Εκλογές 2015: Όταν τα φώτα της γιορτής σβήσουν…

Γράφει ο Οικοδόμος
     
Η «επόμενη μέρα» ξημέρωσε. Στον απόηχο των ιαχών του θριάμβου των νικητών δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί μασκαράδες θα αρχίσουν να κατεβάζουν σιγά-σιγά τις μάσκες τους. Λίγο πριν τα τελικά αποτελέσματα επισφραγίσουν και επίσημα τη μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το φως της μέρας λούσει την όμορφη αυτή χώρα, ηλίου φαεινότερες είναι οι δυνατότητες που έχει το σύστημα της εκμετάλλευσης να ελίσσεται μπροστά στα δύσκολα, να γεννά εφεδρείες και...

να τις αξιοποιεί με τέτοιο τρόπο (ας γίνει κάποτε αφορμή για να βγουν συμπεράσματα) ώστε να φαίνεται τσιμεντωμένη η μακροημέρευσή του. Κόμματα, μεταγραφικά παζάρια και «απίστευτες», μέχρι μόλις πριν από λίγο καιρό, καταστάσεις χωνεύτηκαν και αφοδεύτηκαν σε πολιτικό χρόνο ντετέ κάνοντας την «ατμόσφαιρα» περισσότερο δύσοσμη και επικίνδυνη για το λαό και την αιθαλομίχλη να θυμίζει ελαφρύ αποσμητικό χώρου… 

Η μισητή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, παρά την προκλητική στήριξη των περισσότερων αστικών ΜΜΕ (στα οποία έχουν ήδη ξεκινήσει «ανακατατάξεις», με τη ναυαρχίδα του ΔΟΛ χτες να «βάφεται» στα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ και να προαναγγέλλει το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης) έπεσε στο λάκκο που έσκαβε για δυόμισι χρόνια η αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων. Μια πολιτική που εφαρμόστηκε με «ύφος» και «ήθος» που συχνά θύμιζε δεκαετίες «άλλων» εποχών (και με τον πρωθυπουργό και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης να παραδίδουν μαθήματα «σοβαρότητας» στα έγκλειστα στον Κορυδαλλό στελέχη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης) και σφραγίστηκε από την εμφυλιοπολεμική ρητορική του Σαμαρά και την τρομολαγνική επικοινωνιακή πολιτική κατά την προεκλογική της εκστρατεία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε μια μεγάλη εκλογική νίκη που γεμίζει προσδοκίες έναν κόσμο ―και μαζί χιλιάδες αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους που οραματίστηκαν μια άλλη κοινωνία―, που πίστεψε στις υποσχέσεις του ότι μπορεί… να επιβάλει με την «αντιμνημονιακή» πολιτική του ένα ανθρώπινο πρόσωπο στη βαρβαρότητα του ευρωμονόδρομου. Μια ―έστω οριακά― αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκαθαριστεί το τελικό αποτέλεσμα) κάνει μεγαλύτερες αυτές τις προσδοκίες και μαζί την ευθύνη της νέας κυβέρνησης απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό. Ταυτόχρονα της αφαιρεί «άλλοθι» για όταν, αφού σβήσουν τα φώτα της γιορτής, αρχίσει να στριμώχνει την «ελπίδα» στα ασφυκτικά πλαίσια μέσα στα οποία εκ προοιμίου (ΕΕ, αγορές κλπ) θα κινηθεί η πολιτική της.

Σε αναμονή της «ελπίδας» λοιπόν όσοι ψήφισαν με ζεστή ή κρύα καρδιά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, ακόμα και κάποιοι από αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν (όλοι άλλωστε έχουν δικαίωμα στην «ελπίδα»), είτε γιατί παρέμειναν μέχρι την τελευταία στιγμή «αναποφάσιστοι», είτε γιατί… χτυπούν το σύστημα δια της αποχής. Ποιας «ελπίδας» όμως; Για ένα τετράωρο «απασχόλησης»; Για λίγα ψίχουλα από κάποιο «κοινωνικό μέρισμα»; Για λίγες δόσεις παραπάνω στα αβάσταχτα χαράτσια; Της «ελπίδας» να αποφύγουμε τα χειρότερα και όχι να ζήσουμε τα καλύτερα; Της εύκολης, της ανέξοδης, της φρούδας ελπίδας που πάντα προηγείται της απογοήτευσης και της οργής πριν μετατραπεί σε αυταπάτη και στη συνέχεια ξαναγίνει «ελπίδα», συντηρώντας με αυτόν τον τρόπο έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο κάποιοι λίγοι βγαίνουν πάντα κερδισμένοι και ο λαός πάντα χαμένος; Κάποιοι (καλοπροαίρετοι) θα καταλογίσουν στον γράφοντα απαισιοδοξία. Ας μη βιαστούν. Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα πραγματικά κέντρα των αποφάσεων, προερχόμενες από οβιδιακές μεταμορφώσεις των θέσεών του στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων και τις αμέτρητες υπαναχωρήσεις-υποχωρήσεις-παραχωρήσεις του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το κεφάλαιο δεν αφήνουν περιθώρια για αισιοδοξία. 

Η «επόμενη μέρα» ξημέρωσε και τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθεί η πολιτική της αυριανής κυβέρνησης (είτε οριακά αυτοδύναμης, είτε με «κορμό» το ΣΥΡΙΖΑ) είναι ασφυκτικά στενά και προκαθορισμένα. Είτε το μνημόνιο «τελειώσει», είτε παραταθεί, είτε μετονομαστεί σε «πρόγραμμα» μετά από «διαπραγμάτευση», ή όποια άλλη ονομασία σκαρφιστούν τα επιτελεία των επικοινωνιολόγων, αυτά που έκαναν τη ζωή μας κόλαση δεν τρομάζουν από τα ζήτω των νικητών. Θα είναι εδώ μαζί με το ευρωπαϊκό πλαίσιο που εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνια είτε όχι. Με τους εκατοντάδες νόμους της ελληνικής βουλής που γκρέμισαν εργατικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις, με το τέρας της ανεργίας, την ανύπαρκτη ασφάλιση, τη διαλυμένη παιδεία, τη δυσκολοπρόσιτη και ελλιπή περίθαλψη, τους άστεγους, τους υποσιτισμένους και άλλες ακόμα «κατακτήσεις» του καπιταλισμού του 21ου αιώνα. Είναι εδώ το κράτος που υπηρετεί σταθερά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, των εργολάβων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών και άλλων κηφήνων σε βάρος των εργαζομένων και του λαού και οριοθετεί το ρόλο κάθε κυβέρνησης. Η εξουσία του κεφαλαίου (όπως λένε οι κομμουνιστές στην «ξύλινη» γλώσσα τους) είναι εδώ.

Και η ελπίδα είναι εδώ. Η πραγματική ελπίδα που γεννιέται όχι μέσα από μια επιφανειακή και αόριστη αισιοδοξία, μα από την αναγκαιότητα να σπάσουν οι αλυσίδες της εκμετάλλευσης, από το καταστάλαγμα της ιστορίας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος αλλά και του λαού μας, από την πίστη στη δύναμη των πανανθρώπινων ιδανικών του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, στη νίκη μέσα από τον οργανωμένο ταξικό αγώνα· τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, και θα αλλάξουν.

Το ΚΚΕ είναι εδώ. Το μόνο κόμμα που δεν ζήτησε από το λαό να υπομείνει και νέες θυσίες, ή να συνεχίσει να υπομένει τις παλιές· δεν χάιδεψε αυτιά, δεν δημιούργησε αυταπάτες, δεν λούφαξε στα δύσκολα. Με ρεαλιστικές θέσεις και προτάσεις για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, για το σήμερα και το αύριο. Με πρωτοπόρα δράση σους χώρους δουλειάς, στην κοινωνία, στη βουλή. Το μόνο κόμμα που δεν μίλησε για «σωτηρία» αλλά είπε την… πιο αληθινή (και δύσκολη) αλήθεια: Σήκω, οργανώσου, πάλεψε, εσύ μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα!

Κατά τη διάρκεια της εκλογικής περιόδου πολλοί ήταν αυτοί που θα ήθελαν να εγκλωβίσουν τους κομμουνιστές σε ψευτοδιλήμματα. Απέτυχαν. Να είναι σίγουροι πως όπως και μέχρι την παραμονή των εκλογών, έτσι και την «επόμενη μέρα» το κόμμα της εργατικής τάξης θα συνεχίσει με την ίδια συνέπεια και σταθερότητα στον ίδιο δρόμο. Μπροστάρης στην οργάνωση και τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού· η μόνη αντιπολίτευση στη βουλή από την πλευρά των συμφερόντων του λαού. Η εγγύηση για ένα καλύτερο αύριο, για να κερδίσει, να μην υποχωρήσει κι άλλο ο λαός, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα η κατάσταση.

Σε μια εποχή που οι δυνατότητες που προσφέρουν η επιστήμη, η τεχνολογική πρόοδος και ο πλούτος της χώρας είναι τεράστιες, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι πόσα ―ακόμα― θα χάσουμε, μα τι θα κερδίσουμε. Δεν θα συμβιβαστούμε με την «καλές διαθέσεις» και λόγια συμπάθειας. Δεν θα συμβιβαστούμε με ελεημοσύνες και υποσχέσεις. Καμιά παραχώρηση, καμιά ανοχή, καμιά συνενοχή. Προχωράμε μπροστά κόντρα στο συμβιβασμό, τις αυταπάτες και την ηττοπάθεια. Στους δρόμους του αγώνα, τα καλύτερα είναι μπροστά και μας περιμένουν. 

* Τα σκίτσα είναι του Στάθη Σταυρόπουλου, από το μακρινό (ή μήπως όχι τόσο;) 1985. Περιέχονται στο λεύκωμά του «Τα τραίνα που φύγααν…» (εκδ. Καστανιώτη, 1986).

Από atexnos