Ώρα να μάθομε και να ψαρεύομε...

Οιι μέρες περνάνε κι ο ενθουσιασμός για τη νέα μας κυβέρνηση παραμένει αμείωτος, έτσι όπως έχει τονωθεί το φρόνημά μας από αυτές τις μεγάλες μερίδες αισιοδοξίας κι εθνικής αξιοπρέπειας που μας φιλεύουν με τη στάση και τις εξαγγελίες τους, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι όλες αυτές τις τελευταίες μέρες. 

Αδιαφορώ για τους χαμένους των εκλογών και της κουτάλας της εξουσίας, οι οποίοι με τη μικροψυχία που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε, ελπίζουν στην αποτυχία της ανίερης (sic) συμμαχίας του Συ.Ριζ.Α.  με τους Ανεξέλ. Ούτε θέλω καθόλου να ασχοληθώ με τη χολή που συνεχίζουν να ξερνούν οι πούροι θιασώτες της επαναστατικής γυμναστικής...

και καθόλου δεν με ενδιαφέρει να σχολιάσω το γεγονός ότι οι ποταμίσιες όχεντρες αρχίζουν να λουφάζουν στις φωλιές τους.

Ας μην γελιόμαστε, όμως. Ο ενθουσιασμός θα περάσει κι αυτός, σιγά-σιγά, καθώς παραμένουν παρόντα και άλυτα τα πραγματικά προβλήματα που δημιούργησαν και εξέτειναν με την καταστρεπτική πολιτική της ενδοτικότητάς τους και που δυστυχώς δεν τα πήραν μαζί τους, φεύγοντας από την κυβέρνηση, οι εθνικοί μας ολετήρες.

Θα συνεχίσουν και αύριο να δηλητηριάζουν τις ζωές μας οι υπογεγραμμένες συνθήκες υποτέλειας, απόρροια της συνέχειας του κράτους.

Θα συνεχίσουν και αύριο να πληγώνουν τα μάτια μας, οι ουρές στα συσσίτια και στα γκισέ του ταμείου ανεργίας, απόρροια του πολιτικού αβδηριτισμού των αθλίων.

Θα συνεχίσουν και αύριο να βαραίνουν τις ψυχές μας, οι σκιές από τα ερείπια του μισογκρεμισμένου κοινωνικού μας κράτους, απόρροια της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού κατά της κοινωνίας μας.

Οι εξαγγελίες για αναστροφή του προγράμματος «διάσωσης» και των συνοδών μέτρων παραλογισμού, της ακύρωσης της πολιτικής αβελτηρίας και της αναστολής της κοινωνικής αναλγησίας που σημάδεψαν ανεξίτηλα τις ζωές μας τα τελευταία χρόνια, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, θα αναζητήσουν στο λογιστικό τεφτέρι του κράτους, τα «ισοδύναμά» τους.

Η πιθανότητα να χρηματοδοτήσουν οι εντιμότατοι φίλοι μας, την κοινωνική αναστήλωση και να συνδράμουν με νέο δανεισμό την ανοικοδόμηση του διαλυμένου μας κράτους, θα πρέπει να θεωρείται απίθανη.  Οι πρώτες δηλώσεις δεν αφήνουν καμία αμφιβολία επ’ αυτού:  «Αν η ελληνική κυβέρνηση αντί να μιλάει για "κούρεμα" χρέους προχωρήσει με τη φορολόγηση των δισεκατομμυριούχων που εν μέσω κρίσης έβγαλαν τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους, θα έχει όλη την Ευρώπη στο πλευρό της». Πολλά έχουν να ειπωθούν επ' αυτού, αλλά δεν είναι της ώρας.

Τα παζάρια για τη διευθέτηση του χρέους θα εξελιχθούν με κάποιον τρόπο που μένει να φανεί  και θα κριθούν από το αποτέλεσμά τους. Καθώς, συν τω χρόνω, θα κατασιγάζουν τον οίστρο τους οι βαρουφίτσες και θα αραιώνουν σιγά-σιγά οι αλαλαγμοί ευαρέσκειας ή δυσαρέσκειας, για τις ενδυματολογικές ή τις επικοινωνιακές επιλογές της ελληνικής ομάδας διαπραγμάτευσης, θα διαφανεί στο βάθος του χρόνου η ουσία αυτής της προσπάθειας.

Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, άλλωστε.

Όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο: το πάρτι καταναλωτισμού που πριν από πέντε χρόνια σταμάτησε για τους περισσότερους από εμάς τόσο απότομα, βγάζοντάς μας με τον πιο βάναυσο τρόπο από την ευδαιμονία που ζούσαμε με τις πιστωτικές μας κάρτες στο χέρι, δεν πρόκειται να ξαναρχίσει ίσως ποτέ, αλλά πάντως όχι στο προβλεπτό μέλλον.

Όμως η αναβίωση, δια της θεσμοθέτησής του, του δόγματος «Κανείς δεν μπορεί να κλέβει και να κοιμάται ήσυχος», αφήνει βάσιμες ελπίδες ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει επίγνωση της κατάστασης κι ότι θα κινηθεί γρήγορα προς την εξεύρεση των αναγκαίων «ισοδυνάμων», εντός ενός στιβαρού πλαισίου κοινωνικής δικαιοσύνης.

Από την άλλη μεριά, ο μονόδρομος για να αραιώσουν οι ουρές στα συσσίτια και στα γκισέ του ταμείου ανεργίας, αλλά και για ν' αρχίσει να επανεδραιώνεται η χαμένη μας εθνική ανεξαρτησία, περνάει μέσα από την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Καλά θα πράξουν λοιπόν οι κυβερνητικοί εταίροι, πριν ακόμα σβήσουν τα φώτα της γιορτής των επινικίων, να φύγουν πρώτοι από το πάρτι και να πάνε να κοιμηθούν νωρίς, γιατί έχουν να ξυπνήσουν πρωί-πρωί και να πιάσουν δουλειά. Διότι η αλήθεια είναι ότι τους περιμένει μεγάλος φόρτος εργασίας, αφού έχουν να ξεκινήσουν τις προετοιμασίες τους για την ανασυγκρότηση της διαλυμένης παραγωγικής βάσης της χώρας, που είναι και το πιο σπουδαίο ζητούμενο. Σπουδαιότερο κι από αυτήν την ίδια τη διευθέτηση του χρέους. Η γνωστή κινέζικη παροιμία, που λέει ότι «Αν είσαι φίλος, μην μου δίνεις ψάρια να τρώω, μάθε με να ψαρεύω», γίνεται στις μέρες μας εξαιρετικά επίκαιρη.

Υ.Γ. Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα, παραμένω φιλοκυβερνητικός για πρώτη φορά στη ζωή μου…

Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Alexandros Raskolnick από my-pillow-book