Οι πρέσβεις των ΗΠΑ, οι ανθύπατοι και οι “προσκυνητές”

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Έχω αποφύγει όλα τα προηγούμενα χρόνια την κριτική στους πρέσβεις των Ηνωμένων Πολιτειών και βεβαίως δεν το έχω πράξει από φόβο, αλλά από σεβασμό στον θεσμό. Στις πλείστες των περιπτώσεων προσπαθούσαν να είναι προσεκτικοί και να μην παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Κύπρου, αν και οι πιέσεις τους για το Κυπριακό και η υποστήριξη φιλοτουρκικών θέσεων προκαλούσε τη μέγιστη δυσαρέσκεια. Ακόμα και ο μακαρίτης Γλαύκος Κληρίδης, που ήταν δεδηλωμένος...

φιλοαμερικανός, αντιδρούσε, και σε μία περίπτωση συγκρατήθηκε την τελευταία στιγμή για να μην πετάξει από το Προεδρικό έναν θρασύτατο Αμερικανό αξιωματούχο ο οποίος του επαναλάμβανε το βρετανο-τουρκικό «παραμύθι».

Πίστευα πάντα, και συνεχίζω να πιστεύω και σήμερα – και το έχω γράψει άπειρες φορές – ότι τα δεινά της Κύπρου πηγάζουν από το μίσος των Βρετανών. Οι Αμερικανοί είναι αφελείς στην εξωτερική τους πολιτική, τελεία και παύλα. Βεβαίως, σε αρκετά θέματα ακολουθούν πιστά το Λονδίνο, γι’ αυτό και διαπράττουν τόσα πολλά λάθη. Στο Κυπριακό, λοιπόν, διατηρούν διαχρονικά μία ανθελληνική πολιτική και δυστυχώς οι γραφειοκράτες -διπλωμάτες νομίζουν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας τους. Οι Αμερικανοί πολιτικοί δέχονται πως η ακολουθούμενη πολιτική δεν είναι ορθή – μερικοί τη χαρακτηρίζουν βλακώδη – αλλά στις ΗΠΑ είθισται να ακολουθούν τις προτάσεις των γραφειοκρατών.

Θεωρώ ότι οι Βρετανοί, εκμεταλλευόμενοι το μίσος του Χένρι Κίσινγκερ για τον Μακάριο, παγίδευσαν τους Αμερικανούς και τους φόρτωσαν την οργάνωση του πραξικοπήματος και τον σχεδιασμό της τουρκικής εισβολής, και αυτοί έμειναν «στην απ’ έξω» και μάλιστα για μεγάλο διάστημα νομίζαμε στην Κύπρο ότι τον Ιούλιο του 1974 οι Εγγλέζοι «ήταν μαζί μας».

Οι Αμερικανοί πρεσβευτές από το 2004 μέχρι σήμερα αποδείχθηκαν αρκετά προβληματικοί και προκλητικοί. Όσο και να προσπαθεί κανείς να αναλύσει την απρεπή συμπεριφορά τους δεν πρόκειται να βγάλει άκρη, διότι πάντα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι θέλουν να είναι «ανθύπατοι». Να κυβερνούν την πατρίδα μας για να τη δέσουν στο άρμα της Τουρκίας. Ποιος από τους πρεσβευτές μπορεί να αποδείξει ότι δεν είναι αυτός ο στόχος τους; Ιδιαίτερα ο τελευταίος, ο χριστιανός ορθόδοξος Τζον Κόνιγκ, έχει θέσει σκοπό ζωής (και καριέρας) να επιλύσει το Κυπριακό επιβάλλοντας μία λύση για την οποία η πλειοψηφία του λαού πιστεύει ότι δένει το νησί στο άρμα ενός φανατικού ισλαμιστή, του Ταγίπ Ερντογάν. Ο κ. Πρέσβης ΓΝΩΡΙΖΕΙ πως πίσω από τους φανατικούς τζιχαντιστές βρίσκεται η Τουρκία. Παρόλα αυτά, οι πράξεις του δείχνουν στους πολίτες ότι επιμένει να καταστρέψει μέσω της λύσης που προωθεί το ελληνικό στοιχείο του νησιού.

Στους αφελείς Ελληνοκύπριους πολιτικούς, διπλωμάτες και δημοσιογράφους που σπεύδουν να γονατίσουν ενώπιον του Αυτοκράτορα, λέει κουβέντες του καφενέ και μερικές… ψαλμωδίες στα ελληνικά και τους πείθει. Όχι ότι χρειάζεται προσπάθεια για να εξαπατήσει κανείς όλους αυτούς τους περίεργους αριστερο-δεξιούς που θα ήθελαν να είναι Αμερικανοί και Βρετανοί.

Οι προηγούμενοι πρέσβεις, με τηλεγραφήματά τους προς τον εκάστοτε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, ζήτησαν τη διακοπή της δημοσιογραφικής διαπίστευσής μου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Δεν τους άκουσε κανείς. Αντίθετα, σε μία περίπτωση τον έβαλαν στη θέση του… Ο κ. Κόνιγκ έκανε και χειρότερα από τους προηγούμενους, αλλά δεν ασχολήθηκα. Απλά σήμερα θέλω να του απαντήσω ότι του επιστρέφω όλους τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Δείχνουν τον κακό χαρακτήρα του και προσβάλλει τη χώρα του και την υπηρεσία του. Όταν βρίζει ένα δημοσιογράφο, και μάλιστα δημόσια, και με ύβρεις πεζοδρομίου, δεν καταλαβαίνει ότι πρώτα τον εαυτό του αδικεί και αποδεικνύει όλα όσα υποστηρίζουν οι εχθροί του. Και στη διπλωματική υπηρεσία έχει πολλούς, διότι καθοδηγείται από τον κακό του χαρακτήρα και τα νεύρα του, που δεν μπορεί να δαμάσει.

Είχα την ευκαιρία να συναντήσω σε Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον έναν εκ των Αμερικανών πρέσβεων, που είχε ζητήσει πρώτος την αποπομπή μου από την ομάδα των ανταποκριτών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Του ζήτησα με ευγένεια τον λόγο. Απολογήθηκε και μου είπε ότι «μου το είχαν ζητήσει επίμονα πέντε συμπατριώτες σου. Αυτοί απαιτούσαν να σε διώξουμε»…

Αυτούς τους πέντε να τους χαίρεται και ο σημερινός πρέσβης… Είναι αυτοί που τον παρέσυραν και τον έπεισαν να αντιπαρατεθεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πιο φιλοαμερικανό πολιτικό που γέννησε ποτέ η Κύπρος. Λόγω αυτής της αντιπαράθεσης και της καταστροφής της σχέσης του κ. Αναστασιάδη με την Ουάσιγκτον, για την οποία ευθύνεται ο κ. Πρέσβης, ο Πρόεδρος της Κύπρου εξαναγκάστηκε να αναζητήσει βοήθεια από τη Μόσχα. Δυστυχώς…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Ανεξάρτητα με τα παραπάνω, πρέπει να καταθέσω ότι οι κυβερνητικοί παράγοντες στην Ουάσιγκτον αποδέχονται την κριτική και οι ίδιοι δεν κρίνουν τους δημοσιογράφους, ούτε τα κείμενά τους. Αυτό δυστυχώς το κάνουν στις πρεσβείες, παραβιάζοντας τους κανόνες του Υπουργείου τους. Τα τηλεγραφήματά τους είναι γεμάτα με χαρακτηρισμούς: «οι δικοί μας», «οι εχθροί μας»… Πρέπει να καταγράψω επίσης κάτι που πιστεύω ακράδαντα: Στη Μόσχα δεν θα δέχονταν ποτέ την κριτική που ασκούμε, σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι, στην Ουάσιγκτον… Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Γνωρίζω ότι η πλειοψηφία του κυπριακού λαού χάρηκε με την επίσκεψη του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Μόσχα. Λογικό είναι, διότι όλοι έχουμε αγανακτήσει με τη συμπεριφορά των Δυτικών και Ευρωπαίων συμμάχων της Κύπρου. Ο καθένας έχει τη γνώμη του και είναι δικαίωμά μας να την εκφράζουμε. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν απλά εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η Κύπρος.

Από mignatiou