Κόκκινες Γραμμές

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, ισχυρίζεται ότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, υποχρεώνει την ελληνική κυβέρνηση να πράξει αυτό που δεν κατάφεραν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας: να παρουσιάσει με ειλικρίνεια τα γεγονότα που αφορούν στην ελληνική οικονομία και να αποκαλύψει τις κόκκινες γραμμές πέραν των οποίων, η λογική και το καθήκον, της απαγορεύει να υποχωρήσει.

Προσθέτει ότι δεν λειτουργεί στη λογική της θεωρίας των παιγνίων, της οποίας ως γνωστόν είναι ειδήμονας, προκειμένου να χαράξει...

στρατηγικές και επιλογές εκτός του τραπεζιού, παλεύοντας να βελτιώσει ένα "κακό χαρτί".

Καταλήγει επικαλούμενος τον  Γερμανό φιλόσοφο Ιμμάνουελ Καντ, ο οποίος μας έμαθε ότι η λογική και η ελεύθερη έξοδος από την αυτοκρατορία των σκοπιμοτήτων επιτυγχάνεται με το να κάνει κανείς το σωστό.

Προκύπτουν ωστόσο ορισμένα ερωτήματα, όπως ας πούμε, ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος. Ασφαλώς είναι υποκειμενικά τέτοια ζητήματα, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών λαών. Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος για έναν Γερμανό, όταν στη γλώσσα του Ιμμάνουελ Καντ, η λέξη «χρέος» (Schulden) και η λέξη «ενοχή» (Schuld) είναι ομόρριζες? Ρητορικό είναι ασφαλώς το ερώτημα και δεν μπορεί να απαντηθεί εδώ.

Ας μείνουμε καλύτερα σε λιγότερο φιλοσοφικές και περισσότερο ποσοτικές, άρα μετρήσιμες έννοιες. Είναι, όντως, τόσο κακό το ελληνικό χαρτί, το οποίο ο κ. Βαρουφάκης δεν διανοείται καν να βελτιώσει, μόνο και μόνο επειδή οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις υπέκυψαν στην παραδοχή της ενοχής τους, να καταχρεώσουν την Ελλάδα και να την οδηγήσουν σ’ ετούτην την επονείδιστη ηθική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική πτώχευση?

Αυτό το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό, γιατί η αναζήτηση της απάντησης υποστηρίζεται από τις θλιβερές εικόνες των ουρών των συσσιτίων, από τα καταθλιπτικά στίφη στα γκισέ του ταμείου ανεργίας, από τα διαλυμένα δημόσια νοσοκομεία, από όλους τους καταβαραθρωμένους δείκτες κοινωνικής ευημερίας, από την κατάφωρη παραβίαση του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Υποστηρίζεται κι από τις επιταγές του διεθνούς δικαίου που μας λέει ότι  «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείνει σχολεία, να διαλύει την αστυνομία, να παραμελεί τις δημόσιες υπηρεσίες του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εκθέτει τον λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς».

Υποστηρίζεται κι από την αναζήτηση της αλήθειας, η οποία τόσο πολύ έχει βιαστεί τα τελευταία χρόνια και την οποία ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης εκστόμισε πριν λίγες μέρες σε συνέντευξή του στον αγγλικό “Guardian”, λέγοντας αυτό που πολλές αδύναμες φωνές κραυγάζουν εδώ και χρόνια: «Η διάσωση του 2010, δεν ήταν διάσωση της Ελλάδας, αλλά διάσωση των Γερμανικών και των Γαλλικών τραπεζών. Η γερμανική κοινή γνώμη παραπλανήθηκε, νομίζοντας ότι αυτοί οι χρηματικοί πόροι, χρησιμοποιήθηκαν για τη σωτηρία των Ελλήνων και η ελληνική κοινή γνώμη παραπλανήθηκε, νομίζοντας αυτοί οι πόροι θα μπορούσαν να σώσουν την Ελλάδα.»

