Η μπάλα βρωμάει από το … κεφάλι

Παρατήρηση 1η: Όταν παίζει ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, η ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός με την ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, αυτό είναι ποδόσφαιρο. Όταν, όμως, παίζει ο Μαρινάκης με τον Μελισσανίδη, ο Μελισσανίδης με τον Αλαφούζο και ο Αλαφούζος με τον Μαρινάκη, αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Αυτό είναι άλλου τύπου παιχνίδι...

Παρατήρηση 2η: Εδώ και 35 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η πολιτική που ακολουθείται (και) στο ποδόσφαιρο «παράγει» διάφορα «διαμάντια»: «Χοντρούς», «Περίεργους», «Αγαπούλες», «μπάρμπα-Θωμάδες», «Ρίνγκο», «Κοκαλιάρηδες», «Τίγρεις» και «Κάου-μπέους». Δεν πρόκειται για ονόματα μαφιόζικων συμμοριών στο Σικάγο, αλλά για προσωνύμια, - χαριτωμένα παρατσούκλια, ευυπόληπτων παραγόντων...

που κατά καιρούς διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο...

Τι τρέχει λοιπόν; Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που παρακολουθούμε με τους μεν να κατηγορούν τους δε ως «νονούς» και εγκεφάλους «εγκληματικών συμμοριών», ή και ως ηθικούς αυτουργούς σε απόπειρες ανθρωποκτονιών; Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που, πίσω από τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου, το παρασκήνιο μιλάει για ένα κλωτσοσκούφι εξουσίας που περιλαμβάνει από μπίζνες, λιμάνια και αρπαγή χρυσοφόρων δημόσιων οργανισμών μέχρι κρατικό χρήμα, μηντιακά συγκροτήματα και προσυμφωνημένες «αποκρατικοποιήσεις»;

Όλα αυτά συνιστούν τις πολλές όψεις της αθλιότητας, της εξαχρείωσης, της ατομικής και οπαδικής αλλοτρίωσης, της μπίζνας που ονομάζεται «επαγγελματικό ποδόσφαιρο». Και που δεν θα μπορούσε παρά να παίζεται -μέσα και έξω από τα γήπεδα- σύμφωνα με τους κανόνες, τα ήθη και τις μεθόδους που επικρατούν σε μια κοινωνία και σε ένα σύστημα που έχει ως θεότητα τον «ανταγωνισμό».

Αυτή η κοινωνία, που στα γήπεδά της παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο των Ανωνύμων Εταιρειών με τα τρανταχτά επώνυμα των ΥΙΡ και των μεγαλομετόχων, δεν είναι παρά η κοινωνία που ελέγχεται από κατά καιρούς ανταγωνιζόμενους πετρελαιάδες-προέδρους, αντιπαρατιθέμενους τραπεζίτες-προέδρους, «εμπόλεμους» εφοπλιστές-προέδρους, βιομηχάνους-προέδρους, μιντιάδες-προέδρους. Ενίοτε από την παρέα δεν λείπουν και οι πρόεδροι-θαμώνες του Κορυδαλλού...

Το ποδόσφαιρο -ειδικά σε μια χώρα όπου η σαπίλα ξεπερνάει τη σαπίλα της Δανιμαρκίας- δεν θα μπορούσε παρά να επιλέγεται ως προνομιούχος αρένα για τα σαρκοφάγο και τα πιράνχας του συστήματος.

Το πρώτο θύμα τούτης της αδυσώπητης αρένας συμφερόντων και ανταγωνισμών είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Πράγμα απολύτως λογικό, αφ’ ης στιγμής δικό τους είναι το σάπιο αυτό «εμπόρευμα» που παράγεται μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Σάρξ εκ της σαρκός τους. Γέννημα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των «αφεντικών» του. Αυτού του ποδοσφαίρου που βρωμάει (και βρωμάει όπως ακριβώς το ψάρι: από το κεφάλι) η «βιτρίνα» κάθε τρεις και λίγο θρυμαστίζεται. Αποκαλύπτοντας το θέαμα της χρεοκοπίας -ποιων άλλων;- των «αφεντικών» του.

