Πάολα στη θάλασσα

Σήμερα βρέθηκα τυχαία για κάποια δουλειά στο λιμάνι του Πειραιά. Τρόμαξα βέβαια να τον γνωρίσω, αφού τα εκατομμύρια τουριστών τον έχουν κάνει αγνώριστο. Ξαφνικά όμως, πίσω από κάτι Γερμανούς με τα σανδάλια και κάλτσες τους μέχρι το γόνατο, διέκρινα μερικές χιλιάδες σκυλιά με σακίδια στους ώμους και βαλίτσες στα δόντια, που κατέβαιναν κατά μιλιούνια από τα καράβια. Αρχικά σκέφτηκα πως πρόκειται για ποταμίσιους  “εθελοντές” του Σταύρου Θεοδωράκη, όμως με έτρωγε η περιέργεια κι έτσι τους πλησίασα για να τους ρωτήσω τι κάνουν στον Πειραιά.

   

Το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν μαύρο αλήτη με κόκκινη μπαντάνα στο λαιμό, που στο στόμα του είχε ένα εισιτήριο για Ηρακλειά. “Πάω για να προλάβω την παραλία πριν τη χτίσουν” μου λέει. Σάστισα. Που πας, τον ρωτάω;

   

Εγώ ως ενημερωμένος και φιλόζωος πολίτης γνώριζα πως ο νόμος δεν είναι και πολύ φιλικός για...

τα κατοικίδια στις παραλίες.

   

Ένας νόμος που ισχύει από την επανάσταση του 1821 μέχρι και σήμερα, προέβλεπε πως τα σκυλιά μπορούν να βουτήξουν στη θάλασσα μόνο εάν δεν βρίσκεται κανένας άλλος στην παραλία. Και εάν ερχόταν κάποιος αργότερα, είχε το δικαίωμα να ζητήσει από τον ιδιοκτήτη να βγει το ζωντανό από τη θάλασσα.

   

Βέβαια, ο νόμος είχε ένα κενό. Δεν προέβλεπε τι πρέπει να γίνει εάν ο σκύλος έχει πάει μόνος του στην παραλία, χωρίς αφεντικό. Το κενό του νόμου όμως φροντίζουν να γεμίσουν δίποδα ζώα, που με πέτρες και ξύλα αναλαμβάνουν να καθαρίσουν την παραλία από τους παραβάτες.

   

“Που ζεις”, μου λέει ο αλήτης. “Σήμερα, μετά από απόφαση του Βαρβιτσιώτη μπορούμε να βουτάμε σε όποια θάλασσα θέλουμε. Γι’ αυτό κι εγώ, με το που έμαθα τα καλά νέα, μάζεψα τα πράγματά μου και πάω να βρω την παρέα για βόλτα στα νησιά. Μετά την Ηρακλειά θα πάμε Σχοινούσα, και αν μας φτάσουν τα λεφτά για δυο μερούλες ακόμα, θα την βγάλουμε Δονούσα. Διαλέγουμε μέρη που δεν έχει και πολλά αυτοκίνητα, γιατί δεν έχει γραφτεί ακόμα ο νόμος που να τιμωρεί όσους μας σκοτώνουν στους δρόμους. Κι εγώ τη θέλω τη ζωή μου φιλαράκο”, μου είπε και έφυγε τρέχοντας να προλάβει τους υπόλοιπους που του γαυγίζανε γιατί το καράβι ήταν έτοιμο να φύγει.

   

Έφυγα κι εγώ, και έτρεξα στο σπίτι μου να πω τα καλά νέα στη φίλη μου, την Ερωφίλη.

   

Στο δρόμο σκεφτόμουν πόσο οξύμωρο είναι, μια κυβέρνηση να επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες την ώρα που ψηφίζει νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί παραλίες, με αποτέλεσμα η ελεύθερη πρόσβαση να παύει για τα μάτια της ιδιοκτησίας. Οι παραλίες είναι ένα από τα τελευταία πράγματα που μας έχουν μείνει, που μαζί με το ελεύθερο κάμπινγκ και τους ελέυθερους χώρους, οι κυβερνώντες αποφάσισαν να τα εξαφανίσουν.

   

Στο τέλος θα μείνει μόνο ο αέρας που αναπνέουμε, αν και πιστεύω πως όλο και κάποιο τζιμάνι υπουργός Οικονομικών θα θεωρήσει το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέουμε ως ρύπους, και θα το φορολογήσει.

   

Τέλος πάντων, η Ερωφίλη έκλεισε μόλις τον ένα της χρόνο και δεν έχει πάει ακόμα διακοπές. Φέτος θα είναι η πρώτες της και λέω να πάμε μαζί. Θα είναι επικίνδυνο να την αφήσω από τώρα να πάει μόνη της με τις φίλες της. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω να βράσει στην Αθήνα, ακόμα κι αν δεν αποφάσιζε ο Βαρβιτσιώτης πως έχει κι αυτή δικαίωμα να πάει διακοπές.

Μόλις της είπα τα καλά νέα, εκείνη πέταξε από τη χαρά της. Βέβαια, όπως προανέφερα, είναι ακόμα πολύ μικρή και κάνει σαν τρελή ακόμα κι αν σηκωθούμε να πάμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο. 

   

Σύντομα όμως θα βρεθούμε παρέα στη θάλασσα για μπάνιο και θα καταλάβει.

   

Η ύπαρξη του προηγούμενου νόμου είχε ως αποτέλεσμα, μερικά εκατομμύρια μοσχομυρωδάτων Ελλήνων να βλέπουν σκύλο στη θάλασσα και να αποκτούν ένα μειδίαμα, σαν να βλέπουν μπροστά τους να δημιουργείται ένας βόθρος.

   

Γενικά οι Έλληνες πιστεύουν πως τα ζώα είναι πιο βρώμικα από τους ίδιους, κι ας είναι οι ίδιοι που κάνουν μπάνιο μία φορά την εβδομάδα, και κάθε δύο ώρες λούζονται με την κολόνια που κρύβουν στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου τους.

   

Αν είσαι Έλληνας είσαι καθαρός. Αν δε, είσαι Καθαρός Έλληνας, τότε είσαι δύο φορές πιο καθαρός από ένα σκύλο.

   

Ωστόσο, το καλύτερο μου το είπε ο φίλος μου ο Ιαβέρης που είναι τσοπανόσκυλο.

   

“Όποτε βουτάω στη θάλασσα, όλοι με κοιτάζουν λες και την βρομίζω. Όμως θα έπρεπε να ξέρουν πως εμείς τα σκυλιά, δεν μπορούμε ούτε να κατουρήσουμε, ούτε να χέσουμε, ούτε να φτύσουμε την ώρα που κολυμπάμε. Χώρια που δεν φτύνουμε, έτσι κι αλλιώς. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους, που συνήθως, σε κάθε παραλία που βουτάνε, βάζουν και την υπογραφή τους”, μου είπε ένα πρωί που τον πέτυχα σε μία βόλτα.

   

“Και όπου υπογραφή, βλέπε πλαστικές συσκευασίες, χαρτιά, τσιγάρα, αλουμινένια κουτάκια, ούρα και κόπρανα μέσα στη θάλασσα, ιδρώτες και σωματικά υγρά, κρέμες και αντηλιακά, ποπ κορν, καλαμάκια, σακούλες και όλα τα άλλα καλούδια που όσοι φοβούνται μην βρομίσει η παραλία από τα σκυλιά, πετάνε δεξιά και αριστερά. Άσε την ηχορύπανση από τα μπουζούκια και τα τσιφτετέλια που κάνουν τη μέρα-νύχτα, και τα αποκαλούν και σκυλοτράγουδα. Εγώ δεν ακούω τέτοια! Συγκρίνονται όλα αυτά με δύο σκατούλες που είτε θα μαζέψει ο ιδιοκτήτης μου μέσα στα σακουλάκια μου, είτε θα τα θάψω μέσα στην άμμο;” με ρώτησε και σήκωσε τους ώμους του κοιτώντας με γεμάτος απορία.

   

Ντράπηκα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω.

   

Πάντως, νομίζω πως μετά τον νόμο που επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση των σκύλων σε θάλασσες και ακτές, θα πρέπει να ψηφιστεί και ένας που θα απαγορεύει την πρόσβαση σε λοιπά δίποδα ζώα.

   

Πλέον, δεν είναι και λίγα.

  

Από Ρεμπελίσκος