Οι προσωπικές μαρτυρίες συνέκλιναν ως προς αυτό. Οι οικίες του κέντρου της Αθήνας, στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο, ήταν επτασφράγιστα καταλύματα για τους εξεγερμένους φοιτητές του Νοέμβρη του ’73. Ουδεμία σχέση ήθελαν οι νοικοκυραίοι με τα παιδιά τους, που χτυπήθηκαν από το καθεστώς της Χούντας. Ουδεμία σχέση ήθελαν μ’ αυτές του κόκκινους και μαύρους τρομοκράτες, μ’ αυτούς τους ταραξίες της ζωής των φιλήσυχων, αλλά...
και μονίμως τρομοκρατημένων μικροαστών.
Η παλαιά γενιά έστειλε το μήνυμα της την στιγμή που η πόρτα έπεφτε. Είχε πει «Ναι!» στον κυρίαρχο λόγο. Είχε πει «Ναι!» στην προπαγάνδα. Είχε παραχαρεί, απ’ ότι φαίνεται, από την είσοδο του κρέατος στο οικογενειακό τραπέζι, κι όταν τα όργανα της καταστολής χτύπαγαν στο ψαχνό είχαν κλειστές πόρτες και κλειστά αυτιά.
41 χρόνια μετά, οι κλειστές πόρτες, τα σφραγισμένα πατζούρια των παραθύρων είναι κανόνας, ο κανόνας μιας ζωής οριοθετημένης από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα του «μετα»πολιτευτικού καθεστώτος, της «Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας». Όμως, η φιλελεύθερη διανόηση, οι εγγράμματοι, οι ειδικευμένοι, οι γνωρίζοντες για τα θέματα και πρωτίστως τα μελλούμενα αυτού του τόπου, το χουν πει καθαρά, μια δημοκρατία, πρώτα από όλα φαίνεται από την κατά πόσο υπάρχει ελευθερία λόγου. Είπανε, λοιπόν, αφού από τις αρχές του αιώνα- για να μην πούμε από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους- τους έχουμε κλείσει το στόμα, μήπως να τους το «απελευθερώσουμε» και να τους βουλώσουμε τ’ αυτιά. Έτσι, κι έγινε. Ουδείς ακούει πια. Και επειδή ποτέ κανένα αστικό καθεστώς δεν χορταίνει, και προκειμένου να συσσωρεύει τις λιχουδιές του δημόσιου πλούτους, εν καιρώ άρχισε ο πόλεμος και στις υπόλοιπες αισθήσεις.
Στο ελληνικό πανεπιστήμιο του 2014, με τους πρυτάνεις του πολιτικού στίγματος σαν του Φορτσάκη, αν και όλα τριγύρω αλλάζουν, οι νοικοκυραίοι είναι πάντα συνεπείς. Λένε όχι στους ταραξίες, αλλά διαμαρτύρονται για το πορτοφόλι τους. Λένε όχι στα παιδιά που τους στριμώχνουν τα ΜΑΤ στην είσοδο του Πολυτεχνείου, διαμαρτύρονται όμως για την ανεργία. Είναι αξιοθαύμαστη αυτή η συνέπεια, αν σκεφτεί κανείς πόσα λίγα πράγματα έχουν μείνει ίδια από τις αρχές του 2000.
Όπως τον Δεκέμβρη, όπως και προηγούμενα, τον Νοέμβρη του ’73, το διακύβευμα παραμένει κοινό. Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου λόγου. Η αμφισβήτηση των θεσμών. Η αμφισβήτηση αυτής της «ζωής». Και αυτή η ρήξη, ως πολιτικό πρόταγμα, ως στοχοθεσία, δεν μπορεί να ανατεθεί στους τεθλιμμένους νοικοκυραίους του 2014, που αναμένουν μια «προ- κρίσης» ευδαιμονία. Μόνο σ’ εκείνους που είτε δεν την έζησαν ως τέτοια (δηλαδή ως καταναλωτικό ξέσπασμα), ή επέλεξαν να μην τη ζήσουν, μπορεί ν’ ανατεθεί.
Αυτά για τον Νοέμβρη και για τον τρέχοντα Νοέμβρη, που αν και δεν υπάρχουν οριστικά διαμορφωμένες όψεις μίας κάποιας πολιτικής σύγκρουσης, ωστόσο είναι συνεχώς υπό διαμόρφωση, ακόμη και μέσα στη σιωπή που έχει επιβληθεί παντού.
Της Μαριλένας Καρρά από hitandrun
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου