ΟΔΥΝΗΡΑ αλλά αναγκαία τα μέτρα που θα ληφθούν, είπε ο υπουργός των Οικονομικών. Τα προαναγγελθέντα, τα σχεδιαζόμενα, τα κυοφορούμενα. Τα πρόσθετα, τα επιπρόσθετα. Σχέδια Α, Β, Γ. Υπό την έγκριση των Βρυξελλών. Με τον Ολι Ρεν στην Αθήνα, τη Δευτέρα. Ο επίτροπος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κάτω από την απειλή των αγορών και των οίκων αξιολόγησης. Στο χείλος του γκρεμού. Στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ο πρωθυπουργός στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή. «Οι πράξεις και οι παραλείψεις των προηγουμένων ετών οδηγούν σήμερα εκ των πραγμάτων σε βίαιες αλλαγές και αναγκαστικές περικοπές κεκτημένων». Βίαιες αντιδημοκρατικές αλλαγές. Περικοπές των κοινωνικών κεκτημένων. Θα τις κάνει η σοσιαλιστική κυβέρνηση. Εξαιτίας των πράξεων και των...
παραλείψεων της συντηρητικής. Της συντηρητικής κυβέρνησης που μιλούσε για πάγωμα μισθών. Και αποδοκιμάστηκε πανηγυρικά. Υπέρ της σοσιαλιστικής που θα κάνει τώρα περικοπές. Και αλλαγές, στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτές που υποσχόταν προεκλογικά. Βίαιες μάλιστα. Εκ των πραγμάτων...
ΘΑ ΠΕΙΤΕ: Και τι να κάνει; Οι διαστάσεις της οικονομικής κρίσης είναι τέτοιες, που πρέπει να υποστούμε τα πάνδεινα. Μπροστά στην απειλή των αγορών, στην εξάρτηση από το κονσέρτο των Βρυξελλών, στον πόλεμο των κερδοσκόπων (πού να φανταστεί ότι υπάρχουν τέτοιοι, επαγγελματίες, δηλαδή, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις συνθήκες της αγοράς και στοιχηματίζουν πάνω στο ρίσκο), των οίκων αξιολόγησης (που παίζουν κι αυτοί), του ξένου τύπου, της κυρίας Μέρκελ, Frau Nein κατά Paul Krugman, ο κ. Παπανδρέου ξέχασε τις υποσχέσεις του. Αναγκάστηκε. Εκ των πραγμάτων. Για να εξευμενίσει τους δαίμονες. Τώρα που αποκαλύφθηκαν. Ξαφνικά...
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ και υπουργός των Εξωτερικών αποδίδει στη δεύτερη ιδιότητά του περισσότερη σημασία από την πρώτη. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία του κεφαλαίου, στην Ευρωπαϊκή Ενωση των επιχειρήσεων, στην ευρωζώνη υπό τη γερμανική κυριαρχία, η Δημοκρατία (που μόνο στο εθνικό επίπεδο υπάρχει, όσο υπάρχει) υποτάσσεται στη διπλωματία. Με τίμημα την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων.
ΜΕ ΔΥΟ κινήσεις προσπάθησε ο κ. Παπανδρέου να πείσει τους εταίρους μας να αποδείξουν την (λεγόμενη) κοινοτική αλληλεγγύη: Πρώτα, με την ομολογία της ενοχής στη δημοσιονομική διαχείριση και στις στατιστικές αλχημείες (επιρρίπτοντας, φυσικά, την ευθύνη στην προηγούμενη κυβέρνηση). Επειτα, με την υπόσχεση πλήρους υποταγής στις όποιες αξιώσεις των Βρυξελλών. Σαν το άτακτο παιδί που ομολογεί το λάθος του για να πείσει τον κηδεμόνα του ότι δεν θα το ξανακάνει.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ήταν ότι, προς τα έξω, η χώρα είναι ενιαία. Δεν διακρίνεται η μια κυβέρνηση από την άλλη. Αλλωστε η δημιουργική λογιστική δεν ήταν μόνο της κυβέρνησης Καραμανλή. Ούτε είναι ελληνική εφεύρεση. Και η δημοσιονομική διαχείριση μπορεί να ήταν χειρότερη την τελευταία πενταετία, αλλά η παθογένεια της ελληνικής οικονομίας είναι γνωστή. Αστόχησε, συνεπώς, η πρωθυπουργική ομολογία. Και έγινε μάλιστα αντικείμενο εκμετάλλευσης.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ είναι αυτή η άνευ όρων υποταγή στις αξιώσεις των Βρυξελλών. Ο κ. Παπανδρέου ξέρει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλονται, με ασφυκτικό μάλιστα χρονοδιάγραμμα, είναι και αναποτελεσματικά σε περίοδο ύφεσης. Του το είπαν και οι νομπελίστες, ο Στίγκλιτς, ο Κρούγκμαν. Μας το έλεγε και ο ίδιος, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, αποκρούοντας τα ηπιότερα μέτρα της Νέας Δημοκρατίας.
Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ είναι οδυνηρή αλλά αναγκαία. Δεν είναι μόνο η οικονομία μας υπό επιτήρηση. Είναι και η όποια Δημοκρατία μας υπό επιτροπεία...
Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ από enet
ΘΑ ΠΕΙΤΕ: Και τι να κάνει; Οι διαστάσεις της οικονομικής κρίσης είναι τέτοιες, που πρέπει να υποστούμε τα πάνδεινα. Μπροστά στην απειλή των αγορών, στην εξάρτηση από το κονσέρτο των Βρυξελλών, στον πόλεμο των κερδοσκόπων (πού να φανταστεί ότι υπάρχουν τέτοιοι, επαγγελματίες, δηλαδή, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις συνθήκες της αγοράς και στοιχηματίζουν πάνω στο ρίσκο), των οίκων αξιολόγησης (που παίζουν κι αυτοί), του ξένου τύπου, της κυρίας Μέρκελ, Frau Nein κατά Paul Krugman, ο κ. Παπανδρέου ξέχασε τις υποσχέσεις του. Αναγκάστηκε. Εκ των πραγμάτων. Για να εξευμενίσει τους δαίμονες. Τώρα που αποκαλύφθηκαν. Ξαφνικά...
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ και υπουργός των Εξωτερικών αποδίδει στη δεύτερη ιδιότητά του περισσότερη σημασία από την πρώτη. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία του κεφαλαίου, στην Ευρωπαϊκή Ενωση των επιχειρήσεων, στην ευρωζώνη υπό τη γερμανική κυριαρχία, η Δημοκρατία (που μόνο στο εθνικό επίπεδο υπάρχει, όσο υπάρχει) υποτάσσεται στη διπλωματία. Με τίμημα την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων.
ΜΕ ΔΥΟ κινήσεις προσπάθησε ο κ. Παπανδρέου να πείσει τους εταίρους μας να αποδείξουν την (λεγόμενη) κοινοτική αλληλεγγύη: Πρώτα, με την ομολογία της ενοχής στη δημοσιονομική διαχείριση και στις στατιστικές αλχημείες (επιρρίπτοντας, φυσικά, την ευθύνη στην προηγούμενη κυβέρνηση). Επειτα, με την υπόσχεση πλήρους υποταγής στις όποιες αξιώσεις των Βρυξελλών. Σαν το άτακτο παιδί που ομολογεί το λάθος του για να πείσει τον κηδεμόνα του ότι δεν θα το ξανακάνει.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ήταν ότι, προς τα έξω, η χώρα είναι ενιαία. Δεν διακρίνεται η μια κυβέρνηση από την άλλη. Αλλωστε η δημιουργική λογιστική δεν ήταν μόνο της κυβέρνησης Καραμανλή. Ούτε είναι ελληνική εφεύρεση. Και η δημοσιονομική διαχείριση μπορεί να ήταν χειρότερη την τελευταία πενταετία, αλλά η παθογένεια της ελληνικής οικονομίας είναι γνωστή. Αστόχησε, συνεπώς, η πρωθυπουργική ομολογία. Και έγινε μάλιστα αντικείμενο εκμετάλλευσης.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ είναι αυτή η άνευ όρων υποταγή στις αξιώσεις των Βρυξελλών. Ο κ. Παπανδρέου ξέρει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλονται, με ασφυκτικό μάλιστα χρονοδιάγραμμα, είναι και αναποτελεσματικά σε περίοδο ύφεσης. Του το είπαν και οι νομπελίστες, ο Στίγκλιτς, ο Κρούγκμαν. Μας το έλεγε και ο ίδιος, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, αποκρούοντας τα ηπιότερα μέτρα της Νέας Δημοκρατίας.
Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ είναι οδυνηρή αλλά αναγκαία. Δεν είναι μόνο η οικονομία μας υπό επιτήρηση. Είναι και η όποια Δημοκρατία μας υπό επιτροπεία...
Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ από enet
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου