Η υποχώρηση της Αντίληψης και η επέλαση της Σοφίας (της Βούλτεψη)

Τη λατρεία και τον σεβασμό του στο Σύνταγμα διεμήνυσε ο Κάρολος Παπούλιας με αφορμή την επέτειο των 40 χρόνων από την πτώση της χούντας. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, προφανώς αναφερόταν στην πλατεία Συντάγματος την οποία έχει να δει χρόνια, αφού όλοι ξέρουν πως η “υποχώρηση της Δημοκρατίας” στην οποία αναφέρθηκε ήρθε με τη δική του σφραγίδα και υπογραφή. Ωστόσο, επειδή το κλίμα της επετείου της Μεταπολίτευσης βάρυνε, ανέλαβε η Σοφία Βούλτεψη να το ελαφρύνει.

Η κυβερνητική εκπρόσωπος εξήγησε πως η Δημοκρατία υποχώρησε επειδή υποχώρησε η αντίληψή μας για...

τη Δημοκρατία.

Σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζουν επιστήμονες για την εξέλιξη του 21ου αιώνα, και την ραγδαία αύξηση του δείκτη νοημοσύνης παγκοσμίως, εγώ πιστεύω πως η Δημοκρατία υποχώρησε επειδή υποχώρησε η Αντίληψή μας.

Σήμερα, έχουμε μπροστά μας μία κατάσταση, την οποία εάν παρακολουθούσαμε σαν σενάριο σε ταινία δολοπλοκίας και μυστηρίου, θα είχαμε βρει τους ενόχους από το πρώτο μισάωρα και θα αναγνωρίζαμε τους ενόχους από το πρώτο διάλειμμα.

Ωστόσο, παρουσιάζουμε μία δυσκολία στην κατανόηση της κατάστασης στην πραγματική ζωή.

Δεν θυμάμαι ποιος το έχει γράψει στο παρελθόν, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να ζεις τη ζωή και να την κατανοείς ταυτόχρονα.

Είτε θα συμμετέχεις και θα ζεις, είτε θα κοιτάς τους άλλους να την ζουν και θα βγάζεις συμπεράσματα.

Σήμερα στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου, ούτε την ζούμε τη ζωή, ούτε την κατανοούμε.

Δεν είναι τυχαίο που στις μέρες μας γεννήθηκε το σύνθημα “ζωή είναι, θα περάσει”. Γενικά έχουμε παραιτηθεί από οποιαδήποτε κατανόηση της κατάστασης, αφού οι ρυθμοί με τους οποίους συμβαίνουν πράγματα είναι τόσο καταιγιστικοί που οδηγούν την πλειοψηφία σε απόγνωση.

 

Πριν ένα χρόνο περίπου, και μέσα από το στρατόπεδο στο οποίο υπηρετούσα τη θητεία μου, έγραφα πως “Περπατώ στο δρόμο, και βλέπω παντού πρεζάκια. Όχι αυτά στις γωνιές. Ούτε αυτά στις πλατείες, ούτε στις γειτονιές. Πρεζάκια έξω από βιτρίνες. Πρεζάκια μέσα σε γραφεία, σε εργοστάσια. Πρεζάκια σε λεωφορεία της γραμμής. Όλα να ψάχνουν τη δόση τους. Όλα να ζητούν να φτιαχτούν, με λίγο ψέμα, πολύ φόβο, και ματιές στα χειρότερα, όχι από ενδιαφέρον, αλλά από ανάγκη να νιώσουν καλύτερα“.

  

Η απόγνωσή μου από το ποσοστό των ανθρώπων που βρίσκονται στην κοσμάρα τους ήταν τέτοια που άρχισα να πιστεύω πως δεν έχει κανένα νόημα να παλεύω και να φωνάζω για κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου απλώς δεν αντιλαμβάνονται.

