Ωχ, πλάκωσαν οι νεομπολσεβίκοι!

Γιατί τρόμαξαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τα μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης και ορισμένοι δημοσιολόγοι της εγχώριας σκηνής με την ομιλία Τσίπρα στη Βουλή;

   

Προφανώς περίμεναν κѠλ⓪τούμπα στα βασικά και μετάθεση σε βάθος απροσδιόριστου χρόνου για τα υπόλοιπα και επειδή δεν τα είδαν άρχισαν τις απειλές (GRexit) και την κινδυνολογία περί επιστροφής του κρατικισμού στην Ελλάδα. Αριστεριστής ο Τσίπρας και ελευθεριακός κομμουνιστής ο Βαρουφάκης, κατά...

την ανάλυσή τους.

   

Είναι όμως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που επανέλαβε ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του ένα σχέδιο ρήξης με τον καπιταλισμό; Σε καμία περίπτωση.

   

Θα λέγαμε ότι είναι ένα πρόγραμμα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις πιο ακραίες συνέπειες που έχει προκαλέσει η κρίση και η ανεξέλεγκτη δράση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ή, για να το πούμε με ορολογία του παρελθόντος, είναι μια απόπειρα εξανθρωπισμού του καπιταλισμού.

   

Πρόκειται για μια προωθημένη σοσιαλδημοκρατική συνταγή που παραπέμπει στις καλές μέρες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, τότε που το ιστορικό αυτό ρεύμα τιμούσε τις ιδρυτικές αρχές του και αγωνιζόταν για την προστασία της εργασίας, τη διάχυση του πλούτου και τη δημιουργία κοινωνικού κράτους.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι μια προωθημένη σοσιαλδημοκρατική συνταγή που παραπέμπει στις καλές μέρες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας | REUTERS / Panayiotis Tzamaros

Οι συλλογικές συμβάσεις, ο αξιοπρεπής κατώτατος μισθός, η αύξηση της φορολογίας στους έχοντες και κατέχοντες, η πρόσβαση όλων των ανέργων στο επίδομα, η συμμετοχή του κράτους στη διοίκηση των τραπεζών, η αξιοποίηση προς όφελος της κοινωνίας της δημόσιας περιουσίας, η εμπλοκή των εργαζομένων στα κέντρα λήψης αποφάσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα, η αποκατάσταση της βλάβης που έχουν υποστεί οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι, ο περιορισμός της φτώχειας μέσω δομών αλληλεγγύης, η επανίδρυση του κοινωνικού κράτους και η θέσπιση κανόνων που θα εμποδίζουν την εργοδοσία να αυθαιρετεί, δεν συνιστούν μπολσεβίκικο αφήγημα.

   

Τα είχαν πετύχει όλα αυτά οι κανονικές ευρωπαϊκές χώρες την περίοδο της χρυσής 35ετίας (1945-1980). Τα ξήλωσαν μεθοδικά οι δεξιές κυβερνήσεις, δυστυχώς με τη συνδρομή των σοσιαλιστικών κομμάτων που αυτομαστιγώνονταν δημοσίως προς τέρψιν των αντιπάλων τους και αναζητούσαν τον τρίτο, τον τέταρτο και τον πέμπτο δρόμο προς το σοσιαλισμό για να καταλήξουν όλα στην αγκαλιά του νεοσυντηρητισμού.

   

Το σχέδιο αυτό φαντάζει επαναστατικό γιατί οι νεοφιλελεύθεροι παντού στον κόσμο χαρακτηρίζουν λαϊκιστικό και κομμουνιστικό οτιδήποτε αμφισβητεί την πολιτική τους, την οποία παρουσιάζουν ως μονόδρομο και ως τελεσίδικη απόφαση της ιστορικής εξέλιξης.

   

Οι κεϊνσινιαστές, όπως οι Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Πικετί, προειδοποιούν «σώστε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές», ενώ ο τεχνοκράτης κεντροαριστερός Ρομάνο Πρόντι φωνάζει «δεν απειλεί την Ευρώπη ο ΣΥΡΙΖΑ, την απειλεί η ακαμψία του Βερολίνου».

   

Να δούμε αν και πότε θα το συνειδητοποιήσει αυτό η ευρωπαΪκή σοσιαλδημοκρατία που έχει την ευκαιρία, με αφορμή τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, να αναστοχαστεί την πορεία της και να επανεξετάσει τις επιλογές της.

  

Τάσος Παππάς από efsyn