Η κατάσταση στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί όπως περίπου όλα τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία: Οι «ισχυροί» και οι «ξύπνιοι» του χρήματος άλωσαν το ποδόσφαιρο, αυτόν τον εξαιρετικά προνομιακό χώρο για τη φιλοτέχνηση του προφίλ τους και την προώθηση κάθε λογής μπίζνας τους. Σ’ αυτό το «παιχνίδι» εξουσίας, κοινωνικής καταξίωσης και επιχειρηματικής διείσδυσης τυγχάνουν εφαρμογής όλοι οι κανόνες της αγοράς και βρίσκουν θέση όλα τα αγοραία μπουμπούκια του συστήματος: ευυπόληπτοι λεφτάδες, μαριονέτες, τύποι του υποκόσμου...

Βασικό μέλημα των παραπάνω «παραγόντων» είναι, με εφόδιο τη «θρησκεία» της μπάλας, να εισβάλουν στη συνείδηση της εξέδρας, σαν «θεοί» της εκάστοτε ΠΑΕ. Για το χτίσιμο του βασιλείου τους, στην αρχή έχουν ανάγκη από τους «πιστούς οπαδούς» της ομάδας, που με κατάλληλες κινήσεις τους μετατρέπουν σε «ιδιωτικούς στρατούς».

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτοί οι «ιδιωτικοί στρατοί» δεν χρησιμοποιούνται για «ειδικές αποστολές» έρχεται ενίοτε η στιγμή που λειτουργούν ανεξάρτητα από τη θέληση του «προέδρου - αφεντικού», δημιουργώντας του πρόβλημα. Αλλά ακόμα και τότε, ο εκάστοτε κύριος πρόεδρος, όταν δεν τους προστατεύει («αυτούς τους φιλάθλους έχουμε, δεν θα τους αλλάξουμε» έλεγε παλιότερα ο Κόκκαλης για διάφορα τυπάκια που διασύρουν την ιστορία του Ολυμπιακού), το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να πετάξει από πάνω του το στίγμα του δόκτορα Φρανκενστάιν. Όση υποκρισία όμως και αν διακινηθεί από τις ΠΑΕ ή την κυβέρνηση, είναι πανθομολογούμενο: το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι πια το βασίλειο των Φρανκενστάιν, σάπιο και αδιόρθωτο, ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες «καλές προθέσεις» όσων θέλουν ή λένε ότι θέλουν να το «εξυγιάνουν».

Μιλούν για «αθλητισμό και πολιτισμό». Μια εικόνα της πορείας που έχει πάρει το ποδόσφαιρο στα χέρια τους είναι τούτη: Παλιά οι μανάδες έστελναν τα παιδιά τους στον αθλητισμό για να τα προφυλάξουν από τις «κακές συνήθειες» και τις «κακές παρέες», για να «μην μπλέξουν». Αλλά στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάποια στιγμή έφτασαν να φιγουράρουν «παράγοντες» καταδικασμένοι για ναρκωτικά. Να ελέγχουν τις τύχες ομάδων άτομα που κατηγορούν ο ένας τον άλλον πως η θέση του είναι στη φυλακή.

Το ποδόσφαιρο-εμπόριο το διοικούν και το ελέγχουν τύποι που ανάμεσά τους ξεχωρίζουν φιγούρες που μόνο και να τις κοιτάξεις... λερώνεσαι. Στα τραπέζια παρά τω πλευρώ του εκάστοτε υπουργού Αθλητισμού και μάλιστα στις συνεδριάσεις για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, φτάσαμε να βλέπουμε να συμμετέχουν ακόμα και παράγοντες που (όταν δεν παίζουν ξύλο με άλλες «φίρμες» του δημόσιου βίου στις πλατείες και τους δρόμους του Κολωνακίου) γδύνουν διαιτητές και μετατρέπουν συνεδριάσεις της ΕΠΑΕ σε ρινγκ όπου πλακώνονταν με άλλους ποδοσφαιροπαράγοντες.

Πόσοι τέτοιοι δεν πέρασαν στα 35 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου από τα πόστα του ποδοσφαιρικού βασιλείου και πόσοι απ’ αυτούς δεν είχαν αναλάβει να «διορθώσουν» την κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου;

Ναι, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όλοι αυτοί που αλληλοκατηγορούνται για φαινόμενα βίας στα γήπεδα, αποφεύγουν πάντα να μιλούν για τη βία στην οποία πρωταγωνιστούν οι ίδιοι. Μια βία ποιοτικά ανώτερη» από της εξέδρας, μια βία που λειτουργεί (συνειδητά ή ασύνειδα) σαν «πρότυπο» για τους αφιονισμένους.

Ιδού μερικά τέτοια «πρότυπα»: Πιστολιές μέσα στο χώρο των VIP στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, όταν θεωρήθηκε ότι ο πρόεδρος της ΕΠΑΕ Β. Μητρόπουλος αδικούσε την ΑΕΚ... Προεδρεύων του Παναθηναϊκού να συμμετέχει στον ξυλοδαρμό διαιτητή στο γήπεδο της .Αλεξάνδρας, επειδή στα τελευταία λεπτά του αγώνα έδωσε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού... «Ηρωικές έφοδοι» προέδρων όπως εκείνη του Βαρδινογιάννη κατά του επόπτη στο ματς Παναθηναϊκός-Εθνικός, όταν ο φακός τον αποθανάτισε με το κουμπούρι περασμένο στη ζώνη του παντελονιού του... «Παράγοντες» που μπαίνουν στα γήπεδα, ξυλοφορτώνουν καμέραμαν και ανοίγουν τις πόρτες για να εισβάλουν μαινόμενοι οπαδοί, όπως τα σχετικά «ανδραγαθήματα» του κ. Σαλιαρέλη στο στάδιο Καραϊσκάκη, στον αγώνα Ολυμπιακός-Αθηναϊκός...

Σ’ αυτό το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δημοσιογράφοι μαχαιρώνονται (Συρίγος. Στέλλας), γίνονται υφυπουργοί άτομα σαν αυτόν που τον έμαθε το πανελλήνιο βλέποντάς τον να κυνηγάει τον διαιτητή στο γήπεδο της Καβάλας, γίνονται χαριστικές ρυθμίσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων προς τις ΠΑΕ από εκείνους που με την ίδια ευκολία ξεπαστρεύουν λόγω «χρεών» την περιουσία του λαού, από ΟΠΑΠ μέχρι αυτοκινητόδρομους...

Τα παραπάνω τα υπενθυμίζουμε για να δηλώσουμε ότι κανείς δεν έχει το άλλοθι να πέφτει από τα σύννεφα με τα όσα συμβαίνουν σήμερα πέριξ του ποδοσφαίρου. Η κυρίαρχη πολιτική της αρπαχτής, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του γκαγκστερικού ανταγωνισμού δεν προέκυψε από παρθενογένεση.

Και πώς μπαίνει τέλος σ’ αυτή την τερατογένεση; Με έναν και μόνο τρόπο: Με την έξωση από το ποδόσφαιρο όλων αυτών των εμπόρων που το καπηλεύονται. Με την απαγόρευση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο ποδόσφαιρο, και στον αθλητισμό γενικότερα. Μα αυτό δεν είναι «ρεαλιστικό», αντιτείνουν πολλοί. Απαντάμε: Να παλεύει κανείς για την έξωση όλων αυτών από το ποδόσφαιρο (και από τη ζωή μας) είναι απείρως «ρεαλιστικότερο» από το να πιστεύει κανείς ότι το ποδόσφαιρο (και η ζωή μας) θα «εξυγιανθεί» όσο αυτοί θα συνεχίσουν να ελέγχουν το ποδόσφαιρο (και τη ζωή μας). 

 

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος – “Unfollow”

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