Η αποκάλυψη ως κοινοτοπία

Από την αποκάλυψη των οπισθίων της Κέητ Μίντλετον στην ένταξη του Ποταμιού στην παράταξη των ευρωπαίων σοσιαλιστών…

«ἐν δὲ τῷ πορεύεσθαι ἐγένετο αὐτὸν ἐγγίζειν τῇ Δαμασκῷ, καὶ ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτὸν φῶς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ πεσὼν ἐπὶ τὴν γῆν ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν αὐτῷ· Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; εἶπε δέ· τίς εἶ, κύριε; ὁ δὲ Κύριος εἶπεν· ἐγώ εἰμι ᾿Ιησοῦς ὃν σὺ διώκεις· ἀλλὰ ἀνάστηθι καὶ εἴσελθε εἰς τὴν πόλιν, καὶ λαληθήσεταί σοι τί σε δεῖ ποιεῖν. οἱ δὲ ἄνδρες οἱ συνοδεύοντες αὐτῷ εἱστήκεισαν ἐνεοί, ἀκούοντες μὲν τῆς φωνῆς, μηδένα δὲ θεωροῦντες. ἠγέρθη δὲ ὁ Σαῦλος ἀπὸ τῆς γῆς, ἀνεῳγμένων τε τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ οὐδένα ἔβλεπε· χειραγωγοῦντες δὲ αὐτὸν εἰσήγαγον εἰς Δαμασκόν. καὶ ἦν ἡμέρας τρεῖς μὴ βλέπων, καὶ οὐκ ἔφαγεν οὐδὲ ἔπιεν». (Πράξεις Αποστόλων, 9, 3-9)

Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Σαούλ έγινε Παύλος. Μέσα, δηλαδή, από μια αποκάλυψη, μια επιφάνεια που χώρισε την ζωή του στα δύο για να ανασυγκροτήσει το προγενέστερο κομμάτι στην αλήθεια του μεταγενέστερου. Η αποκάλυψη στην κλασική της μορφή διασώζει το προ της αποκαλύψεως μόνον ως στιγμή που οδηγεί, ανασυγκροτούμενη εννοιακά, στην ανόρθωση, στην αλήθεια. Δρα, τηρουμένων των αναλογιών, ως το άλμα εκείνο που, αν και τυχαίο στη συγκυρία του, επιτρέπει ωστόσο μια ορθολογική ανασυγκρότηση.

Το κλασικό αυτό σχήμα έχει ανατραπεί στη μετανεωτερική συνθήκη. Εδώ, ο σωρός των καθημερινών αποκαλύψεων μετατρέπει το έκτακτον της αποκάλυψης σε επαναλαμβανόμενη καινοτοπία. Ζήσαμε αυτές τις μέρες δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το πρώτο, φυσικά, είναι η αποκάλυψη των οπισθίων της Κέητ Μίντλετον, Δούκισας του Κέημπριτζ. Το upskirt της Δούκισας, που κατέγραψε ένας ερασιτέχνης φωτογράφος, κάνοντας το γύρο του κόσμου, πυροδότησε μια σειρά σχόλια στα σόσιαλ μήντια. Η καμπυλότητα των γλουτών της και η επιλογή εσωρούχων βρέθηκαν στο προσκήνιο ενός λόγου που έρχεται να συναρθρώσει τις ποπ επιλογές της με την εκ των πραγμάτων ανεπίκαιρη θέση της στον κοινωνικό ιστό. Η «αποκάλυψη» δρα έτσι αναζωογονητικά για το ιστορικά ξεπερασμένο. Ο θεσμός της βασιλείας επανέρχεται ως «ενημερωμενος» στο παρόν. Το στρινγκ της Κέητ Μίντλετον -παρόν και ταυτόχρονα απόν- συμπυκνώνει στην ελλειπτική παρουσία του την έλλειψη της απουσίας ενός απαρχαιωμένου θεσμού.

Δεύτερο τέτοιο παράδειγμα είναι η αποκάλυψη της ένταξης του Ποταμιού στην παράταξη των ευρωπαίων σοσιαλιστών. Η απόφαση αυτή, μετά τις εκλογές, συνάντησε την επιδοκιμασία εκείνων που φαντασιωτικά ανασυγκροτούν την κεντροαριστερά εδώ και τέσσερα χρόνια. Με την αυτοένταξη του Ποταμιού στον χώρο της αυτοκατανούμενης ως κεντροαριστεράς θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να κινούνται στο χώρο παρά την εκλογική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ. Αυτή η κίνηση ωστόσο δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το στιγμιαίο upskirt της Μίντλεντον. Η σοσιαλδημοκρατική εγγραφή του Ποταμιού, σαν το στριγκ της Δούκισσας, επανασερβίρει έναν ιδεολογικό αχταρμά ως ανανεωμένη μορφή του ήδη κοινότοπου, της σιωπηρής παραδοχής ότι το κλασικό επίδικο της σοσιαλδημοκρατίας, το κράτος πρόνοιας και τα κοινωνικά διαιώματα, έχουν παραμεριστεί προς όφελος μιας ταυτοτικής διαφοροποίησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, διαφοροποίησης που έχει ρίξει το ακραίο Κέντρο στην αγκαλιά της ακροδεξιάς σαμαρικής Νέας Δημοκρατίας.

Χρήστος Νάτσης από unfollow