Αυτός, ο Αντώνης Σαμαράς

Περπατά σκυφτός και γκρίζος. Ο κ. Σαμαράς.

Μας ήρθε από την καταχνιά της δεκαετίας του 1950. Μιλά τη γλώσσα εκείνης της εποχής. Δεν θα αφήσει, λέει, τους αριστερούς να «κατεβάσουν τις εικόνες», να τις μαγαρίσουν και να τους βγάλουν τα μάτια, όπως οι Τούρκοι.

Ακολουθώ τον κ. Σαμαρά στα βήματά του μέσα στο ψιλόβροχο και την ομίχλη του Εβρου. Ψηλόλιγνη φιγούρα, λίγο ασταθής στο βάδισμα, κάτι που κάποτε παρέπεμπε σε μιαν αστική κομψότητα, αλλά τώρα δείχνει την κουρασμένη περπατησιά εκείνου που η εξουσία του ’πεσε βαριά - ίσως διότι δεν την ποθούσε τέτοια κι έτσι.

Ομως ενέδωσε και τώρα παίρνει αγκαλιά τον φράχτη του Εβρου σαν να θέλει να φράξει με το κορμί του την κερκόπορτα, μην την ανοίξουν οι αριστεροί και μπουκάρουν οι λαθρομετανάστες και πάρουν την Πόλη και την Αγια-Σοφιά, τα σπίτια που θα πάρουν...

οι Τράπεζες, τα αεροδρόμια που πήραν οι Γερμανοί και τις ζωές που απέκτινε η κρίση.

Φωνάζει ο Αντώνης απ’ τη χειμέρια σκοτεινιά του Εβρου και παίρνουν τη φωνή του οι κόρακες να την πάνε στις τέσσερις άκρες της επικράτειας - κονσερβοκούτια τα ΑΤΜ και θα σφάξουν τις καταθέσεις, τους μισθούς και τις συντάξεις, όχι, Ελληνες, δεν προχώρησα εγώ σε κατασχέσεις καταθέσεων, δεν πετσόκοψα μισθούς και συντάξεις, δεν αύξησα εγώ τους φόρους στα ακίνητα, εγώ διαταγές εκτελούσα, δεν φταίω εγώ που ο κόσμος έγινε σκληρός, επειδή κάτι τύποι σαν κι εμένα ανέλαβαν να τον κάνουν ειδική οικονομική ζώνη.

Ο άνεμος δυναμώνει και η φωνή του Αντώνη ακούγεται όλο και πιο αδύναμη, φθάνει σπασμένη στα μεγάφωνα της προπαγάνδας, αναμεταδίδουν τα φερέφωνα, κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά στα νοικοκυριά (ποσοστό 93,7%) λιγοστεύουν οι πόροι, λιγοστεύουν οι αντοχές κι ακούνε πλέον βερεσέ αυτούς που τους οδήγησαν στα χρέη (46% του πληθυσμού χρειάσθηκε δανεισμό από συγγενείς και φίλους ή προέβη σε εκποίηση περιουσιακών στοιχείων για να βγάλει το 2013 και το 2014. Επίσης, το 52% των νοικοκυριών ως κυριότερη πηγή εισοδήματος έχει πλέον τις συντάξεις των ηλικιωμένων. Το ποσοστό αυτό το 2012 ήταν στο 42%) - ως φαίνεται, οι θυσίες μας δεν πάνε χαμένες. Αλλά αν ο κ. Σαμαράς μιλά τη γλώσσα του εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος στη διάλεκτο Μπαλτάκου, μιλά επίσης και τη γλώσσα του μέλλοντος στη διάλεκτο Οργουελ. «Εθνικό κίνδυνο» χαρακτήρισε τις εκλογές. Και την τυχόν εντολή του λαού στην Αριστερά, «ατύχημα που δεν θα συμβεί».

Εχουν περάσει πέντε χρόνια άγριας λιτότητας. Κανένα απ’ τα οικονομικά μεγέθη που χρησιμοποιήθηκαν για να μας βάλουν στην κρίση δεν βελτιώθηκε. Αντιθέτως, με εργαλείο την κρίση, οι Δυνατοί πέτυχαν να επιδεινώσουν τους δείκτες της πραγματικής οικονομίας, να κάνουν τη χώρα ξέφραγο αμπέλι ώστε να την καταπατήσουν. Το χρέος, χρέος. Και οι εφαρμοστικοί νόμοι των Μνημονίων, ταφόπλακες στις πόρτες των σπιτιών. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, το ιδιωτικό χρέος των οικογενειών έχει εκτιναχθεί στα 180 δισ., ενώ οι οφειλές τους στο Δημόσιο αγγίζουν τα 100 δισ. Με το εισόδημά τους ταυτοχρόνως να έχει μειωθεί κατά 30%-40% η κατάσταση δεν οδεύει αλλά έχει φθάσει σε τραγικό αδιέξοδο.

Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος κι όλα τα υπόλοιπα ανδρείκελα έλεγαν στους Ελληνες ψέματα. Οτι το 2012 θα βγούμε απ’ την κρίση. Οτι το χρέος είναι βιώσιμο. Οτι έρχονται επενδύσεις. Οτι η αξιοκρατία αποκαθίσταται, ότι το κράτος επανιδρύεται, ότι η χρηστή διοίκηση έρχεται. Τρίχες. Οι Δυνατοί συνέχισαν να διαπλέκονται, να ληστεύουν και να πλουτίζουν, ενώ οι υπόλοιποι έχαναν τις δουλειές τους, τα ασφαλιστικά τους ταμεία και τους μισθούς τους. Μένοντας απροστάτευτοι στην αρρώστια, ακόμα και στον θάνατο.

Τώρα ο κ. Σαμαράς επαναλαμβάνει τα ίδια ψέματα που είπε στο Ζάππειο και ύστερα ξαναείπε και ξαναείπε. Σε θλιβερές συγκεντρώσεις που μυρίζουν μούχλα και δολιότητα κάνει το μνημόσυνο των λέξεων που εκστομίζει. Στιγμές-στιγμές, πιο θλιβερός και απελπισμένος από άλλες, ξεστομίζει τις λέξεις του σε ένα γλυκερό ψευτομαγκέξ ύφος, σαν να σατιρίζει ο ίδιος τον εαυτό του, περιφερόμενος ανά την επικράτεια μέσα σε ένα θεατρικό παρακμιακό μπουλούκι.

Πέντε χρόνια είναι πολύς καιρός. Στα οικονομικά, η πενταετία αγγίζει ένα μακροοικονομικό μέγεθος. Αν λοιπόν αυτή η πενταετία όχι μόνον πήγε χαμένη, αλλά μας γύρισε δεκαετίες πίσω, και αν, προσέτι, αυτή η χαμένη πενταετία έχει υπονομεύσει δυο-τρεις πενταετίες ακόμα στο μέλλον - τότε για μας ισχύει ο χλευασμός του Γκαλμπραίηθ ότι «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Δεν γίνεται η Ελλάδα να είναι υποψήφια νεκρή. Συνεπώς, η ανατροπή της πολιτικής που την οδήγησε έως εδώ είναι θέμα ζωής ή θανάτου.

Μπορεί στην εποχή μας η ρητορική άλλων εποχών να φαντάζει ως μεγαληγορική, αλλά σε καταστάσεις ζωής ή θανάτου το πολιτικό ανάλογο είναι ελευθερία ή θάνατος. Και παρ’ ότι κάτι τέτοια είναι αφορισμένα απ’ την προπαγάνδα κι εξόριστα απ’ την ομογενοποιημένη σκέψη, μέσα μας σιγοκαίνε και μας «τραβούν απ’ το μανίκι». Διότι όλοι κατά βάθος ξέρουμε. Και υπ’ αυτήν την έννοια, οι ερχόμενες εκλογές είναι ιστορικώς δραματικές. Δεν είναι αυτό που είπε ο κ. Κουτσούμπας, ότι δηλαδή «στις εκλογές δίνεται μια μικρή ευκαιρία στον λαό» (πράγμα για το οποίο, γενικώς, μπορεί να έχει και δίκιο), αλλά ακριβώς το αντίθετο. Αυτές οι εκλογές μπορεί να αποδειχθούν μια μεγάλη ευκαιρία για τον λαό.

Οχι για να λύσει τα μάγια του καπιταλισμού (αν και ούτε κι αυτό αποκλείεται εις βάθος χρόνου), αλλά για να σταματήσει τουλάχιστον τη διαδικασία δούλωσης της χώρας και εξανδραποδισμού του λαού.

Η πιο βαθειά νύχτα είναι πριν απ’ την αυγή, κι αυτό το μούδιασμα που πολλοί από μας νιώθουμε μέσα μας είναι επειδή αυτή η νύχτα κράτησε πολύ, χωρίς η θλίψη μας να την έχει διαβρώσει , χωρίς η οργή μας να την έχει τρομάξει. Αν τώρα, σε αυτές τις εκλογές, η νύχτα αυτή δεν χλωμιάσει, αν δεν φανεί λίγο φως για αρχή, τότε η αυτοκρατορία του φόβου γύρω μας θα συνεχίσει να υφαίνεται και στην Ευρώπη και στη χώρα μας.

Κι εγώ, ο μικρούλης ανθρωπάκος, φοβισμένος δεν έζησα και φοβισμένος δεν θα ζήσω...

Του Στάθη από enikos