Από το ζιβάγκο στο σακβουαγιάζ και στο τζιν.

Χωρίς αμφιβολία ένα από τα post με τα λιγότερο «χτυπήματα» στο παρόν blog είναι το: «Δεν φταίει ο Άκης». (Όχι ότι τα υπόλοιπα αγκομαχούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)

Δεν φταίει ο Άκης λοιπόν, και δεν φταίει, σύμφωνα με το blog, γιατί του δόθηκε Εξουσία με απίστευτη γενναιοδωρία.

Ο Άκης βασίλευε και ο Λαός πανηγύριζε.

Άθελα, αυτά μου ήλθαν στην σκέψη βλέποντας...

την νέα κυβέρνηση, την κυβέρνηση Τσίπρα, να ορκίζεται.

Πρώτη φορά Αριστερά!

Μα μια στιγμή παιδιά, ο Ανδρέας του ΠΑΚ, ο Ανδρέας του 1981 ήταν πολύ ποιο αριστερός όχι μόνο από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από το τότε, ενωμένο, ΚΚΕ.

Δεν είναι στην πρόθεση του γράφοντος να συγκρίνει τον Αντρέα με τον Τσίπρα, όμως αυτή η αίσθηση του déjà vu, δεν θέλει να με αφήσει από χθες το βράδυ.

Θυμάμαι την πίστη του Ανδρέα για το « η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», για «ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική» για τα «γκαρσόνια της Ευρώπης» τις ομηρικές του επιθέσεις ενάντια στην «σιδηρά Κυρία» της εποχής.

Και άκουσα τα ίδια χθες βράδυ.

Άκουσα τον κ. Κοτζιά του ΥΠΕΞ, άκουσα και με αφάνταστη προσοχή τον κ. Βαρουφάκη του ΥΠΟΙΚ.

Δεν γίνεται, δεν μπορώ να αμφισβητήσω, θα ήταν άλλωστε και μικροπρέπεια, μια κυβέρνηση από την δεύτερη κιόλας μέρα της θητείας της, όπως και δεν τολμούσα τότε, να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις του Ανδρέα.

Και δεν μπορώ να ξέρω ακόμα, αν η σημερινή κυβέρνηση το πάει για τούμπα ή για κολοτούμπα.

Είναι σίγουρο πως η πλειοψηφία, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι αν η νέα κυβέρνηση έδινε μια μικρή ή μεγάλη οικονομική ανάσα.

Να ξαναχτίσουμε πάλι και σιγά-σιγά το χρυσό κλουβί που μας έχει υποσχεθεί η ΕΕ.

Η Ευρώπη δεν άλλαξε, η αλλαγή της είναι και θα παραμείνει μια χίμαιρα.

Συνεχίζει και θα συνεχίσει όσο υπάρχει, να είναι η Ευρώπη των τραπεζιτών, των μεταλλαγμένων, της TTIP και του περίεργου φασισμού που σιγά αλλά σταθερά την σκεπάζει.

HeadWaiter από toufekiastoskotadi