Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Εκεί στην κυβέρνηση, γιατί τώρα δεν κάνετε ένα gay-lesbian πάρτι για να ισοφαρίσετε;

Λάρισα, Βόλο και εμπλοκή!

Η ελληνική βιομηχανία του ροζ θεάματος θρηνεί την απώλεια των Μεσογειακών Αγώνων, γεγονός αντίστοιχο του ερωτικού φεστιβάλ του Βερολίνου. Δεν είναι τυχαίο που όταν τους αναλάβαμε, φέρναμε γύρα ένα σεντόνι, όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Την προηγούμενη φορά που είχαμε διοργανώσει Μεσογειακούς στην Ελλάδα, το 1991 στην Αθήνα, μόνο ένα ρεκόρ σημειώθηκε: στην κατανάλωση προφυλακτικών.
Επειδή το Μεσογειακό Χωριό (ή κάτι τέτοιο) το... είχαν τοποθετήσει στις στρατιωτικές κατασκηνώσεις του Αγ. Ανδρέα, οι φαντάροι ήταν κάθε μέρα στο "παρουσιάστε", μόνο που αντί να παρουσιάζουν τα όπλα, όρθωναν το ...ανάστημά τους στις ξαναμμένες τουρίστριες, σόρι, αθλήτριες της Μεσογείου.

Μόνο τότε γνώρισαν τα ελληνικά στρατά της τελευταίας 30ετίας πραγματικές συνθήκες μάχης. Πόλεμος γινόταν κάθε βράδυ στις κατασκηνώσεις. Πού σε πονεί και πού σε ...
σφάζει. Έχανε η μάνα (πατρίδα) το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Συναυλία ήταν τα βογγητά. Πριν από τους Μεσογειακούς πέρναγες από τις κατασκηνώσεις και άκουγες τα μελωδικά "κουκουβάου" από τις δεκαοχτούρες, ενώ κατά τη διάρκεια των αγώνων άκουγες τα - σαφώς μελωδικότερα - "αγκομαχάου" από τις δεκαοχτάρες και τους δεκαοχτάρηδες.
Μετά τους αγώνες δεν άκουγες τίποτα. Την κοπάνησαν οι δεκαοχτούρες, μπροστά στο φόβο να τους χιμήξουν οι δεκαοχτάρηδες φαντάροι που ξώμειναν...

Τριπλοβάρδια δούλευαν οι φαντάροι. Το πρωί καθάριζαν τις κατασκηνώσεις και οι "μπέμπες" (τροχήλατοι σκουπιδοντενεκέδες - σκουπιδιάρες) γιόμιζαν μέχρι απάνω με "σκουφάκια".
Αντί για το πατροπαράδοτο "γόπινγκ" (μάζεμα αποτσίγαρων), η διαδικασία είχα μετεξελιχθεί σε "φλόκινγκ" (από τα περιεχόμενα των "σκουφακίων"). Το μεσημέρι και το απόγευμα τους τραβολογάγανε τους φαντάρους στα γήπεδα, "για να μην φαίνονται άδειες οι εξέδρες", με ντάλα τον ήλιο, κατακαλόκαιρο, μέσα στον Ιούλιο. Και το βράδυ αναλάμβαναν εθελοντικά την ...εξυπηρέτηση αθλητών-αθλητριών και συνοδών.

Μεγάλο ραντεβού λέμε οι Μεσογειακοί Αγώνες. Όχι αθλητικό. Ερωτικό. Όλοι και όλες κάπως τη βόλευαν. Οι "όλες" πιο εύκολα, γιατί ο Έλληνας φαντάρος είναι πάντα έτοιμος για αέρα. Οι "όλοι", επειδή οι περισσότερες αθλήτριες ήταν καβατζωμένες από τα στρατά, βολεύονταν με όσες περίσσευαν ή, απλώς, μεταξύ τους.

Κουνιόσαντε τα πεύκα, οι αχλαδιές και τα πούλμαν των ομάδων. Άλλο ζευγάρι στη θέση του οδηγού, άλλα στη γαλαρία, γιατί δεν έφτανε ο χώρος. Η χαρά του ματάκια. Κάτω από τον ένα πεύκο το ζευγάρι, πίσω από τον δεύτερο ο μπανιστιρτζής. Δεν φτάνανε τα πεύκα. Άθλια οργάνωση, τόσο που οι άνθρωποι αναγκάζονταν να μοιράζονται τη σκηνή, τον πεύκο τους ή και τον/την παρτενέρ τους.
Κάθε βράδυ τρίαθλο και πένταθλο παίζανε...

Φαντάρος ήμουν τότε και τα ξέρω από πρώτο χέρι. Εννοώ τα περί τριάθλων και πεντάθλων, γιατί από τα άλλα αθλήματα των Μεσογειακών, το μόνο που θυμάμαι είναι ο τελικός του ποδοσφαίρου, που μας πήραν με τα Ρέο και μας πήγαν σηκωτούς στο Οάκα για να μην είναι άδειο το στάδιο στον τελικό με την Τουρκία. Είχαμε κερδίσει 3-1 τότε, αλλά ποιος νοιαζόταν; Πρώτη φορά πήγαμε στο γήπεδο και θέλαμε να φύγουμε πριν το ημίχρονο, για να γυρίσουμε πίσω στις κατασκηνώσεις, να μη χάσουμε το ραντεβού και τον πεύκο μας...

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά, στενοχωρήθηκα που τους χάσαμε τους Αγώνες του 2013. Καλά θα πέρναγαν όσοι θα πήγαιναν στο Βόλο και στη Λάρισα. Τόσο που σκεφτόμουν να πάω στη στρατολογία και να ρωτήσω μήπως δέχονται εθελοντές για καμιά άσκηση στα χωρικά ύδατα του Παγασητικού.

Από την άλλη, υπάρχουν βέβαια και κάποιες σοβαρές πλευρές σε όλα αυτά. Όπως αυτή που λέει πως ενώ η χώρα βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, γλιτώνουμε ένα κάρο λεφτά από τη διεξαγωγή και φιλοξενία μιας αστείας διοργάνωσης. Οι Μεσογειακοί μας λείπανε, εδώ που τα λέμε...

Αλλά υπάρχει κι αυτή η πλευρά που λέει πως ήδη έχουν ξοδευτεί πολλά χρήματα για το απόλυτο τίποτα, πως ήδη "συγγενείς και φίλοι" έχουν κάνει μεγάλη μπάζα για έργα που ...θα γίνονταν και που δεν θα δούμε ποτέ (μεταξύ μας, ετοιμαστείτε στο πλαίσιο των Μεσογειακών Αγώνων που δεν έγιναν, να ακούσετε σε βάθος χρόνου για νέες Ζίμενς, νέα Βατοπέδια και - κυρίως - για νέα παιδιά και αποπαίδια).

Υπάρχει, επίσης, και η πλευρά που λέει πως η Λάρισα και - πιο πολύ - ο Βόλος χάνουν μια μεγάλη ευκαιρία ανάπτυξης. Πως ο κοσμάκης στη Θεσσαλία, χάνει δουλειές στις οποίες πόνταρε για να σώσει τα οικονομικά του.

Ωστόσο, οι κυβερνήσεις μας, πιστές στο πνεύμα των Μεσογειακών Αγώνων, τους αντιμετώπισαν ακριβώς όπως τους άρμοζε. Τους πήδηξαν κανονικά! Του-λάστιχον, κάποιοι το ΄φχαριστήθηκαν, όχι όμως και οι Βολιώτες με τους Λαρισαίους, που τώρα θα το ρίξουν στα τσίπουρα για να ξεχάσουν ακόμα μια χαμένη ευκαιρία...

Μέχρι το επόμενο ελληνικό, ερωτικό φεστιβάλ των Μεσογειακών Αγώνων, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...