Το φορολογικό μας σύστημα δουλεύει μόνο για τον ολιγάρχη.

Ας υποθέσουμε πως έχουμε έναν ολιγάρχη που πουλάει ένα προϊόν αξίας 10 ευρώ σε ένα εκατομμύριο άτομα. Δηλαδή πουλάει ένα εκατομμύριο κομμάτια. Τα άτομα αυτά δεν ζητούν απόδειξη και έτσι το καθένα αποφεύγει να πληρώσει 2,3 ευρώ που είναι ο ΦΠΑ. Πόσα κερδίζει ο ολιγάρχης; Πόσα χάνει το κράτος;

Η συνολική αξία του ενός εκατομμυρίου κομματιών είναι δέκα εκατομμύρια. Ο ΦΠΑ πάνω στο ποσόν αυτό είναι 2.300.000 ευρώ. Ο ολιγάρχης, δεν εισπράττει ΦΠΑ, ούτε αποδίδει ΦΠΑ, επομένως εδώ το κράτος χάνει 2,3 εκατομμύρια ευρώ. Όμως ο ολιγάρχης δεν θα εμφανίσει και το εισόδημα...

των δέκα εκατομμυρίων ευρώ και έτσι (μη υπολογίζοντας προς το παρόν το κόστος κατασκευής των προϊόντων) δεν θα καταβάλει στο κράτος ποσό 4.030.000 ευρώ που είναι ο φόρος εισοδήματος (π.χ. 26%) μαζί με την προκαταβολή φόρου (55%). Το ποσόν αυτό θα το κρατήσει για πάρτη του. Την ίδια στιγμή το κράτος θα χάσει συνολικά 6.320.000 ευρώ που είναι ο φόρος εισοδήματος, η προκαταβολή φόρου και ο ΦΠΑ.

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΥΤΟ;

Ότι προσπαθώντας οι πολίτες να γλιτώσουν μικροποσά ο καθένας ατομικά, τελικά αφενός το κράτος χάνει τεράστια ποσά (αλλά και οι ίδιοι ζημιώνονται συνολικά σαν κοινωνία), αφετέρου ο μόνος κερδισμένος είναι ο ολιγάρχης του οποίου οι τεράστιες οικονομικές λεκάνες γεμίζουν από τις σταγόνες των πολιτών.

ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ

1) Το ισχύον φορολογικό σύστημα του «ό,τι δηλώσεις πληρώνεις» και το ισχύον ανώνυμο κάρφωμα στον ΣΔΟΕ ή η νέα πρόταση Βαρουφάκη, δηλαδή ο ένας να καρφώνει την συναλλαγή του άλλου για τα 2.3 ευρώ!!!

2) Το φορολογικό σύστημα στο οποίο ισχύει το «Έσοδα μείον Έξοδα και να φορολογείται η διαφορά» για όλους τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Τότε δεν χάνεται ούτε ένα ευρώ για το κράτος. Φυσικά εδώ οι πολίτες θα επιβαρυνθούν με την γραφειοκρατική δουλειά της καταχώρησης των συναλλαγών, αλλά θα κερδίσουν σε μη καταβολή επιπλέον φόρων. Αν μάλιστα εδώ έχουμε μοναδικό και ταυτόχρονα ενιαίο συντελεστή για ΦΠΑ και φόρο εισοδήματος, τότε εκλείπει κάθε ενδιαφέρον για φοροδιαφυγή, ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν οι προοπτικές επενδύσεων και ανάπτυξης, ιδιαίτερα αν αυτός ο συντελεστής είναι χαμηλός ή να μπορεί και να χαμηλώνει ανάλογα με το ποσοστό ανάπτυξης.

3) Η πρόταση να γίνονται «όλες οι συναλλαγές μόνο ηλεκτρονικά», με τα πλεονεκτήματα της δεύτερης λύσης, οπότε ο φορολογούμενος απαλλάσσεται από κάθε γραφειοκρατία και το κράτος δεν χάνει ούτε ευρώ.

Επειδή η προπαγάνδα του συστήματος εύκολα μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι το δεύτερο και τρίτο φορολογικά συστήματα, καταπατούν την ελευθερία του ατόμου, τα προσωπικά δεδομένα, είναι ο "μεγάλος αδελφός" κ.λ.π. και πάλι υπάρχει λύση. Να θεσμοθετηθούν και τα τρία συστήματα ταυτόχρονα και ο πολίτης να είναι ελεύθερος να υπαχθεί σε όποιο θέλει. Έτσι, ακόμα και λίγοι πολίτες να υπαχθούν στο δεύτερο ή το τρίτο σύστημα, αυτόματα ολόκληρο το φορολογικό οικοδόμημα θα αρχίσει να αυτοελέγχεται και η φοροδιαφυγή θα αρχίσει να περιορίζεται δραστικά.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

1) Οι ολιγάρχες πλουτίζουν πάνω στη αφέλεια του καθενός μας μεμονωμένα, όταν νομίζουμε ότι κερδίζουμε 2,3 ευρώ ΦΠΑ στα 10 ευρώ, ενώ αυτό δεν θα γινόταν αν αυτά τα συνολικά 12,3 ευρώ εξέπιπταν από το φορολογητέο μας εισόδημα και το όφελος θα ήταν μεγαλύτερο, αφού δεν θα πληρώναμε καθόλου φόρο εισοδήματος πάνω στα 12,3 ευρώ που τώρα πληρώνουμε. Ο δε ολιγάρχης θα κέρδιζε τελικά 5.970.000 ευρώ και όχι ακέραια 10.000.000 ευρώ. Πάντα μην υπολογίζοντας το κόστος κατασκευής του προϊόντος για λόγους απλούστευσης

2) Οι ολιγάρχες που ελέγχουν απόλυτα το πολιτικό σύστημα, θέλουν να εξακολουθεί να ισχύει η πρώτη λύση. Ε, λοιπόν αυτή και θα ισχύει. Είναι εξάλλου η λύση που θέλει τόσο η Δεξιά για ευνόητους ολιγαρχικούς λόγους όσο και η Αριστερά για εξασφάλιση εξαθλιωμένης εκλογικής πελατείας.

ΥΓ. Όπως αντιλαμβάνεστε, το πιο πάνω παράδειγμα είναι εντελώς απλουστευμένο. Εκείνο που στην πραγματικότητα θέλει να καταδείξει είναι ότι για να παταχθεί η φοροδιαφυγή θα πρέπει να υπάρξει κίνητρο στον καθένα από εμάς να είμαστε φορολογικά διάφανοι. Ο κάθε ολιγάρχης δεν δημιουργεί τα πλούτη του από το πουθενά. Βασίζεται πάνω στη μαζική εκμετάλλευση. Και τα μέρη αυτής της μάζας είμαστε όλοι μας. Όταν λοιπόν εμείς οι πολίτες έχουμε οικονομικό και ηθικό κίνητρο να είμαστε οικονομικά διάφανοι ατομικά ο καθένας μας (χωρίς να γίνουμε ένα έθνος ρουφιάνων), τότε αναγκαστικά γίνεται διάφανη όλη η αλυσίδα προς τα πάνω μέχρι το ταμείο του ολιγάρχη και το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια του.

Αυτό ακριβώς το σύστημα δεν το θέλει η ολιγαρχία, η οποία στην ουσία νομοθετεί.

Από hassapis-peter