Η Ελλάδα ανήκει στους Νταβάδες της…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Αν δεν είχε προηγηθεί ο Umberto Eco, θα απαιτείτο να αποδείξω πως: σήμερα μια χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα την τηλεόραση.

Κάνετε λάθος όσοι θεωρείτε τον τουρισμό ως την βαριά βιομηχανία στην αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα! Η «βαριά βιομηχανία» μας είναι και παραμένει, παρά την πτώχευση, η Τηλεόραση των Νταβάδων. Και είναι «βαριά βιομηχανία» με...

την έννοια πως η πολιτικοοικονομική ισχύς έχει μετατοπισθεί από αυτούς που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής στην Ελλάδα σε εκείνους που ελέγχουν την παραγωγή του προϊόντας της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας (διασκέδασης ορθότερα). Έτσι τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα η Τηλεόραση έγιναν ο παράγοντας που καθορίζει τον έλεγχο και την λειτουργία και την νομιμοποιητική διαδικασία των υπολοίπων κλασικών μέσων παραγωγής, άρα και την έννοια της αλλοτρίωσης στην ελληνική συγκυρία.

Ποιος ελέγχει τα σημαντικά ΜΜΕ, ποιος ελέγχει τα κανάλια πανελλαδικής εκπομπής; Ποιος ρυθμίζει τον τρέχοντα ελληνικό πολιτισμό και δομεί κοινή γνώμη; Από ποιόν εξαρτώνται οι οικονομικοί, παραγωγικοί, παράγοντες στην Ελλάδα; Από ποιόν εξαρτάται η τρέχουσα διάσταση των εργασιακών σχέσεων και η σημασιοδότηση της ίδιας της έννοιας «εργασία» ή «ανεργία» στην ελληνική συγκυρία της εσωτερικής υποτίμησης; Από ποιον εξαρτάται η διαρκώς και συνειδητά (ηγεμονικά) μεταβαλλόμενη εικόνα και σημασία της τρόικας; Από ποιόν εξαρτώνται οι αξιολογικές κατηγορίες και ιεραρχήσεις που αφορούν στο πολιτικό μας σύστημα; Από ποιόν εξαρτάται ο πολιτικός και τα κόμματα; Ποιος στην πραγματικότητα ελέγχει και αναδιαμορφώνει προς το συμφέρον του το πολιτικό προσωπικό και επηρεάζει συστηματικά κάθε κομματική ηγεσία, στον βαθμό που δεν την επιλέγει ο ίδιος; Ποιος, αναγνώστη μου, διαπραγματεύεται στην πραγματικότητα με την τρόικα;

Μα, ο  Έτσι όπως τον προσδιόρισε ο Ανδρέας, τον όρισε ο Έβερτ και τον εννοούσε ο Κώστας Καραμανλής, άπαντες συνεργάτες του (με τον τελευταίο μάλιστα προϊόν του) και θύματά του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε πει εντίμως και πολιτικώς ορθώς, αναπαριστώντας ταυτόχρονα το όραμα και την στρατηγική του: Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Το ακούει ο αρχιλαϊκιστής Ανδρέας και αντιτάσσει: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Παραμύθια αναγνώστη μου, η Ελλάδα ανήκει στους Νταβάδες της!

Δεν υπάρχει περίπτωση να ανατείλει μια νέα μεταπολίτευση αν δεν αλλάξει η ιδιοκτησία και μεταβληθεί ουσιωδώς η ποιότητα κυρίως της Τηλεόρασης. Αν δεν απαλλαγεί η χώρα από τους Νταβάδες της, ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής της πολιτικής και κυριάρχων διαμορφωτών των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων και συμπεριφορών. Τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει με όρους κοινωνικής προόδου, αν δεν μεταβληθεί αντίστοιχα και αναλογικώς το κεντρικό μήνυμα προς την κοινωνία, το οποίο διαμορφώνουν και διαδίδουν με ενιαίο ύφος και αλληλοσυμπληρούμενη στρατηγική οι Νταβάδες της Ελλάδας. Μήνυμα με την πολιτική του σημασία είναι αυτή καθ’ εαυτή η κυριαρχία του Νταβά…

Σε αυτούς ανήκεις και εσύ, όπως θα συνέβαινε και σ’ εμένα αν αποφάσιζα να ζήσω στην πατρίδα μας, ή απλώς να παρακολουθήσω τα κανάλια τους. Τώρα τους ανήκω μερικώς… δια του Τύπου τους! Όσοι δεν ανήκουν στο προλεταριάτο τους, μονάζουν αυστηρώς ή δραπέτευσαν εντελώς από την «βιομηχανία» τους, χάνοντας πλέον κάθε επαφή με την κυρίαρχη πολιτική αφήγηση στην Ελλάδα. Και αυτοί είναι λίγοι, ελάχιστοι στον αριθμό.

Την μεγαλύτερη πλάκα από όλους την έχουν όσοι αντιδρώντας στο μήνυμα (στο Μέσο) των Νταβάδων, νομίζουν πως παράγουν αντισυστημικό λόγο. Και καλά, να το λέει αυτό ο ακροδεξιός ή ο ενθουσιώδης νέος του αριστερισμού, λες… τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν, αλλά να το ισχυρίζονται και αριστερά κόμματα, είναι τραγωδία! Δόξα τω θεώ η επιστήμη της (μαζικής) επικοινωνίας έχει προχωρήσει αρκετά από την εποχή του McLuhan, τόσο που θα έπρεπε να έχουν σβήσει οι ψευδαισθήσεις. Και μόνον η συμμετοχή σου σε μια τηλεοπτική εκπομπή θα έπρεπε να εκλαμβάνεται (επειδή είναι κυριολεκτικώς) οπορτουνισμός.

Παρακαλώ, διαβάστε σωστά αυτά που γράφω! Δεν «κάνω τον πονηρό» και δεν επιθυμώ να περάσω το μήνυμα «πάψτε να βλέπετε τηλεόραση και να συμμετέχετε σε τηλεοπτικές εκπομπές»! Απλώς εκθέτω εντίμως το πρόβλημα, το οποίο σήμερα είναι ένα πάρα πολύ κρίσιμο για τους έλληνες πρόβλημα, το οποίο θα πρέπει πολιτικώς να αντιμετωπιστεί. Πολύ θα ήθελα να το δω ως δίλημμα του προεκλογικού αγώνα και ως βασικό στοιχείο ενός προγράμματος εκδημοκρατισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Θα ήθελα μάλιστα να παρακαλέσω να πάψει η διαστροφή πως δήθεν δεν θα μπορούσε η πολιτεία να απαλλαγεί θεσμικώς από τους Νταβάδες της και πως τάχαμου η ένταξή μας στην ΕΕ μας υποχρεώνει να τους ανεχτούμε ως ιδιόκτητες των ΜΜΕ και κυρίως των τηλεοπτικών διαύλων. Η πολιτεία είναι πάνοπλη και θα μπορούσε να εξοπλιστεί θεσμικώς και διοικητικώς ακόμη καλύτερα και να εξοβελίσει τους Νταβάδες από το πεδίο ρύθμισης των πολιτικών, παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων.

Αναγνώστη μου στο ζήτημα έχεις εξαπατηθεί πολύμορφα και επανειλημμένως! Το ζήτημα για τον νομοθέτη είναι πώς θέτει το ζήτημα του αποκλεισμού και όχι πώς το εννοεί στην πολιτική του αφήγηση. Εδώ ο νομοθέτης σε εξαπάτησε με τα περί «βασικού μετόχου». Το θέμα τέθηκε έτσι ώστε να απορριφθεί - ορθότατα νομικά - ένας αποκλεισμός που είχε σκηνοθετηθεί, έτσι ώστε να θεμελιώσει με την απόρριψή του την κατοχή της Τηλεόρασης από τους Νταβάδες! Ήταν ένα νομικό κόλπο, ένα πολιτικό στρατήγημα μέσω μιας απελευθερωτικής πολιτικής αφήγησης. Ένα κλασικό κόλπο των πολιτικάντηδων, μια κίνηση λαϊκισμού που αποσκοπούσε δια του έντεχνου «αποκλεισμού» που θα κατέπιπτε νομικώς, να διαμορφώσει συνθήκες κυριαρχίας και κυριότητας από τους Νταβάδες στο συγκεκριμένο υπό ρύθμιση πεδίο. Αυτό το κόλπο έχει επαναληφθεί σε όλα σχεδόν τα πεδία ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας στην χώρα μας, αλλά οι αφελείς τα βάζουν με την ΕΕ και έτσι «ησυχάζουν» και αυτοί και η διαπλοκή!

Για την απορρύθμιση του 1990 στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο με την εγκαθίδρυση του καθεστώτος των Νταβάδων, δεν φταίνε οι θεσμοί της Ένωσης, ήταν επιλογή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος της Ελλάδας και ασφαλώς σε αυτήν συνέβαλε με πρόστυχο μάλιστα, διπλοπρόσωπο τρόπο και η κοινοβουλευτική αριστερά. Ναι, η αριστερά - και το ΚΚΕ ασφαλώς – είναι ή τουλάχιστον υπήρξε παράγοντας διαπλοκής και μηχανισμός που εξυπηρέτηση την διαμόρφωση του καθεστώτος των Νταβάδων στην Ελλάδα. Όσοι με γνωρίζετε θα πρέπει μάλλον να ξέρετε πως αυτός ο ισχυρισμός δεν στηρίζεται απλώς στην γνώση μου επί της θεσμικής μεθοδολογίας, αλλά και στην γνώση που αφορά πρόσωπα και πράγματα (πολιτικές σχέσεις), που δια της ραδιοτηλεοπτικής απορρύθμισης που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του ’80 περάσαμε στο καθεστώς κυριαρχίας των Νταβάδων για να καταλήξουμε σήμερα να είναι εκείνοι που ορίζουν απολύτως τις εξελίξεις σε ό, τι αφορά στην διαχείριση της κρίσης και να επηρεάζουν καθοριστικά το παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο σε συνάρτηση με το κοινωνικό θα χαρακτηρίσει τη νέα μεταπολίτευση.

Κοιτάξτε, ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο βασικός σήμερα εκφραστής του αιτήματος για εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση βρίσκεται απολύτως εγκλωβισμένος εντός του καθεστώτος των Νταβάδων. Αυτοί είναι που ορίζουν ουσιαστικά και το μήνυμά του προς την κοινωνία. Ο ίδιος είναι επικοινωνιακά απολύτως ανίσχυρος και το μόνο που έχει πετύχει μέχρι σήμερα, παρά την τεράστια αύξηση της απήχησής του στο εκλογικό σώμα, είναι να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση πως έχει την δυνατότητα τουλάχιστον να μην ετεροκαθορίζεται δια των ΜΜΕ. Παραμύθια! Και ο ΣΥΡΙΖΑ ως γενική εικόνα, γενικό μήνυμα και προοπτική από τους Νταβάδες κατασκευάζεται και από το δίκτυο των αχυρανθρώπων τους οργανώνεται στο αντιληπτικό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας, που αποκαλείται κοινή γνώμη. Το μέσον, σεβαστέ μου αναγνώστη, δεν έπαψε να είναι μήνυμα. Και αυτό κατασκευάζει τελικά έναν ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα της διαπλοκής. Αυτόν και όχι κάποιον άλλον, θα κληθείς εσύ κι εγώ, που δεν είμαστε στελέχη του κόμματος, να ψηφίσουμε ή να μην ψηφίσουμε αύριο.

Έχοντας αυτά υπόψιν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει με στοιχειώδη αξιοπιστία να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό ενόψει εθνικών εκλογών, θα πρέπει στο πρόγραμμά της και μάλιστα στο προοίμιο αυτού, να εντάξει μία συγκεκριμένη θεσμική διαδικασία αποκλεισμού των Νταβάδων τουλάχιστον από το τηλεοπτικό πεδίο. Αυτό θα έπρεπε να είναι όρος για οποιαδήποτε προοπτική εκδημοκρατισμού και παραγωγικής αναδιοργάνωσης έξω από το φάσμα και το πλέγμα των πολιτικοοικονομικών σχέσεων της διαπλοκής. Ας μην αυταπατώμεθα. Στην συνέχεια, ακόμη κι αν τα μεγάλα ΜΜΕ στην Ελλάδα πέσουν στα πιο δημοκρατικά χέρια που μπορείτε να φανταστείτε, η συνθήκη υποταγής του λαού σε αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν δεν μεταβληθεί ριζικά το ηγεμονικό μοντέλο σε σοσιαλιστικό, ακόμη και ο λαός να διεύθυνε τα ΜΜΕ η αλλοτρίωση του πολίτη από αυτά δεν θα έπαυε να ισχύει.

Εγώ εδώ δεν αναφέρομαι σε ουτοπικές καταστάσεις. Ισχυρίζομαι με την υποστήριξη της επιστήμης, της πολιτικής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας και την γνώση επί του θεσμικού οικοδομήματος της ΕΕ, πως με τον αποκλεισμό των Νταβάδων τουλάχιστον από την τηλεόραση, θα διαμορφώνονταν συνθήκες έντιμου πολιτικού αγωνισμού, ενώ θα ανέτειλε η πιθανότητα βελτίωσης του ύφους και της γενικότερης ποιότητας των προγραμμάτων των ραδιοτηλεοπτικών διαύλων. Θα διαμορφωνόταν, δηλαδή, ένα νέο πεδίο αντίληψης και διαπραγμάτευσης του δημόσιου χώρου και άρα του δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος. Αυτό και μόνο θα αποτελούσε μία σημαντική συνθήκη για την κοινωνική πρόοδο στην πατρίδα μας. Η Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να ανήκει στους Νταβάδες της, όχι για να επιστρέψει στον λαό της, αλλά για να έρθει απλώς σε επαφή με τον λαό της.

PRESS-GR μέσω Σίβυλλα