Για μια δυο μέρες κορυβαντιούσαν εκστασιασμένοι ορισμένοι δημοσιογράφοι των κεντρικών ΜΜΕ που στηρίζουν τον δικομματισμό για την Επιστολή Βενιζέλου προς Μπαρόζον!
Ούτε οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους δεν έτυχαν τόσων επαίνων μέσα σε δύο χιλιάδες χρόνια, όσων η επιστολή Βενιζέλου προς Μπαρόζον για δύο ημέρες. (Αν και συνήθως τα ψέματα κρατούν τρεις)...
Ως φαίνεται κάποιο παπαγαλάκι εκ Βρυξελλών σφύριξε στα ημεδαπά αντίστοιχα πτηνά, ότι ο Μπαρόζος πρόκειται να εξαγγείλει μέτρα τινα (και να! Να χάσκουν τα πτηνά) ανάπτυξης στο εν Ελλάδι Προτεκτοράτο, οπότε
Έσπευσαν να «προλάβουν» το γεγονός οι περί τα τοιαύτα εξασκημένοι σμπίροι κι έβαλαν τον (αγομενοφερόμενο) Μπενύτο να γράψει γράμμα και γραφή (κι απάντηση δεν πήρε) προς την Υψηλή Πύλη,
ότι τέτοια μέτρα πρέπει να εξαγγελθούν (και ιδού μερικά, πολυχρονεμένε
μου Αγά), αναμένονται, θα κάμουν καλό στην οικονομία, δεν μπορώ να
αυξήσω άλλο τον ΦΠΑ στις μπουγάτσες, περιμένουμε – ευχαριστούμε!
Πλην όμως, όχι μόνον δεν απάντησε στον Επιστολή Βενιζέλου ο Μπαρόζος ο Μπαρμπαρόσας της Μπαρμπαριάς καμάρι, όχι μόνον δεν εξήγγειλε μέτρα ανάπτυξης, αλλά αντιθέτως, βγήκε λαύρος και...
μας κατακεραύνωσε, ζητώντας νέες περικοπές, 40%, άγρια λιτότητα έως το 2030 (εκτός κι αν ως τότε έχουν έρθει τα UFO) και νέα μέτρα (χαράτσια) αξίας 12 δις Ευρώ, άντε 15 δις και βλέπουμε!
Κάγκελο ο Βενιζέλος;
Άλαλα τα κύμβαλα των πονηρών;
Αμ δε!
Και τί έγινε;
Πρώτη φορά μας πιάνουν να λέμε μπαρούφες;
Αρκεί που
«κερδίσαμε την πρώτη εντύπωση», ότι ο Βενιζέλος έγραψε επιστολή στον
Μπαρόζο. Το ότι ο Μπαρόζος τον έκλασε τον Μπενύτο, ποιος το πρόσεξε;
κάτι λίγοι; Αυτοί είναι πειραγμένοι! Πάμε παρακάτω. Άλλη μπαρούφα να σκεφτούμε, άλλη μια «νίκη» να πλασάρουμε, ποιος θυμάται τι έγινε προχτές, σημασία έχει τι λέμε εμείς ότι θα γίνει αύριο.
Έτσι δουλεύει η προπαγάνδα!
«Όσο πιο χοντρά ψέματα λες, τόσο πιο εύκολα τα χαύουν οι μάζες» δασκάλευε ο Χίτλερ τον Γκαιμπελς – σας το έχουμε ξαναγράψει.
Αλλά, αν υπάρχει η προπαγάνδα που σκούζει, υπάρχει και μια πιο επικίνδυνη προπαγάνδα, αυτή που ψιθυρίζει, σφυράει αδιάφορα, σχετίζεται με τα πράγματα στο πιο χαλαρό, βρε αδερφέ, και πάντως μακριά από στρατεύσεις. Ψύχραιμα, νηφάλια και καθώς πρέπει...
Αυτήν την προπαγάνδα δεν την ασκούν από τα κεντρικά ΜΜΕ κυρίως, μόνον δημοσιογράφοι αλλά και μία ελίτ διανοουμένων ου μην και δημοσιολογούντων.
Ένα παρεάκι αλληλοεπαινούμενων και αλληλοϋποστηριζόμενων τύπων, εύκολα αναγνωρίσιμων – έχουν όλοι υποστηρίξει το Μνημόνιο, το Σχέδιο Ανάν, τις εισβολές και τους πολέμους όπου Γης
οι περισσότεροι «εκσυγχρονιστές», ολίγον «αριστεροί», κάποιοι, κάργα νεοφιλελεύθεροι άλλοι,
όλοι παραδέχονται ότι είναι πολιτικοποιημένοι, αλλά βγελύσονται την κομματική ένταξη – τη βρίσκουν τρε μπανάλ, τους αρκεί να υπηρετούν τα κόμματα εξουσίας, αλλά αφήνουν την κομματική ένταξη και βαριά καλογερική για τους υποδεέστερους και τους χαχόλους.
Κι όντως, αυτοί οι «ανεξάρτητοι» (διάβαζε: υποκριτές) είναι «υπηρέτες πολλών αφεντάδων», έχουν υπηρετήσει ευδοκίμως, πότε ο ένας, πότε ο άλλος και πότε όλοι μαζί όλο το φάσμα απ’τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη, έως τη Ντόρα, τον Σημίτη, τον Γιωργάκη και τον Μπενύτο.
Χολερικοί με τον λαό τον βρίσκουν λαϊκιστή,
Τον κοροϊδεύουν και τον κατηγορούν
Με τον φθηνό κυνισμό του σοφιστή ή του ημιμαθούς, η πατρίδα
τους μυρίζει ποδαρίλα,
η παράδοση τους ξινίζει
ο συνδικαλισμός τους προκαλεί κοκκύτη.
Ένας πεμπτοφαλλαγίτικος εσμός που στόχευσε επίμονα και μεθοδικά στον αυτοσεβασμό των Ελλήνων, τους έσπασε τον τσαμπουκά και προετοίμασε το έδαφος για τις συκοφαντίες Γιωργάκη περί «τεμπέληδων» και «διεφθαρμένων»
Ή τα εμέσματα Παγκάλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» προϋποθέσεις όλα αυτά, για να σκύψουμε στη συνέχεια το κεφάλι, να αποδεχθούμε την ήττα, την αιχμαλωσία και την κατοχή.
Οι τύποι αυτοί δεν έχουν αφήσει άνθρωπο σε χλωρό κλαρί κατηγορώντας φερ’ειπείν για αρχαιοπληξία όποιον καταφεύγει στα κλασικά γράμματα, για εθνικιστή
Όποιον με καμένο πια εγκέφαλο δεν μυρηκάζει τα δικά τους κλισέ.
Όπως ότι «είμαστε ρατσιστές», ότι για «όλα μας φταίνε οι ξένοι» - μια αφόρητη πληκτική καταιγίδα από στερεότυπα.
Μοιάζει όλη αυτή η ορδή σαν του Νοταρά τα τέκνα. Όταν ήρθε η ώρα στα νιάτα τους – ή αργότερα καθ’οδόν – να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, αυτοί διάλεξαν το ναιμεναλλά,
Ίσως να’ ναι και οι Οθωμανοί μια κάποια λύσις σκεφτόταν κι αναλόγως έπραττε ο γέρων Νοταράς, ώσπου είδε τα παιδιά του λάφυρα του ανείπωτου.
Ίσως αυτόν τον ανείπωτο τρόμο του μέσα τους θανάτου να ξορκίζουν και τα παπαγαλάκια, κρώζοντας ρετσινιές, αρες και λοιδωρίες εναντίον των απλών, των φτωχών, των αγαθών του λαού,
Κι εν τέλει εναντίον του Δήμου, των κομμάτων (πλην των κομμάτων των Δυνατών), των συνδικάτων και των όντως ποιητών, δηλαδή των καλών καγαθών...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου