Ο αφορεσμένος Λαζόπουλος

Εδώ και κάποια χρόνια ο Λάκης Λαζόπουλος είναι κόκκινο πανί. Οχι για τον κόσμο. Αλλά για μια σεσημασμένη «παρέα» δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών και διανοουμένων. Χαρακτηρίζεται λαϊκιστής και δημαγωγός και εγκαλείται για υποκρισία ιδιωφελούς υφής (συγχρωτίζεται με ανθρώπους του συστήματος, το οποίο καταγγέλλει).

Εντάξει, δέχτηκε προχθές και κάποια επίθεση από τον Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά αυτή δεν έχει και τόση σημασία. Οχι επειδή ήταν ασυνάρτητη και ανούσια, αλλά διότι δεν εντάσσεται...

στη δέσμη του δεδομένου ψόγου.

Η κοινωνία -απέδειξε ότι- εκτιμά, σέβεται και αποθεώνει τον Λαζόπουλο. Προφανώς πλανάται. Αλλά τι να περιμένεις από την πλέμπα; Δεν διαθέτει τα κριτήρια των ειδημόνων, που δίνουν τα φώτα τους στο πόπολο. Βέβαια, η πλειονότης των επικριτών υπήρξε επαινετική την εποχή των «Μήτσων». Τότε, φαίνεται ότι ο Λαζόπουλος δεν είχε επιμολυνθεί από τον ιό του λαϊκισμού ούτε χάιδευε «τα ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας», με τη μνημειώδη εκείνη σειρά, καθώς και με τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες.

Ε, τότε, προς τι και από πότε οι δηκτικές επιθέσεις εναντίον του Λαζόπουλου; Μια προσεκτική ματιά -με αρωγό τη μνήμη- θα διαπιστώσει ότι οι πρώτες απαξιωτικές βολές προέρχονταν από τους «εκσυγχρονιστές» πασών των επικρατειών. Από φανατικούς σημιτικούς μέχρι «κρυπτοσημιτικούς» που είχαν υπηρετήσει -και ωφεληθεί από- το ολοκληρωτικό σύστημα της διαπλοκής που χαρακτήριζε εκείνη την πολιτικώς εγκληματική εποχή. Ο Λαζόπουλος υπήρξε από τους λίγους του καλλιτεχνικού χώρου, αλλά και γενικώς, που είχαν επισημάνει το ολίγιστον του Σημίτη και είχε αναδείξει τις ολέθριες πτυχές της πολιτικής του. Μέγα έγκλημα, φυσικά. Και πώς να το ανεχθούν τα ντελίβερι μπόις της χυδαίας εκείνης προπαγάνδας, καθώς και οι ποικιλώνυμοι σπουδαιοφανείς της υδαρούς Αριστεράς, κυρίως πανεπιστημιακοί, που δεν είχαν το θάρρος να υποστηρίξουν ανοιχτά τον «εκσυγχρονισμό», αλλά είχαν μονίμως στο στόχαστρό τους τούς -λίγους, τότε- επικριτές του.

Σα να μην έφτανε αυτό το αμάρτημα, ήρθε εν σειρά και το άλλο. Η σφοδρή αντίθεση του Λαζόπουλου στον Γ. Παπανδρέου και στο Μνημόνιο. Την ώρα που κάποιοι πανηγύριζαν για τη σωτηρία της χώρας, την ώρα που ορισμένοι έλεγαν ότι «μαζί τα φάγαμε» για να καταστήσουν συνένοχη την κοινωνία και άλλοι παρακολουθούσαν ταχύρρυθμα μαθήματα μνημονιακής προπαγάνδας, ο αφορεσμένος Λαζόπουλος ξιφουλκούσε κατά του Μνημονίου. Η γλώσσα του τσάκιζε κόκκαλα. Οι εύστοχες επισημάνσεις και το δηλητηριώδες χιούμορ ήσαν στοιχεία προσπελάσιμα στο ευρύ κοινό, που είδε κάποιον να λέει ευθέως όσα δεν τολμούσαν τα πανηγυρτζίδικα κανάλια και η χορεία των μνημονιακών. Ε, η κοινωνία τον αποθέωνε -αυτή η... χαμηλού επιπέδου, προφανώς- και οι σεσημασμένοι έβγαιναν από τα ρούχα τους.

Εβλεπες μέρα με τη μέρα να πυκνώνουν οι επιθέσεις. Ο Λαζόπουλος συγχρωτίζεται με ανθρώπους του συστήματος, ο Λαζόπουλος κάνει προπαγάνδα από συστημικά κανάλια, έχει λεφτά και άλλα τέτοια χλωμά, ιλαρά και προπάντων χολερικά. Η αδυσώπητη αυτή κριτική δεν εστίαζε στα (υπαρκτά) αρνητικά του, όπερ θεμιτό και αναπόφευκτο. Αφηνιασμένη και βαθιά ενοχλημένη από την εμβέλειά του, αποκάλυπτε την πραγματική αιτία της αβυσσαλέας πολεμικής. Το πολιτικό στίγμα του Λαζόπουλου τη διαόλιζε. Η σταθερή και συνεπής εναντίωσή του στην κατακλυσμιαία προπαγάνδα και στο απεχθές καθεστώς που αυτή είχε ιδρύσει την εποχή του σημιτισμού και του Μνημονίου.

Οι κρημνιστικές επιθέσεις εναντίον του Λαζόπουλου υπενθυμίζουν πόσο ρηχός, στρεβλωτικός και τοξικός είναι συχνά ο λεγόμενος αντιλαϊκιστικός λόγος και πόσο περιφρονητική προς την κοινωνία τυγχάνει η αντίληψη των εστέτ. Μπροστά τους, ο Λαζόπουλος, ακόμη και στις υπερβολές ή στα τρωτά του, είναι βαθιά λαϊκός και ανυποχώρητα αντισυστημικός. Ενα κόκκινο πανί για τους αφηνιασμένους ταύρους του συστημικού καθωσπρεπισμού.

Του Γιάννη Τριάντη από enet