Σε παλαιότερο άρθρο του, ο έγκριτος συνταγματολόγος Γιώργος Κατρούγκαλος που είναι και υπουργός της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, σημείωνε, αναφερόμενος στα δύο μνημόνια και τις παρεπόμενες δανειακές συμβάσεις: «Οι εν λόγω συμβάσεις, εάν είχαν κυρωθεί συνταγματικά, θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις σε βάρος της χώρας, με τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο, σε αντίθεση με τον μη δεσμευτικό χαρακτήρα των μνημονίων. Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβη, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα τις ανατρέψει...»

Έτσι, επιστρέφοντας στο αρχικό ρητορικό ερώτημα περί σωστού και λάθους, χωρίς να αναζητούμε απαντήσεις, πάντως οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν είναι δυνατόν να επιδιώξουμε την αναζήτηση του σωστού χωρίς να βάλουμε επί τάπητος τα πραγματικά περιστατικά και τις επιταγές ή τις παραβιάσεις των νόμων, ο σεβασμός των οποίων είναι η μόνη εγγύηση ότι οι ευρωπαϊκές μας κοινότητες δε θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τους όρους της ζούγκλας.  

Άλλωστε, όταν και όσοι ψηφίζαμε πριν λίγες εβδομάδες υπέρ του κουρέματος του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δεν το κάναμε επαναστατικώ δικαίω. Το κάναμε στη βάση της νομοκατεστημένης λογικής, ότι μέρος αυτού του χρέους, βαρύνει όλους εκείνους τους Γερμανούς και τους Γάλλους τραπεζίτες που με περισσή αφροσύνη και αναίσχυντη απληστία, δάνειζαν ασύστολα τις διεφθαρμένες ελληνικές κυβερνήσεις, με γνώμονα τα προσωπικά τους οφέλη, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η αποπληρωμή αυτού του χρέους, δεν ήταν μέσα στις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας.

Όταν ψηφίζαμε υπέρ του κουρέματος του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δεν το κάναμε για να μείνει αυτό το χρέος φορτωμένο στις πλάτες των υπόλοιπων Ευρωπαίων φορολογούμενων. Όταν ψηφίζαμε υπέρ του κουρέματος του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το κάναμε με γνώμονα την δημόσιο συμφέρον και με την έννομη απαίτηση να πληρώσουν οι άφρονες και άπληστοι τραπεζίτες το μέρος που τους αναλογεί.

Τούτων λεχθέντων, διαβάζοντας την τελευταία πρόταση του Έλληνα υπουργού προς το ευρω-ιερατείο, την οποία, μάλιστα, απέρριψε παραχρήμα η γερμανική πλευρά, όπου σημειώνεται ότι «Οι ελληνικές αρχές τιμούν τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς όλους τους πιστωτές, και δηλώνουν την πρόθεσή μας να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας προκειμένου να αποτραπούν τεχνικές επιπλοκές στο πλαίσιο της Κύριας Σύμβασης Χρηματοπιστωτικής Διευκόλυνσης την οποία αναγνωρίζουμε ως δεσμευτική ως προς το χρηματοπιστωτικό και διαδικαστικό της περιεχομένου», αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι αυτή η θέση που στηρίξαμε με την ψήφο μας, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αν δεν πατήσουμε πόδι, αν δεν παίξομε το καλό μας το χαρτί, οι εμπαθείς απόγονοι του Ιμμάνουελ Καντ και συμπρωταγωνιστές της νέας ελληνικής τραγωδίας, θα μας λιώσουν σαν τα σκουλήκια κάτω από τη γερμανική τους μπότα∙ και θα το κάνουν ευχαρίστως, πράττοντας ίσως από τη μεριά τους το... σωστό, τιμωρώντας μας για την αφροσύνη μας να ψηφίζομε και να ανεχόμαστε όλα αυτά τα χρόνια τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις που οι τραπεζίτες τους δάνειζαν ξεδιάντροπα για να κάνουν πανάκριβους Ολυμπιακούς Αγώνες και να παραγγέλνουν γερμανικά υποβρύχια που έγερναν!

Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Alexandros Raskolnick από my-pillow-book