Η εισαγωγική παρατήρηση που οφείλει να κάνει κάποιος αξιολογώντας τη συνέντευξη Σαμαρά είναι ότι η «πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη του Πρωθυπουργού», όπως σωστά τη διαφήμισε το Mega, δόθηκε τελικά σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, αν και η λεγόμενη δημόσια τηλεόραση είναι πια πλήρως στη διάθεσή του. Θυμίζω ότι, όταν είχε πέσει το μαύρο στην ΕΡΤ, οι αξιωματούχοι και οι παρατρεχάμενοι της κυβέρνησης είχαν ξεσαλώσει, υποστηρίζοντας ότι οι «χαραμοφάηδες της Αγίας Παρασκευής έκαναν απεργίες την ώρα ακριβώς που έπρεπε αντ’ αυτών να προβάλλουν την πρωθυπουργική δραστηριότητα». Και διακύρητταν ότι ήρθε η ώρα να αποκτήσει επιτέλους η δημόσια τηλεόραση τη θέση, που της αρμόζει στην ενημέρωση. Τώρα, λοιπόν, που…
καθαρίσαμε με τους «χαραμοφάηδες», όπως τους χαρακτήριζαν, γιατί, παρακαλώ, δεν επέλεξαν για την προβολή των θέσεων του Σαμαρά τους «προκομμένους», που διόρισαν ως… βελτιωμένη διάδοχη κατάσταση;
Χρονικά, η συνέντευξη Σαμαρά ήταν στην πραγματικότητα προγραμματισμένη για την εβδομάδα μετά από τη συνέντευξη που είχε δώσει ο Τσίπρας στον Χατζηνικολάου, αλλά μετατέθηκε, λέει το παρασκήνιο, ώστε να αμβλυνθεί η σύγκριση στις μετρήσεις τηλεθέασης. Πιθανόν. Ζούμε εποχές περίεργων μεθόδων για την αποτίμηση της δημοκρατικής νομιμοποίησης σε αριθμούς, οπότε κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται.
Πάντως, ο Χατζηνικολάου που είχε σηκώσει πρώτος τον πήχυ της τηλεθέασης με τη συνέντευξη Τσίπρα, έκανε αυτή τη φορά από τη μεριά του ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος για να αβαντάρει τη συνέντευξη Σαμαρά που μετέδιδε το Mega την ίδια ώρα με τη δική του εκπομπή: Πρώτον, είχε φροντίσει να μην έχει έναν, συγκεκριμμένο καλεσμένο, ικανό να διεκδικήσει μερίδιο από την πίτα των μετρήσεων. Δεύτερον, η προαναγγελία της δικής του εκπομπής ήταν υποτονική. Τρίτον, κατά τη διάρκεια της εκπομπής του έκανε κάτι το εντελώς ασυνήθιστο, για να μην πω απαγορευμένο για ιδιωτική τηλεόραση, διαφημίζοντας στους δικούς του τηλεθεατές ότι στο Mega εκείνη την ώρα έδινε συνέντευξη ο Πρωθυπουργός. Επισήμαινε μάλιστα ότι μια τέτοια συνέντευξη είναι κάτι το εξαιρετικά σημαντικό. Κι έσπρωχνε έτσι προς τα εκεί ακόμα και φανατικούς τηλεθεατές του.
Ως προς το περιεχόμενο της συνέντευξης, ο Σαμαράς δεν είπε τίποτε το καινούργιο. Προφανώς, δεν είπε τίποτε το καινούργιο, επειδή δεν είχε κάτι το καινούργιο, για να πει. Εκτός ίσως από την εξαγγελία ότι σε ένα χρόνο όλη η Ελλάδα θα έχει δωρεάν Wi Fi. Εκτός των άλλων, και σαν πολύ κινέζικο μου ακούγεται αυτό το «Γουάι Φάι», με όλη την κινεζοποίηση που έχουμε λουστεί και… φάει, αλλά τέλος πάντων. Εκείνο που πάντως πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η συγκεκριμμένη εξαγγελία ήρθε ως απάντηση στην ερώτηση για τους νέους ανθρώπους, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας σε ποσοστό τουλάχιστον 60%!!! Τι να πω…
Κατά τα άλλα, τα ίδια και τα ίδια, τα γνωστά. Γι αυτό, επειδή δηλαδή δεν προέκυψε κάτι νέο επί της ουσίας, θα ήθελα να σταθώ μόνο σε ορισμένες παράπλευρες παρατηρήσεις για την όλη εικόνα του Σαμαρά:
Παρατήρηση πρώτη: Πολύ φτωχό το λεξιλόγιό του, και μάλλον αγοραίο το ύφος. Αναφέρομαι στο φτωχό λεξιλόγιο, επειδή είναι δηλωτικό του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου τα οποία, κατά το μ’ όποιον δάσκαλο καθήσεις, συνεπάγεται η τύπου Παπαμιμίκου (της ΟΝΝΕΔ κι ελόγου του) αντίληψη και ιδεολογία της κυβέρνησης που προκρίνει τους μάνατζερ για να κατευθύνουν την Παιδεία στην Ελλάδα. Ως προς δε τον πολιτισμό που της αναλογεί αυτής της ιδεολογίας και αντίληψης, επισημαίνω το αγοραίο ύφος, για να υπενθυμίσω την πολιτική καταγωγή Σαμαρά από την τραμπούκικη ΟΝΝΕΔ, με την πρόσθετη παρατήρηση ότι, όπως είπε στη συνέντευξη, ο ίδιος δεν έχει δει ούτε έναν φασίστα στη ζωή του, πράγμα που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι μάλλον στερείται των γνωστικών και ηθικών κριτηρίων για να τους διακρίνει, μια και όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουμε ότι τέτοιοι υπάρχουν, κυκλοφορούν ανάμεσά μας, κι εξόχως μάλιστα στον κύκλο του Σαμαρά. Άκρως ανησυχητικό για Πρωθυπουργό το να μην τους έχει προσέξει, για να μην πω επικίνδυνο. Είναι για να θορυβείται κανείς αγρίως, μέρες που ζούμε.
Παρατήρηση δεύτερη: Ωραιοθολούρα στα δύσκολα –τα δύσκολα που βάζει όχι ο Πρετεντέρης, που του έπαιρνε τη συνέντευξη, αλλά η ωμή πραγματικότητα που δεν κρύβεται πια με τίποτε. Ωραιοθολούρα ακόμα και στα πικάντικα: Τα είκοσι λεπτά με την Μέρκελ που η ίδια η Γερμανίδα Καγκελάριος διευκρίνισε επισήμως ότι ήταν πέντε, για τον Σαμαρά ήταν τελικά δέκα, για να τα βρούμε, φαίνεται, κάπου στη μέση…
Παρατήρηση τρίτη: Πρώτο θέμα στην επικαιρότητα είναι οι δολοφονίες στο Ν. Ηράκλειο, με έντονη την ανθρώπινη ανησυχία της Κοινής Γνώμης για το αν θα κερδίσει τελικά ή όχι τη μάχη της ζωής ο βαρειά τραυματισμένος. Ο Σαμαράς όμως τον πέθανε τον άνθρωπο, κάνοντας λόγο για τρεις νεκρούς. Το είπε δύο φορές αυτό για τους τρεις νεκρούς. Δική του επαναλαμβανόμενη επιπολαιότητα; Ασυγχώρητος ερασιτεχνισμός στην ενημέρωσή του ως Πρωθυπουργού; Κλίμα γενικής τσαπατσουλιάς, ερασιτεχνισμού, επιπολαιότητας, αδιαφορίας και αμεριμνησίας στο Μαξίμου; Ή μήπως κάτι ξέρει για τον τραυματία και δεν μας το λέει, αλλά του ξέφυγε ωστόσο;
Κοντά σε αυτή την παρατήρηση, ας προσθέσω ότι είναι άκομψο σε μια δημόσια συζήτηση να ψάχνεις να βρεις, όπως συμβαίνει στις συζητήσεις, ένα τυχαίο επώνυμο για να πεις… ανώνυμα κάτι, λ.χ. για έναν Δήμαρχο, και να καταλήξεις, όπως έκανε ο Σαμαράς, να διαλέξεις ως τυχαίο επώνυμο το Παπαδόπουλος… Δεν λέω, διαδεδομένο είναι αυτό το επώνυμο στη χώρα μας. Αλλά χάθηκαν τα άλλα; Το Παπαδόπουλος, βρε παιδιά, δεν ακούγεται κάπως; Ειδικά από Πρωθυπουργό που δεν έχει δα και με το μέρος του αδιαμφισβήτητα δημοκρατικά εύσημα; Ειδικά καθώς μεθοδεύονται πονηρές αλλαγές ενόψει αυτοδιοικητικών εκλογών; Μην πω ότι ακούγεται χειρότερα και από εκείνο το αμίμητο «γ@… το κεφ@λι μου, ο μ@…», που είχαμε ακούσει από εθνικού διαγγέλματος…
Να ρωτήσω με την αφορμή: Του ξεφεύγουν τέτοια για Παπαδόπουλους ή για τρεις νεκρούς και στο εξωτερικό, άραγε; Τα αμολάει, δηλαδή, κι εκεί απ’ όπου, όπως διατείνεται, δίνει τη μάχη για τη χώρα; Εκεί όπου αντιμετώπισε, όπως είπε, στάση άπειρης δυσπιστίας απέναντι στο πρόσωπό του ως νέου ηγέτη της Ελλάδας; Εκεί όπου πρέπει τώρα, λέει, να φαινόμαστε σοβαροί; Τα λέει, λοιπόν, και στους δύσπιστους αυτά τα τέτοια, ενώ εμείς οι εύπιστοι απλώς δεν τα μαθαίνουμε; Ρωτώ, επειδή, αν έτσι συμβαίνει –που θα συμβαίνει, δεν μπορεί– τότε το γεγονός ότι δεν τα μαθαίνουμε εδώ είναι, νομίζω, το χειρότερο. Διότι, ιδού που τα μαθαίνουμε τελικά εκ του αποτελέσματος… Και τα τρώμε στο κεφάλι!
Παρατήρηση τέταρτη: Είχαμε στη συνέντευξη και κατινίστικα πυρά κατά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Είναι όμως κενά περιεχομένου και τα προσπερνώ. Δείχνουν, ωστόσο, και αυτά με τη σειρά τους επίπεδο πολιτικού ήθους. Α! Δείχνουν και απόγνωση, εξ ου και η σπασμωδική εκφορά του λόγου, καθώς και η όλη οργάνωση της συνέντευξης. Καταδεικνύουν τούτα ότι η κυβέρνηση που έτσι κι αλλιώς ετεροπροσδιορίζεται στο εξωτερικό, να που ετεροπροσδιορίζεται με κάθε ευκαιρία και στο εσωτερικό. Και αποκαλύπτεται έτσι η όλη της πολιτική φυσιογνωμία.
Παρατήρηση πέμπτη: Συστηματικά ανεδαφική αισιοδοξία. Ως προς το πολιτικό σκέλος της, σπάει τα κοντέρ η εκπεφρασθείσα πεποίθηση ότι, πού θα πάει, θα βρεθεί, λέει, το 2015 υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας που θα αποτρέψει, όπως είπε, εκλογές πριν εξαντληθεί η τετραετία. Η πρόβλεψη αυτή του Σαμαρά με ξεπερνάει, δεδομένου ότι θα απαιτηθούν 180 ψήφοι στη Βουλή για κάτι τέτοιο.
Και μια τελευταία παρατήρηση, για να μην σας κουράζω άλλο: Δεν έλλειψε η γνωστή επωδός του για αποκατάσταση των αδικιών, αμέσως μόλις μπορέσουμε κ.τ.λ. κ.τ.λ. Εννοείται, αφού μετρήσει πρώτα το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα η ΕΛΣΤΑΤ τον Απρίλιο, δηλαδή λίγο πριν από τις Ευρωεκλογές, για να δούμε τότε τι θα δοθεί και σε ποιους, οπωσδήποτε στους ένστολους, όπως διευκρίνισε, και ούτω καθεξής… Τα ίδια τα λέει και ο Βενιζέλος, πρίμο-σεγκόντο τα δυό τους. Δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτε οι άνθρωποι! Το πολιτικό πρόβλημα, κύριοι, δεν είναι να αποκατασταθούν οι αδικίες, όταν μπορέσουμε. Το πολιτικό πρόβλημα είναι να μην είχαν γίνει αυτές οι αδικίες. Και ίσως τότε πράγματι να μπορούσαμε… Ίσως μάλιστα να μην είχε χρειασθεί καν να προσπαθήσουμε… Έχω λάθος;
Τέλος, για να κλείσουμε αυτό το κείμενο όπως αρχίσαμε, να πω ότι καλύτερα να είχε δοθεί η συνέντευξη στη λεγόμενη δημόσια τηλεόραση, μολονότι την αποστρέφομαι αυτήν ως τερατόμορφη. Προς Θεού, όχι να είχε δοθεί εκεί λόγω θεσμικότητας. Πάνε αυτά… Αλλά, να… Θα είχαμε όλοι λιγότερες προσδοκίες. Θα είχε και νόημα το ρίσκο που θα έπαιρνε τότε ο Χατζηνικολάου. Και θα είχαμε όλοι λιγότερες απαιτήσεις. Λιγότερες απαιτήσεις γενικώς… Ακόμα και για τέτοιες παρατηρήσεις σαν τις παραπάνω που έκανα. Ελάσσονες παρατηρήσεις αυτές βέβαια, εδώ που τα λέμε. Ελάσσονες, ελάσσονες, όταν εδώ έχουν πάρει φωτιά τα σπίτια μας, και πάμε να τα σβήσουμε με πετρέλαιο. Που δεν έχουμε κιόλας για να το πληρώσουμε.
Από sotosblog
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου