Στην ιστορία των διακρίσεων και των βραβεύσεων υπάρχει πάντα η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που αποδέχονται τις τιμές και η μικρή μειοψηφία των ξεχωριστών που τις αρνούνται για λόγους αρχών. Τέτοιο παράδειγμα ήταν ο Μάρλον Μπράντο, ο οποίος αρνήθηκε να παραλάβει το Όσκαρ για τον Νονό το 1973 ή ο Ζαν Πολ Σαρτρ ο οποίος σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα, το 1964, αποποιήθηκε ολόκληρο Νομπέλ Λογοτεχνίας για να υπερασπιστεί το κύρος του έργου του. Στην ομάδα αυτή των λίγων...
δεν ανήκει κατά τα φαινόμενα ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος στο “κόκκινο χαλί” του ιδρύματος Αμπροσέττι, στο Κόμο της Ιταλίας, είδε το δρόμο προς τη διεθνή αναγνώριση.
Εμείς δεν θα ισχυριστούμε ότι “ο πρόεδρος τα πούλησε”, ούτε και φανταζόμαστε τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στρογγυλεύει τις αιχμές του ενώπιον του λαμπερού ακροατηρίου του, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν ο Μάριο Μόντι, ο Ρομάνο Πρόντι, ο Ενρίκο Λέττα, ο Γρεγκ Άσμουνσεν καθώς και διεθνούς κύρους δημοσιογράφοι, όπως ο Μάρτιν Γουλφ. Το πρόβλημα εντοπίζεται ακριβώς στην παρουσία του, έστω και με το ρόλο του εξωτικού φρούτου, αφού αναγνωρίζει και νομιμοποιεί το σημαίνοντα και αδιαμφισβήτητο ρόλο της διεθνούς επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ.
Όπως φαίνεται, στο εκκρεμές “ρήξη ή ενσωμάτωση” το κυβερνητικό πακέτο που κομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα αλλά και στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα γέρνει προς την ενσωμάτωση. Η προβαλλόμενη από το επιτελείο Τσίπρα αξιοποίηση των “αντιθέσεων του αντιπάλου” σημαίνει ότι στον ένα ή τον άλλο βαθμό, η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να “κουμπώσει” στην υπάρχουσα δομή, επιφέροντας απλώς μια νέα ισορροπία. Αν το πρόβλημα λοιπόν είναι απλώς ο “μερκελισμός”, τότε πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας θα βρει πολλούς τακτικούς συμμάχους στα πιο απίθανα φόρα της υφηλίου. Σε συμβολικό επίπεδο, η αποδοχή της πρόσκλησης και η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, το “λόμπινγκ” που ακολούθησε και οι προσωπικές επαφές, στέλνουν ένα μήνυμα: Η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία της Ελλάδας δεν πρόκειται να διαταράξει την κανονικότητα, έρχεται να επιφέρει διορθώσεις.
Τη δήλωση αυτή προσαρμογής εντόπισαν και οι εγχώριοι εκπρόσωποι της εθνικής ελίτ και την χαιρέτισαν δεόντως. Η Καθημερινή με κύριο άρθρο της επαίνεσε τον Αλέξη Τσίπρα για την απόφασή του και περαιτέρω τον κάλεσε να “δαμάσει το λαϊκισμό” εντός του κόμματός του: “Καλά έκανε ο κ. Τσίπρας και πήγε στο Κόμο, καλά θα κάνει όμως να δαμάσει επίσης τον υπέρμετρο λαϊκισμό των θεωριών συνωμοσίας και των ακροτήτων που τόση ζημιά έχουν κάνει στον τόπο” έγραψε στο πρωτοσέλιδό της την Τρίτη η εφημερίδα “δείχνοντας” προς τις αντιρρήσεις της Αριστερής Πλατφόρμας. Η ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος, πάλι με άρθρο της διεύθυνσης, του επιδαψίλευσε επιδοκιμασίες προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα: “Η Αριστερά, αν θέλει πράγματι να διεκδικήσει ουσιαστικό ρόλο, δεν μπορεί να παραμένει περίκλειστη στο δικό της κόσμο” υπογράμμισε σε διδακτικό τόνο η εφημερίδα, για να συμπληρώσει πως “η εποχή της ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας, ή ακόμα χειρότερα η εμμονή σε δόγματα άλλων εποχών, έχει περάσει ανεπιστρεπτί”. Και στο Έθνος όμως, αρθρογράφος επισήμανε ότι “έξω πάει καλά ο κ. Τσίπρας”, για να συμπληρώσει στο ίδιο μοτίβο με τα προηγούμενα κύρια άρθρα ότι “μέσα… είναι πιο δύσκολα”, εντοπίζοντας στην ενδοαριστερή κριτική που δέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας “αμήχανες λαϊκίστικες και κοντόφθαλμες ειρωνείες”. Το να σε επαινεί ο εχθρός σου δεν είναι αρκετή απόδειξη ότι κάνεις κάπου λάθος, είναι όμως μια ισχυρή ένδειξη.
Η Κουμουνδούρου, αρχικά με ανεπίσημες ενημερώσεις, εν συνεχεία με αρθρογραφία στην Αυγή επιχείρησε να δώσει εξηγήσεις. “Στους ευρωπαϊκούς κύκλους έχει γίνει πλέον αποδεκτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει την επόμενη ελληνική κυβέρνηση”, ανέφεραν στελέχη του κόμματος, ως συμπέρασμα της επίσκεψης στην Ιταλία για να προσθέσουν ότι το ενδιαφέρον γύρω από τον Τσίπρα “μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στην αλλαγή κλίματος και συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο”. Βέβαια, κανείς δεν είναι αφελής ώστε να πιστέψει ότι η εξωτερική πολιτική κρατών και οι στρατηγικές επιλογές των κύκλων εξουσίας αλλάζουν από μια …γνωριμία. Πιο σαφής ήταν ο Άγγελος Τσέκερης σε άρθρο του στην Αυγή: “Τα ρήγματα στο στρατόπεδο του αντιπάλου τα διευρύνουμε και τα αξιοποιούμε για να πετύχουμε τους στόχους μας;”, διερωτάται ρητορικά και συνεχίζει: “Ενδιαφέρεται μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς να έχει συμμάχους στη σύγκρουση με την πολιτική της λιτότητας; Ή θέλει να τους έχει όλους απέναντι για να επιβεβαιώσει την ιδεολογική της καθαρότητα;”.
Αν λοιπόν αναζητούσε συμμάχους στο Κόμο ο Αλέξης Τσίπρας, το καλύτερο θα ήταν να μην πήγαινε ποτέ.
Του Γιώργου Λαουτάρη από prin
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου