Τα ωραία λόγια της πλήρους υποταγής

Σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση προσανατολισμού και σε μια κοινωνία, που τρομοκρατημένη παρακολουθεί την πορεία της προς την απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση, μόνο πικρά χαμόγελα θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι δηλώσεις του δοτού Πρωθυπουργού για τα «ωραία λόγια» που άκουσε – δήθεν – η χώρα μας από τους Ευρωπαίους δυνάστες μας.

Θα θέλαμε να επισημάνουμε στον περιχαρή δοτό Πρωθυπουργό-διαπραγματευτή της εθνικής μας...

μιζέριας ότι όσοι μετατρέπονται σε πειθήνια όργανα της βούλησης των ισχυρών,

          όσοι υπογράφουν και δίνουν τα πάντα στους δανειστές και εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους,
          όσοι μετατρέπουν μία ολόκληρη χώρα και έναν περήφανο λαό σε υποζύγιο, των Γάλλων και των Γερμανών, για τις επόμενες τουλάχιστον δεκαετίες,
         όσοι υποστέλλουν τη σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας, θα ακούν «καλά» και «ωραία» λόγια.

Όχι όμως από τον Ελληνικό Λαό αλλά από τους ξένους!

Όχι από τους εργαζόμενους και τους μισθωτούς αλλά από τους ξένους τραπεζίτες!

Όχι από τους ανέργους, τους εξαθλιωμένους, τα θύματα της πρωτοφανούς φοροεπιδρομής, αλλά από τα οργανωμένα συμφέροντα που βλέπουν τη χώρα να οδηγείται σε εργασιακό Μεσαίωνα και κάθε κοινωνικό κεκτημένο να αναιρείται!

Αλλά τι περιμένει κανείς από όσους φθάνουν στο σημείο να μειώσουν μέχρι και το επίδομα ανεργίας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας;

Τι περιμένει κανείς από αυτούς που ψηφίζουν στη Βουλή την κατάργηση επί της ουσίας των Σ.Σ.Ε., τη διάλυση των ταμείων και τη μετατροπή των συντάξεων σε … φιλοδωρήματα;

Τι περιμένει κανείς από αυτούς που αδιαφορώντας για το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας προσπαθούν να εξασφαλίσουν υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα;

Οι πολιτικοί που αγνοούν την πραγματική φωνή της κοινωνίας και ικανοποιούνται με το χάϊδεμα της πλάτης από τους ισχυρούς, απλά αποδεικνύουν το μέγεθος της απόστασης που τους χωρίζει από τα πραγματικά προβλήματα του λαού.

Όσοι δε, υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου και φιλοδοξούν να παραμείνουν ως δοτοί στην εξουσία, πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουν την οργή της κοινωνίας.

Και τότε σίγουρα δεν θα χαμογελούν.

Του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου