Σε μια κοινωνία-ζούγκλα, όπου θα επιβραβεύεται κάθε εκδοχή κοινωνικού αυτοματισμού, με τους πολίτες εγκλωβισμένους σε μια αέναη προσπάθεια ατομικής επιβίωσης, χωρίς όρους και όρια, φιλοδοξούν να μετατρέψουν την ελληνική επικράτεια οι εμπνευστές και οι εφαρμοστές των μνημονιακών πολιτικών.
Αυτή η βίαιη εξατομίκευση του κοινωνικού, η αναίρεση της συλλογικής προσπάθειας και η αντικατάστασή της από προσωπικές λύσεις ενισχύεται μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές της εξουσίας (πολιτικής και οικονομικής). Πρακτικές που υλοποιούν με ιδιαίτερο ζήλο και προθυμία τα σχέδια των δανειστών, επιβάλλοντας ως αναγκαίο μέτρο εκσυγχρονισμού το θρίαμβο του ατόμου πάνω στο σύνολο, του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο, του κέρδους πάνω στην κοινωνία, των αριθμών πάνω στον άνθρωπο.
Ενα ανελέητο «κυνήγι κεφαλών» ανθεί σήμερα στη σύγχρονη Ελλάδα. Σύμμαχός του η ιδεολογία του...
κατακερματισμένου κοινωνικού χώρου. Εκεί όπου στοιχειώδεις έννοιες της νεοτερικότητας, όπως π.χ. η αλληλεγγύη, δεν θα στηρίζονται στη δυναμική τής συνεργατικής προσπάθειας, αλλά στην άμορφη και αδιέξοδη επιλεκτική-επιδεικτική φιλανθρωπία.
Απαραίτητο συμπλήρωμα αυτής της πολιτικής, που παρουσιάζεται ως η μοναδική λύση, είναι η υποβόσκουσα αλλά υπαρκτή απειλή συμμόρφωσης (με βία όπου χρειάζεται) προς τις «ανειλημμένες υποχρεώσεις». Καθιερώνεται έτσι και απλώνεται παντού ως γενικός απαράβατος κανόνας για το σύνολο του πληθυσμού, χωρίς εξαιρέσεις, μια διαρκής ανασφάλεια, ένας αδιόρατος φόβος. Και μαζί τους, ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, η οδύνη της τιμωρίας και του κοινωνικού εξοβελισμού των παραβατών.
Ολοι γινόμαστε σταδιακά υποψήφια «θηράματα» αυτού του κυνηγιού, τα οποία πρέπει επιπλέον να μάθουν να υπομένουν, αγόγγυστα, την ποινή τους. Ακόμη κι αν οδηγεί στον προσωπικό τους αφανισμό. Για να συμβεί αυτό, μπαίνουν σε λειτουργία τα μεγάλα μέσα του συστήματος. Το εφαρμοσμένο οικονομικό-πολιτικό πείραμα του νεοφιλελευθερισμού παράγει ταυτόχρονα τα αναγκαία ιδεολογικά και κατασταλτικά εργαλεία του.
Το δόγμα του «σοκ» για όλους συμβαδίζει ταιριαστά με την επιχείρηση «νόμος και τάξη» για τους απόβλητους, τους «οιονεί περιττούς», τους ανυπάκουους. Η παλαιού τύπου συναίνεση δίνει τη θέση της στη νέου τύπου καταστολή, η οποία αναγορεύεται σε υπέρτατο αγαθό, ακόμη και συνταγματικό δικαίωμα!
Το σύγχρονο, μικρότερο και ευέλικτο κράτος δημιουργεί ένα νέο ιδιόμορφο καθεστώς κουτσουρεμένων δικαιωμάτων για τους πολίτες-υπηκόους του, ενώ παράλληλα νομιμοποιεί μια κατάσταση ανελευθερίας για όλους τους υπολοίπους. Το παλαιό κράτος δικαίου ακολουθεί την τύχη του κοινωνικού κράτους.
Ετσι εξηγείται, ίσως, και η παρέμβαση του υπουργού Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκου Δένδια, μέσω twitter: «Νόμος και Τάξη» δεν είναι κυβερνητική ατζέντα ούτε πολιτικό σύνθημα. Είναι συνταγματική υποχρέωση και δικαίωμα του κάθε Ελληνα πολίτη, έγραψε, ξεπερνώντας ακόμη και τον εαυτό του.
Ο αστυνόμος Δένδιας ξεκίνησε την εκστρατεία κατά των μεταναστών, αρχικά ως απάντηση στην ακροδεξιά-φασιστική ατζέντα της Χρυσής Αυγής. Η επιχείρηση «νόμος και τάξη» αντιμετώπισε ως «πειραματόζωα» και όχι ως ανθρώπους χιλιάδες μετανάστες. Τους οδήγησε σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε άθλιες συνθήκες παρατεταμένης, έως και 18 μήνες, κράτησης (μπορεί και παραπάνω) όχι για κάποιο έγκλημα, αλλά για να αφαιρεθούν από το δημόσιο χώρο και να απελαθούν.
Πρωτοφανούς κοινωνικής αγριότητας είναι και το κυνήγι κεφαλών κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβέρνηση τους αντιμετωπίζει ως αριθμούς σε λίστα και όχι ως ανθρώπινα όντα. Καταργεί θέσεις και απολύει χωρίς καμία αξιολόγηση, χωρίς πρόγραμμα. Μοναδικός της στόχος, η εμπέδωση της ευελιξίας των εργασιακών σχέσεων και στο δημόσιο τομέα.
Μετά την αποτυχία των φοροελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών, η κυβέρνηση μεθοδεύει την ανάθεσή τους σε ιδιώτες, ώστε να κυνηγούν αυτοί τους οφειλέτες του Δημοσίου!
Κάτι παρόμοιο κάνουν σήμερα και οι ελεγκτές στα δημόσια μέσα μεταφοράς. Ψάχνουν, εντοπίζουν, ευτελίζουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο τους πολίτες που συλλαμβάνουν χωρίς εισιτήριο. Χωρίς να έχουν δημόσια εξουσία. Χωρίς να τους ενδιαφέρει ο λόγος. Η συμπεριφορά τους οδηγεί όμως ενίοτε και σε τραγωδίες, όπως αυτή με το θάνατο του νεαρού.
Αλλά μήπως και οι τράπεζες δεν κάνουν το ίδιο; Ειδικές εταιρείες αναλαμβάνουν να κυνηγήσουν τους οφειλέτες, προσδοκώντας μέρος της λείας. Το κυνήγι αναμένεται να κορυφωθεί όταν ξένα αρπακτικά κεφάλαια αγοράσουν, όπως πιθανολογείται, τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Ομως όλα αυτά στηρίζονται εν μέρει και στην παθητική ανοχή των πολιτών. Η οποία κάποτε, άγνωστο πότε, είναι σίγουρο ότι θα εξαντληθεί.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ c.zervas@eleftherotypia.net
Από enet
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου