουν συνταγματική νομιμοποίηση σε όλες τις χώρες-μέλη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να παραμείνουν αιωνίως στον σβέρκο των λαών τής Ευρώπης. Θέλετε παράδειγμα; Στους όρους του μνημονίου υπάρχει η υποχρέωση λήψης "ισοδύναμων μέτρων" σε περίπτωση αστοχίας στην εκτέλεση του προϋπολογισμού (ο οποίος, μη ξεχνάμε, είναι πλέον εγκεκριμμένος από την Κομμισσιόν). Από δω και πέρα, αυτή η υποχρέωση (δηλαδή, η μη δημιουργία νέων ελλειμμάτων) θα πρέπει να είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, ώστε καμμιά κυβέρνηση να μη μπορεί να την αθετήσει. Και ποιά καλύτερη νομιμοποίηση μπορείτε να σκεφτείτε από το να μπει στο σύνταγμα;

Είπε ακόμη ο πρωθυπουργός ότι "πρέπει να τελειώνουμε με την περίοδο της αβεβαιότητας". Ας παραβλέψουμε την ασάφεια του συγκεκριμένου αφορισμού, ο οποίος δεν εξηγεί περί ποιας αβεβαιότητας μιλάμε (για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, ας πούμε;) κι ας επιστρέψουμε το μπαλλάκι σ' εκείνον που το πέταξε: σε ποιά δημοκρατία και από πότε οι εκλογές αποτελούν παράγοντα αβεβαιότητας; Τέτοιον τρόμο για τις εκλογές πια; Εκτός αν οι εκλογές έπαψαν πλέον να αποτελούν την "πεμπτουσία τής δημοκρατίας" (δικά τους λόγια είναι αυτά, όχι δικά μας) και δεν το πήραμε χαμπάρι.

Τελικά, το διάγγελμα του πρωθυπουργού ήταν όντως μια απελπισμένη προσπάθεια να σώσει έναν χαμένο αγώνα. Μόνο που με "γιουρούσια" και "γιόμες" δύσκολα γυρίζει ένα χαμένο παιχνίδι. Θα μου πείτε ότι το έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό με την Μπάγερν αλλά θα σας απαντήσω ότι ο Σαμαράς δεν είναι Φέργκιουσον...

Από Cogito ergo sum