  

Τότε βέβαια σκεφτόμουν πως “αν ο κόσμος αποφάσιζε να κόψει ο ίδιος αυτόν τον καρκίνο, θα μπορούσε να φτιάξει κανονική ευτυχία. Θα ρώταγε όμως κάποιος, κι αυτό είναι το θλιβερό, ”αν φτιάξω την ευτυχία, γιατί θα παλεύω;””

 
Νομίζω πως το κλειδί για να αρχίσει κάτι να αλλάζει είναι να γίνουμε πιο γραφικοί και από τα σοκάκια του Πηλίου.

Να μην επιτρέπουμε σε κανέναν πλέον να μην παίρνει θέση. Όλοι πρέπει σήμερα να παίρνουν θέση για τα όσα συμβαίνουν. Κι αν για να συμβεί αυτό χρειάζεται να αντιμετωπίσουν την απειλή της κατακραυγής από τους υπόλοιπους, ας είναι.

Τι πιστεύεις για το ξεπούλημα πλουτοπαραγωγικών πηγών, παραλιών και δασών;

Τι γνώμη έχεις για τις απολυμένες  καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τους απεργούς της Coca Cola, τους λιμενεργάτες της Cosco και κάθε εργαζόμενο που βοά σήμερα;

Τι πιστεύεις για την τετραπληγική που έχασε τη ζωή της μία μόλις ώρα αφού της έκοψαν το ρεύμα και τη μηχανική υποστήριξη που την κράταγε στη ζωή.

Ποια είναι η άποψή σου για την γενοκτονία που γίνεται στη Γάζα;

Πολλοί λένε, και δεν είναι τυχαίο που είναι οι ίδιοι που σε άλλη συζήτηση θα πουν “ευτυχώς που έπεσε η Χούντα, αλλά τουλάχιστον τότε έκανε έργα…”, πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που μας έφερε ως εδώ ήταν η ασυδοσία και η πολύ δημοκρατία.

Εγώ λέω πως η ασυδοσία δεν είχε ποτέ σχέση με την πολύ δημοκρατία. Άλλωστε η δημοκρατία μας δεν ήταν ποτέ πολύ.

Η βουβαμάρα για όσα συμβαίνουν μας έφερε ως εδώ. Αυτό το απολειφάδι του εμφυλίου πολέμου που πάντα στις σοβαρές συζητήσεις ήθελε “να μην τα λέμε αυτά και γίνει κανένας καυγάς”.

Το γεγονός πως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλάει ξεκάθαρα για υποχώρηση της Δημοκρατίας την οποία ο ίδιος υποχρεούται να προστατεύει, δικαιολογώντας μάλιστα την συνενοχή του ως σεβασμό στο Σύνταγμα, αποτυπώνει την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.

Το γεγονός πως άνθρωποι σαν τον Βορίδη, τον Ντινόπουλο και την Βούλτεψη μας κάνουν μαθήματα περί αντιλήψεως της δημοκρατίας, είναι ακριβώς το το αποτέλεσμα της στάσης μας αυτής.

Η στάση μας φταίει. Καμία θεωρία συνωμοσίας, που παρά την πλούσια ύπαρξή τους, δεν θα έβρισκε εφαρμογή αν μες πετύχαινε ξύπνιους.

Όταν αρχίσουμε πάλι να τα λέμε όλοι, χωρίς φόβο και πάθος, μπορεί να μας κάνει τη χάρη και η Αντίληψη να επιστρέψει και να καταλάβουμε πως πρέπει να πορευτούμε όλοι μαζί, με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον και την οικοδόμηση κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μέχρι τότε, θα ξεφυλλίζουμε ημερολόγια, με τις μέρες και τους μήνες να φεύγουν, μένοντας χωρίς ζωή, αλλά και χωρίς καμία αντίληψη.
 
Για περισσότερα μαθήματα αντίληψης της Δημοκρατίας από την Σοφία Βούλτεψη, εδώ.
 
Από Ρεμπελίσκος