Κάγκελα παντού!

O καμβάς έχει στηθεί. Η άρχουσα τάξη και το κατεστημένο ζητούν συναίνεση μεταξύ των κομμάτων και απευθύνουν κάλεσμα εθνικής συνεννόησης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ την ίδια ώρα εξελίσσεται με επίκεντρο τα πανεπιστήμια η εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη».

Πρόκειται για δύο παράλληλες κινήσεις που ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα, η μία σε επίπεδο πολιτικών κορυφών και η δεύτερη...

σε επίπεδο κοινωνίας. Και οι δύο αυτές κινήσεις, όμως, απευθύνονται στην κοινωνία με το δίλημμα «ασφαλής πορεία της χώρας ή αβεβαιότητα και περιπέτειες;», το οποίο κατ' ουσίαν τίθεται με μοναδικό στόχο τη διασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης, της υποταγής του ελληνικού λαού στη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής στο πλαίσιο της Ε.Ε. και του ευρώ.

Οι εκκλήσεις για συναίνεση ξεκίνησαν με αφορμή την προσπάθεια διαμόρφωσης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στη Βουλή που θα εξασφαλίσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και επεκτάθηκαν στην πρόταση για μια μίνιμουμ συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στη διαπραγμάτευση για το χρέος. Τελευταία δε, η πολιτική συναίνεση προβάλλεται ως παράγοντας «εθνικής σταθερότητας» και όχι απλώς πολιτικής και κυβερνητικής σταθερότητας. Ουσιαστικά, γίνεται προσπάθεια να καταστεί αποδεκτή από το πολιτικό σύστημα μια νέα μνημονιακή (όπως και αν τη βαφτίσουν, αυτό θα είναι) συμφωνία Ελλάδας και δανειστών που θα εγγυάται την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Και κάπου εδώ γίνεται αντιληπτό ότι τα μέτρα και οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος και εξ αυτού του γεγονότος το λόγο παίρνει το δόγμα «νόμος και τάξη». Τα όσα συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου ο πρύτανης Θεόδωρος Φορτσάκης συμπεριφέρεται ως αστυνομικός διευθυντής και όχι ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, ξεφεύγουν από τα όρια μιας αντιπαράθεσης μεταξύ φοιτητών και της διοίκησης ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος. Πρόκειται για ένταση του αυταρχισμού στο πλαίσιο της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου.

Τα όσα επίσης έγιναν στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και στον απόηχο αυτών είναι επίσης μέρος της κλιμάκωσης της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης του συστήματος για να εμπεδωθεί ο αυταρχισμός. Η παρέμβαση της κυβέρνησης στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο, μέσω της πρότασης του υπουργού Παιδείας προς τα εργατικά συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς να συμφωνήσουν σε «εκεχειρία ή κάγκελα» στις εθνικές επετείους, θέτει όρια στην έκφραση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και στις μορφές πάλης των εργαζομένων. Το δεύτερο επίπεδο της κυβερνητικής παρέμβασης αναιρεί στην πράξη ακόμα και το νόμο του 1982 για την αναγνώριση της αντίστασης κατά του φασίστα κατακτητή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουσιαστικά η κυβέρνηση αναγνωρίζει την εθνική αντίσταση αλλά χωρίς ΕΑΜ. Στο πλαίσιο αυτό ο αντικομμουνισμός στελεχών της Ν.Δ. δεν είναι γραφικότητα, αλλά γίνεται συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του αστικού κόσμου.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι συζητήσεις κυβέρνησης-τρόικας για τον περιορισμό των απεργιών και την ακύρωση στην πράξη του συνδικαλισμού. Και έτσι ξεκινάμε από την αμφισβήτηση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και καταλήγουμε στην παραβίαση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Αλήθεια, μέσα σ' αυτό το αντιδημοκρατικό πλαίσιο, σε ποιον προσφέρουν υπηρεσίες οι προτάσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για Πρόεδρο της Δημοκρατίας από κοινού με τις δυνάμεις της συγκυβέρνησης;

Του ΘΟΔΩΡΗ ΛΑΠΑΝΑΪΤΗ από enet