Μισό λεπτό να κοιτάξω το χαρτοφυλάκιο μου.

Γράφει ο mitsos175

Οκ έπεσαν οι μετοχές, θα αγοράσω. Αγόραζε φθηνά - πούλα ακριβά είναι ο χρυσός κανόνας, που κάνει τον πολυεκατομμυριούχο δισεκατομμυριούχο. Μπορεί να είμαστε άνεργοι, τα μόνα λεφτά που έχουμε να είναι αυτά της Monopoly, αλλά αν πέσει ο ναός του Καπιταλισμού, θα κλαίμε από τα γέλια.

Αν θες να δεις αγάπη μου, πως σκέφτεται ο καπιταλιστής δες πως συμπεριφέρεται το Χρηματιστήριο. Πέφτουν οι μισθοί; Οπ να ο δείκτης ανεβαίνει, σου λέει "έχουμε σκλάβους να δουλεύουν τζάμπα, άρα μεγαλύτερα...

κέρδη, επομένως πάμε όλοι να πάρουμε μετοχές". Αντίθετα πετυχαίνει μια απεργία και δίνουν κάνα ψίχουλο; Χαμός! Τα κέρδη μειώνονται "έτσι όπως πάνε θα μας ζητήσουν κι ένα πιάτο φαί την ημέρα οι κομμουνιστές". Και τσουπ! κατρακυλά ο δείκτης. Εντάξει υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες αλλά η βάση της σκέψης αυτή είναι.

Παίζονται φυσικά και παιχνιδάκια από φήμες μέχρι απατεωνιές όλα προσφορά του καταστήματος. Κυρίως όμως είναι η διαφορετική αντίληψη, τα αντίθετα συμφέροντα. Όταν ο Σημίτης (που τον θυμήθηκα αυτόν) έλεγε ότι το Χρηματιστήριο είναι ο καθρέπτης της οικονομίας δεν εννοούσε του κράτους ή του πορτοφολιού των εργαζομένων. Είναι ο καθρέπτης των μεγάλων κυρίως εταιριών, που αργά ή γρήγορα θα φάνε τις μικρότερες μέσα στο πέλαγος του Καπιταλισμού. Μια σόδα στο γραφείο του κυρίου Γενικού παρακαλώ...

Μ' αυτό τον τρόπο μια συγχώνευση τραπεζών πχ που απολύει χιλιάδες εργαζόμενους, χαιρετίζεται με τυμπανοκρουσίες κι αγώνα δρόμου στο ποιός θα πάρει τις περισσότερες μετοχές. Μακάριοι οι γνωρίζοντες από πριν ότι πιο πλούσιοι έσονται. Αμήν. Ένα ξεπούλημα μιας δημόσιας εταιρείας που θα φέρει αύξηση τιμών σε βασικά κοινωνικά αγαθά είναι για τους καπιταλιστές η μεγαλύτερη γιορτή με κυρίως πιάτο τους φτωχούς εργαζόμενους.

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεσαι η χαρά τους είναι η λύπη μας και ο θρήνος τους η δική μας ευχαρίστηση. Τίποτα άλλο από αυτό που έλεγε ο Μαρξ για την Πάλη των Τάξεων. Ο δεξιός νεοφιλελεύθερος είναι περίλυπος γιατί θα χάσει την ευκαιρία να πηδήξει τον εργαζόμενο με το δονητή του μνημονίου. Καταλαβαίνεις πίκρα που θα έπαιρνε, αν έβγαινε κάποιο Κομουνιστικό κόμμα. Θα έχανε όλη την ηδονή, όλο το κέρδος, μένοντας με τη μετοχή στο χέρι. Κι επειδή δεν είναι ακριβώς σεξ το οικονομικό σύστημα αλλά μαθηματικά, η χαρά μεταφέρεται στους εργαζόμενους όπως και το χρήμα. Τίποτα δεν χάνεται αλλά ανακατανέμεται.

Υπήρχαν κερδισμένοι με την κυβέρνηση σαμαρά. Απλά δεν ήταν η πλειοψηφία του κόσμου που έχασε το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων του. Είναι οι Ιδιοκτήτες καναλιών, αυτοί που έχουν τις μεγάλες Εταιρίες, οι Πολυεθνικές, οι Τράπεζες, οι Γερμανοί και οι Δισεκατομμυριούχοι, όπου είδαν τα κέρδη τους να φτάνουν στον ουρανό. Έναν ολόκληρο ΕΝΦΙΑ ήταν τα κέρδη μιας ομαδούλας που τα μέλη της είναι μετρημένα στα δάκτυλα (κυριολεκτικά) τα δυόμιση χρόνια που ο Σαμαράς λεηλατούσε με τους γαλάζιους κουρσάρους την Ελλάδα. Τα κέρδη τους τα οποία φρόντισαν να απομακρύνουν σε φορολογικούς παραδείσους, όπως κάνουν όλοι οι καθώς πρέπει μαφιόζοι, είναι τόσα πολλά που θα μπορούσαν άνετα να λύσουν το οικονομικό μας πρόβλημα.

Τα χρήματα όμως αυτά, αποτέλεσμα πειρατείας, ο σύγχρονος ληστής φροντίζει να τα θάβει σε τράπεζες νησιών του εξωτερικού που τα φυλάνε καπιταλιστικές παγίδες. Αφού τσέπωσαν αρκετό πλιάτσικο, αυτά τα χρόνια, τώρα θα κάνουν ότι μπορούν για να επιστρέψουν και να πάρουν τα υπόλοιπα. Εύχομαι να βρούνε τυφώνα από λαϊκούς αγώνες ώστε να βουλιάξουν τα πειρατικά τους.

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