Bρε πώς αλλάζουν οι καιροί και πάντα ίδιοι μένουν. Ο σοσιαλιστικής καταγωγής και με αντιστασιακή δράση Κάρολος Παπούλιας έχει βάλει την υπογραφή του σε δεκάδες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αυτές ακριβώς που, όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταγγείλει, κατέλυαν κι εξευτέλιζαν την όποια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει για πρόεδρο έναν πολιτικό ακραιφνούς νεοδημοκρατικής καταγωγής ο οποίος καλείται να βάλει την υπογραφή του σε νόμους…
αριστερού περιεχομένου!
Ο Παυλόπουλος και ο Αβραμόπουλος έχουν κάτι κοινό, πέρα από το δεξιό τους πρόσημο: ήταν κραυγαλέα απόντες από τον αντιδικτατορικό αγώνα. Σαν τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο, διάβαζαν. Εξίσου απόντες ήταν και από τον αντιμνημονιακό αγώνα.
Επιπλέον, η επιλογή Παυλόπουλου έχει ένα άλλο μελανό σημείο: τα μαγειρέματα που προηγήθηκαν της ανακοίνωσης του ονόματός του ήταν εντελώς αδιαφανή, αφού ούτε μέλη, ούτε τα ανώτερα όργανα το ΣΥΡΙΖΑ δεν κλήθηκαν να καταθέσουν τη γνώμη τους, τις προτάσεις τους, να διατυπώσουν τις επιφυλάξεις ή τη συγκατάθεσή τους. Την τελευταία στιγμή συνήλθε σε κλειστή συνεδρίαση η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ήδη έρθει προ τετελεσμένου. Και ποιος θα καταψηφίσει την πρόταση όταν οι στιγμές είναι τόσο κρίσιμες και είναι αυτονόητο ότι η ενότητα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και του κόμματος πρέπει να διαφυλαχθεί;
Ο Παυλόπουλος έχει στα υπέρ του ότι αντιτάχθηκε στις εισηγήσεις να κατεβάσει τανκς στους δρόμους το Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και διέταξε την αστυνομία να κρατήσει αμυντική στάση για να μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Βέβαια κανείς δεν ξεχνάει ότι ο Παυλόπουλος δεν σηκώθηκε καν από την καρέκλα για να βοηθήσει τη Λιάνα Κανέλλη όταν άρχισε να τη χτυπάει το στέλεχος της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης ή ότι ψήφισε όλα τα μνημόνια παρά τις διαφωνίες και τις ενστάσεις που διατύπωσε στη συνέχεια στο βιβλίο που εξέδωσε.
Κλειστές, αδιαφανείς διαδικασίες οδήγησαν στον Πάκη: έναν πολιτικό
που φέρει τις αμαρτίες όλου του παλαιοκομματικού συστήματος με σκοπό να
αποσπαστεί το «ναι» της Νέας Δημοκρατίας. Ένας από τους λόγους που ο
ΣΥΡΙΖΑ πήρε τόσο υψηλό ποσοστό στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι η
«φρεσκάδα» των υποψηφίων του, η (ψευδ)αίσθηση ότι δεν κουβαλούν τη
ναφθαλίνη, τη ρουσφετολογία, την παρασκηνιολογία των κλασικών εκπροσώπων
του κομματικού συστήματος.
Μπορεί να είναι άπειροι, αλλά τουλάχιστον είναι αναμάρτητοι, έλεγαν
πολλοί ψηφοφόροι… Πάντως, η τωρινή συγκυρία είναι η πιο ευνοϊκή για την
επικράτηση (ή μάλλον την επιβολή) του Γ. Παυλόπουλου. Όχι μόνο γιατί η
λαϊκή ανοχή είναι τεράστια, αλλά και γιατί τα βλέμματα όλα είναι
στραμμένα στη διαπραγμάτευση και στο τι θα γίνει με το περίφημο
«πρόγραμμα». Όμως το αγκάθι παραμένει: ο Παυλόπουλος δεν είναι
το πρόγραμμα-γέφυρα με τους εταίρους/δανειστές, όμως είναι το
πρόσωπο-γέφυρα με τον παλιό πολιτικό κόσμο, και όχι μόνο με τη δεξιά.
Μια βαριά οσμή παρελθόντος αλλά και εξουσιαστικού αυταρχισμού
αναδίδει όλη αυτή τη ιστορία. Κι όπως θα έλεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης,
κρίμα βρε Αλέξη, κρίμα, τι κάνει το άτιμο το χρίσμα.
Από mao
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου