Άι στο διάολο κύριε Σόιμπλε !

Στην αρχή μάς σκυλόβρισαν.
Μάς ταπείνωσαν.
Μάς γέμισαν ενοχές.
'Αλλες δικαίως και άλλες αδίκως.
Μετά άρχισαν οι σφαλιάρες.
Κι οι εκβιασμοί, οι απειλές.
Τις υπομείναμε με σκυφτό κεφάλι.
Κάτσαμε τιμωρία 5 ολόκληρα χρόνια.
Γογγύσαμε.
Αναστενάξαμε.
Νιώσαμε τα γόνατά μας να τα χτυπάει βαριοπούλα.
Χάσαμε το χαμόγελό μας.
Είδαμε να μην υπάρχουν ασθενοφόρα.
Να μην μπορούμε να πάρουμε φάρμακα.
Να στερούνται τα παιδιά μας ως και τα βασικά.
Αλλά κάτσαμε υποφέροντας...

σ ένα είδος κάθαρσης.

Σε μια τραγωδία χωρίς τέλος.

Είδαμε αυτοκτονίες.

Φίλους να γκρεμίζονται.

Τους πατεράδες μας να ψάχνουν το φθηνό μακαρόνι.

Τους γείτονές μας να ψάχνουν κάδους.

Ανθρώπους ανέργους, φίλους ν απολύονται, άλλους να βάζουν λουκέτο.

Τη ζήσαμε την απελπισία ως το τελευταίο μας κύτταρο.

Την είδαμε σε μάτια .

Το ένα μέτρο μετά το άλλο.

Τρομάξαμε.

Δεν ξέραμε για πού πάμε, τι θ απογίνουμε, πού θα πάει όλο αυτό.

Μάς κύκλωσε ο τρόμος.

Μάς εξόντωσε.

Και είπαμε να πιαστούμε από ένα κλαράκι , από το τίποτε,

να σηκώσουμε  λίγο κεφάλι, να σταματήσουμε τ αδιέξοδο.

Χαζό;

Χαζό.

Απάτη;

Ίσως.

Ανάγκη μεγάλη όμως, να μη μείνουμε άλλο ακίνητοι.

Να κάνουμε κάτι.

Έστω ελάχιστο.

Και θα μάς πει ο Σόιμπλε τώρα πως μάς λυπάται;

Τώρα;

Τόσα χρόνια ποιος λυπήθηκε που γίναμε ένα τεράστιο εργασιακό κάτεργο

 που σφίγγαμε ζωνάρι και βλέπαμε κάθε βασικό δικαίωμα και κάθε έννοια δημοκρατίας να ευτελίζεται και να απαξιώνεται;

Ποιος;

Άι στο διάολο Σόιμπλε!

Κι εσύ και το ευρώ σου!

Στο διάολο!

Μπουκώσαμε.

Τ Ε Λ Ο Σ

(της φίλης Αριστέας Σερεμέτη).

Από politikokoraki