Μια νέα, σκληρή τάξη πραγμάτων

Δυο από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας, με ισάριθμες αποφάσεις τους, «ζωγράφισαν» αυτές τις μέρες μια εξόχως ενδιαφέρουσα αντίληψη για το πώς η ελληνική πολιτεία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της και τους... υπηκόους της.

Το Ελεγκτικό Συνέδριο έκρινε ότι είναι αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) οι περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών λειτουργών μετά τον Αύγουστο του 2012 (δεύτερο μνημόνιο). Ανάλογες αποφάσεις...

είχαν λάβει προηγουμένως το Μισθοδικείο για τις αποδοχές των δικαστών και η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις περικοπές των αποδοχών όλων των ενστόλων. Βασικό επιχείρημα, «οι ιδιαίτερες συνθήκες εκτέλεσης των καθηκόντων» των ενστόλων και η «φύση της αποστολής τους».

Η Ολομέλεια του ΣτΕ, όμως, αποφάσισε κάτι ακόμη: ότι είναι συνταγματικές οι μειώσεις των αποδοχών όλων των άλλων εργαζομένων κατά 22% (32% για τους κάτω των 25 ετών), όπως και η κατάργηση του επιδόματος γάμου και της υπογραφής Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (επίσης δεύτερο μνημόνιο).

Η Δικαιοσύνη, λοιπόν, κρίνοντας τις περικοπές εισοδημάτων στο πλαίσιο της ίδιας περιόδου (δεύτερο μνημόνιο), διακρίνει ειδικό – και αναβαθμισμένο – ρόλο για τους δικαστές, τους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς: όσους εντέλλονται να φροντίζουν για την ασφάλεια του πολίτη, τη φύλαξη των συνόρων και την απονομή δικαιοσύνης.

Κανέναν τέτοιο ρόλο, ωστόσο, δεν αναγνωρίζει – για παράδειγμα – ούτε στους εκπαιδευτικούς, που φροντίζουν την εκπαίδευση των παιδιών μας, ούτε στους γιατρούς, στους οποίους εμπιστευόμαστε τη ζωή μας, ούτε σε κάποιον άλλο εργαζόμενο, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος είτε παράγει είτε διασφαλίζει την παροχή σημαντικών κοινωνικών αγαθών. Ο δικός τους ρόλος δεν αποτιμάται ως κρίσιμος.

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι μνημονιακές κυβερνήσεις νομοθετούν αποτιμώντας ως κρίσιμη τη δημιουργία τουριστικών τεράτων, αλλά όχι την ύπαρξη και προστασία των δασών και του αιγιαλού. Είναι κρίσιμη για την οικονομία η επιχειρηματική δραστηριότητα άνευ ορίων και όχι η ποιότητα ζωής και τα εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών. Είναι κρίσιμη η υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά όχι των εφοπλιστών, των φοροφυγάδων και των off shore εταιρειών, που λειτουργούν ανεξέλεγκτα.

Η ισότητα όλων έναντι του νόμου και της πολιτείας στις (μνημονιακές) μέρες μας δεν είναι αυτονόητη. Αντιθέτως μια νέα, πολύ σκληρή για τον ελληνικό λαό, τάξη πραγμάτων έχει ήδη εγκατασταθεί στη χώρα μας...

Σταύρος Χριστακόπουλος από το Ποντίκι