Η πολιτική της έντασης

Μετά από τόσα χαστούκια που δέχθηκε το success story τη κυβέρνησης, με τα συνεχή δημοσιεύματα για επιπρόσθετα μέτρα, για “πρόγραμμα που δεν βγαίνει”, για μη επίτευξη των στόχων και όλα όσα ακούμε μήνες τώρα να επαναλαμβάνονται σαν καφκικό σπιράλ, έπρεπε να υπάρχει μια στροφή στο εσωτερικό. Στόχος να μετατεθεί η ατζέντα από την αποτυχία στο οικονομικό πεδίο, στην (αν)ασφάλεια.

Μετά την υποτιθέμενη εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, ο Σαμαράς με την προτροπή του ακροδεξιού λόμπι που...

έχει γύρω του, αποφάσισε να επιτεθεί στο “άλλο άκρο”. Στην επικαιρότητα ξαφνικά μπήκαν η Marfin και οι Σκουριές, με σκοπό να “δεθούν” ως υποθέσεις με την Αριστερά γενικά κι αόριστα, αλλά και πιο συγκεκριμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας θυμίσουμε σ’ αυτούς που κάνουν πως δεν θυμούνται, ότι την μέρα που κάηκε η Marfin και δολοφονήθηκαν, χάθηκαν αθώοι άνθρωποι βρισκόταν σε εξέλιξη μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, που μόλις βρισκόταν στην αρχή της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Η μαύρη στιγμή του άδικου χαμού των ανθρώπων στην Marfin, μετατόπισε το ενδιαφέρον από την ίδια την διαδήλωση όπως ήταν φυσικό στην τραγωδία.

Το timing ήταν κομβικό. Η οργή έγινε θλίψη, τα συναισθήματα άλλαξαν και η Αριστερά μπήκε στην θέση του απολογούμενου, ενώ η κυβέρνηση βρήκε ευκαιρία για να σπιλώσει με αφορμή αυτό το συμβάν κάθε διαδήλωση, υπό τον φόβο μήπως ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Κανένας δεν είχε κέρδος εκτός από την κυβέρνηση που το αξιοποίησε επικοινωνιακά και αφήνει σκιές μέχρι και σήμερα. Όλοι θέλουμε να μάθουμε ποιοι ήταν επιτέλους οι εμπρηστές της Marfin. Γιατί διαφορετικά ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει. Ποιον εξυπηρετεί η μη διαλεύκανση της υπόθεσης; Να σημειωθεί εδώ ότι τότε η πυροσβεστική στην έκθεσή της είχε επισημάνει σημαντικές ελλείψεις για την ασφάλεια του κτιρίου της τράπεζας.

Από την άλλη έχουμε την υπόθεση στις Σκουριές, όπου ουσιαστικά μπορεί να περιγραφεί ως μια απελπισμένη και ίσως και ανορθόδοξη μάχη των κατοίκων με τα συμφέροντα της Eldorado Gold. H εξόρυξη χρυσού στην περιοχή θα επιβάρυνε σημαντικά το περιβάλλον, υπονομεύοντας την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Αφού η Eldorado Gold θα έκανε χρήση κυανίου και θα εφάρμοζε μια μέθοδο που δεν έχει δοκιμαστεί ξανά.

Επίσης η καναδική εταιρεία απειλούσε με αγωγές όποιον αμφισβητήσει τα δεδομένα της. Να μην αναφέρουμε και την αμέριστη συμπαράσταση της κυβέρνησης προς την εταιρεία, χαρακτηρίζοντας μάλιστα όσους αντιδρούν εκεί ως “προδότες”. Οι τρομοκρατικού τύπου εισβολές της ασφάλειας σε σπίτια κατοίκων ψάχνοντας για υπόπτους μέσα στην νύχτα δείχνουν το πόσο ενδιαφέρεται το καθεστώς για “επενδύσεις” που μετατρέπουν την χώρα σε αποικία.

Γιατί όμως επιλέγεται τώρα αυτή η στρατηγική; Πολύ απλά γιατί σε όλα τα αυταρχικά και παρανοϊκά καθεστώτα, στόχος είναι η κατάπνιξη της κοινωνικής αντίδρασης και η ανακοπή της όποιας δυναμικής μπορεί να έχει η Αριστερά.

Είναι η προσπάθεια για καταδίκη της βίας πριν καν αυτή υπάρξει, να μην γεννηθεί ούτε καν ως φαντασίωση. Το μήνυμα είναι απλό: Μην διεκδικείτε. Γιατί θα μπείτε τότε στο στόχαστρο των “φρουρών της νομιμότητας”, του “συνταγματικού τόξου”, που αφού διέλυσε επί δεκαετίες την χώρα τώρα απαιτεί να συνεχίσει να εξουσιάζει και μάλιστα να χειροκροτείται.

Στην Ελλάδα της κρίσης η Δημοκρατία μοιάζει με κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση. Οι ελίτ επιζητούν την κατασκευή νέων συναινέσεων βάζοντας ως επικεφαλίδα, “η νόμιμη βία του κράτους”. Εκεί ποντάρουν, σ’ αυτή την αποδοχή αρχικά, με την υιοθέτηση της γενικής καταδίκης της βίας, άρα και της δικής σου αν κινδυνεύει ακόμα και η ύπαρξή σου.

Με τα πρόσθετα μέτρα που έρχονται για να δικαιολογήσουν ένα εικονικό πρωτογενές πλεόνασμα που χρειάστηκε αίμα για να διασώσει καρέκλες, πρέπει να πειστεί ο μέσος τηλεθεατής και νοικοκυραίος ότι για την σωτηρία της χώρας (sic) μπορεί να χρειαστεί να μείνει ακόμα και σε χαρτόκουτο.  Κανείς δεν είναι ασφαλής.

Από strangejournal