Γράφει ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος
Το ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το κοινωνικό γίγνεσθαι της κάθε χώρας. Στην Ελλάδα έχουμε αυτό που μας ανήκει.
Το κράτος που δεν βλέπει πολιτικούς και πολίτες, τη δικαιοσύνη που χάνεται στο λαβύρινθο της αλήθειας, την τρομαγμένη κοινωνία που αναζητεί καταφύγιο για να ακουμπήσει τις προσδοκίες της , και το ποδόσφαιρο που όλοι το θέλουν «καθαρό» αλλά με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης και...
κυρίως με το σκεπτικό «στη δική μου αυλή παίζουμε με τους δικούς μου κανόνες».
Η ΕΠΟ , η πολιτεία, η Σούπερ Λινγκ , τα δικαστικά όργανα, τα «στημένα» , τα «υποψιασμένα» , τα «άπλυτα και τα πλυμένα» όλα μαζί στο μπλέντερ της λήθης και του «πάμε παρακάτω».
Παρακάτω στον πάτο δεν υπάρχει. Ο παραλογισμός έχει μετατρέψει το αυτονόητο και τη λογική σαν ένα χαμένο διαστημόπλοιο, που όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει αλλά κανείς δεν ξέρει που ακριβώς βρίσκεται.
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και την κρίση της δημοσιογραφίας. Την καραμέλα της ανεξάρτητης και ελεύθερης δημοσιογραφίας την επικαλούνται κυρίως αυτοί που θέλουν να την χειραγωγήσουν.
Οι καταγγελίες έχουν πυκνώσει για οργανωμένα δημοσιογραφικά «μπλοκ» που προσπαθούν να στήσουν «ανδριάντες» σε παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές αγνοώντας μια βασική λεπτομέρεια: Αδέρφια, το μάρμαρο στην Πεντέλη έχει τελειώσει.
Οι παλιομοδίτικες συνταγές επικοινωνιακού χαρακτήρα για τον επηρεασμό προσώπων και πραγμάτων, έχουν τελειώσει. Το κοινό υποψιασμένο από καιρό για την «σαπίλα» έχει γυρίσει την πλάτη στο ποδόσφαιρό μας, και μόνο στα καφέ και στα καφενεία ανοίγονται κουβέντες που κλείνουν συνήθως με το ίδιο επιμύθιο: «Δεν βαριέσαι, τίποτε δεν πρόκειται να γίνει.»
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου δηλαδή. Πλήρης απαξίωση σ' ένα σπορ που σε ευνοούμενα από το νόμο κράτη λειτουργεί καταλυτικά στον κοινωνικό ιστό και κυρίως στην ΝΕΟΛΑΙΑ.
Το ποδόσφαιρο είναι ένας μύθος που κρύβει αλήθειες και ψέματα. Τα δεύτερα προσπαθούν μέσα από τη συντήρηση και προσαρμοσμένους κονδυλοφόρους να νικήσουν την αλήθεια. Σε αυτόν τον πόλεμο με δεδομένη την κρίση αξιών, το ψέμα , η αναξιοκρατία, η φαυλότητα , τα «στημένα» και «στητοί» αυτοκράτορες έχουν κερδίσει της περισσότερες μάχες. Η ελπίδα μας είναι ότι όλα αυτά θα μετρήσουν προσωρινά. Γιατί αν αυτή η άποψη τελεσιδικήσει, τότε το φως στο τούνελ έσβησε για πάντα.
ΥΓ1. Όλοι οφείλουμε μια συγνώμη στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Αυτή η συγνώμη για τις ύβρεις σε ιερά και όσια έπρεπε να έχει δοθεί νωρίτερα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ο όμιλος Βαρδινογιάννη στα 32 χρόνια παρουσίας στον Παναθηναϊκό έχει βάλει τα περισσότερα χρήματα από όλους τους άλλους παράγοντες. Τα λάθη και τις παραλείψεις τους τα πλήρωναν πρώτα οι ίδιοι και μετά η ομάδα. Και η συγνώμη προέρχεται από το δημοσιογράφο που κυνηγήθηκε για τις ελεύθερες απόψεις του από τον κύριο Γιάννη Βαρδινογιάννη.
ΥΓ2. Γνωρίζω τον κύριο Βγενόπουλο από την εποχή που ήταν υπεύθυνος του γραφείου Τύπου του Παναθηναϊκού. Με είχε εντυπωσιάσει με τις δημοκρατικές του απόψεις. Με αιφνιδίασε αρνητικά όταν απέκλεισε έναν δημοσιογράφο από τη συνέντευξη τύπου.
ΥΓ3. Όταν ο κύριος Βγενόπουλος βάζει όρους στον Τζίγκερ είναι βέβαιο ότι δε θέλει να αναμιχθεί στον Παναθηναϊκό. Γιατί γνωρίζει καλύτερα ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έμαθε να βάζει όρους και όχι να δέχεται.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου