Ο τρόμος εκδικείται

Μαζί με την πενταετή λιτότητα, την αφαίμαξη στα εισοδήματα, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, τα χαράτσια, τις περικοπές στις κοινωνικές δομές και την υγεία, την ανεργία, την φυγή των νέων στο εξωτερικό και όλα τα "καλά" που μας έφερε η εφαρμογή των Μνημονιακών πολιτικών, αυτά τα χρόνια ζήσαμε και την αποθέωση τις κατατρομοκράτησης του λαού από τις κυβερνήσεις και τα στηρίγματα που διαθέτουν στα ΜΜΕ.

Οι μεγαλύτερες ηλικίες ιδιαίτερα, που δεν έχουν εξοικείωση με το διαδίκτυο, περίμεναν...

τις ειδήσεις των οκτώ για να πάρουν την ημερήσια δόση τρομοκράτησης, που τους έκανε να χώνονται πιο βαθιά στον καναπέ και να σταυροκοπιούνται μην έρθουνε χειρότερα.

Βλοσυροί, αυστηροί στο ρόλο τους κάθε βράδυ, ο Πρετεντέρης, ο Ρογκάκος, ο Παπαδημητρίου και ο Πρωτοσάλτε, στο ρόλο της Κασσάνδρας και ως γνώστες της αλήθειας, έθεταν τα διλήμματα και έσπερναν το φόβο, μια δεν θα έχουμε λεφτά για συντάξεις, την άλλη ότι θα χρεωκοπήσουμε, θα μείνουν άδεια τα ράφια και χωρίς βενζίνη τα αυτοκίνητα, την παράλλη ότι αν έρθουν οι άλλοι, οι κακοί, θα έρθει και η καταστροφή μαζί τους, όλα με τρόπο και σε δόσεις που να δημιουργούν διαρκή τρόμο.

Τις άλλες ώρες της ημέρας ας είναι καλά ο Πάγκαλος, ο Άδωνις και η Βούλτεψη, με το τροπάριο της συνενοχής και της ακατάσχετης κινδυνολογίας, θα φύγουν τα λεφτά από τις Τράπεζες, θα μας διώξουν από το Ευρώ, θα πέσουν όλα τα κακά στο κεφάλι μας, έρχονται συμφορές και άλλες τέτοιες εκφοβιστικές ανοησίες, για να συμπληρώνεται το σκηνικό όπου παίζεται το έργο.

Το έργο που έγινε αφορμή να χαθεί το γέλιο, όλοι λέμε "καλά" όταν μας ρωτούν "τι κάνεις;" και αμέσως προσθέτουμε, "το λέμε από συνήθεια".

Αυτό είναι ίσως μεγαλύτερο κακό και από την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση που επιβλήθηκε από τους δανειστές και εφαρμόστηκε από τις εδώ κυβερνήσεις.

Και έρχεται η ώρα της Συνταγματικής επιταγής για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, και δεν βγαίνουν οι υπολογισμοί για να συνεχιστεί αυτή η πολιτική από τους ίδιους ανθρώπους.

Και υπάρχουν Βουλευτές που θέλουν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, τουλάχιστον του τρόμου, και λένε όχι, καλύτερα η αξιοπρέπεια παρά αυτός ο αργός θάνατος.

Και ο τρόμος περνάει απέναντι, στην εξουσία, στην εξουσία που ότι και να κάνει αισθάνεται το τέλος της.

Υποχωρεί, υπόσχεται, ψελλίζει τις τελευταίες απειλές, φοβάται.

Τώρα καταλαβαίνει ότι ο φόβος είναι το πιο βάρβαρο συναίσθημα, που γίνεται αποτρόπαιο όταν δημιουργείται για το συμφέρον.

Ο τρόμος τους πια δεν κρύβεται, κυρίως των δυο πρωταγωνιστών.

Η εκδίκηση... του τρόμου.

Prefadoros