Ζητεί πράγματι η τρόικα από την Ελλάδα να κάνει έκτρωση;

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Αν πιστέψεις τον συμπολιτευόμενο «δεξιο-κεντρο-αριστερό» Τύπο και τα ηλεκτρονικά Μέσα της διαπλοκής, οι δανειστές των ελληνικών τραπεζών και του ελληνικού δημοσίου απαιτούν η χώρα να κάνει έκτρωση - αφαιρώντας από την πολιτική της μήτρα το αριστερό έμβρυο - για να υπάρξει αξιόπιστο χρηματοδοτικό σωσίβιο ως συνέχεια της συντεταγμένης χρεοκοπίας με εσωτερική υποτίμηση.
   
Αν πιστέψεις τα/στα λιγοστά και σε μεγάλο βαθμό περιθωριακά ΜΜΕ της αντιπολίτευσης, δεν υπάρχει βιώσιμη πολιτικοοικονομική λύση στην ελληνική κρίση χωρίς ένα κίνημα που θα φέρει την αριστερά στον κόσμο των κυρίαρχων ελληνικών πολιτικών και...

τους «αντιμνημονιακούς» στα πράγματα.

Αν πιστέψεις εμένα, θεώρησε πως είναι πλέον αργά για την διακοπή της ενδομητρίου κυήσεως του αριστερού, κυβερνητικού εμβρύου της Ελλάδας, όπως και αργά για την δημιουργία ενός σοβαρού και ρωμαλέου κινήματος που θα ορίζει από κάτω προς τα επάνω την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.

Έτσι, ακόμη και εάν μπορούσε να επιτευχθεί με μηχανισμό μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», χειρουργική απομάκρυνση του αριστερού εμβρύου από την πολιτική μήτρα της Ελλάδας, αποκλείεται να θανατωνόταν το κίνημα! Κίνημα και αριστερό-έμβρυο, όπως θα λέγαμε αριστερή-κύηση και έμβρυο, είναι δυο σε κρίσιμο βαθμό άσχετα πράγματα, στην ελληνική συγκυρία!

Είναι εντελώς παράδοξο αυτό; Είναι! Και στο πλαίσιο αυτής της παραδοξότητας αναπτύσσει τα εναλλακτικά σενάρια της στρατηγικής του το Βερολίνο. Λυπάμαι που θα απογοητεύσω μια μερίδα φίλων αναγνωστών μου, αλλά το ΔΝΤ μετά την απομάκρυνση του Dominique Strauss-Kahn και τον αιφνίδιο θάνατο του βασικού, αλλά πάντως άτυπου συντονιστή της διεθνούς   διαπραγμάτευσης για την Ελλάδα, ιταλού Tommaso Padoa-Schioppa, δεν διαθέτει στρατηγική για την χώρα μας.

Το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη, λοιπόν, ΔΕΝ επιθυμούν η Ελλάδα να κάνει έκτρωση, αποβάλλοντας το κυβερνητικό έμβρυο της αριστεράς. Και αυτό δεν είναι γνώμη (μου), αλλά καλά διασταυρωμένη είδηση. Η γερμανική κυβέρνηση σε συνεργασία ασφαλώς με την ηγεσία της ΕΚΤ, είναι αποφασισμένη να διαπραγματευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά τις εκλογές, που πλέον θα διεξαχθούν ακόμη και αν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πετύχαινε να εκλεγεί ΠτΔ από αυτήν τη Βουλή.

Το ζήτημα είναι «πολιτικο-χρονικό». Το πρόγραμμα της τρόικας αν δεν παραταθεί τουλάχιστον για ένα εξάμηνο με ένα χρόνο μετά την επίσημη λήξη του, θα υπάρξει σοβαρό χρηματοδοτικό κενό στα δημόσια λογιστικά, πράγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα δραματική πιστωτική κρίση την Ελλάδα, με σοβαρές συνέπειες στην πολιτική και στην εθνική οικονομία παράλληλα.  Ταυτόχρονα θα κλονιζόταν εκ νέου η τραπεζική πίστη εξαιτίας του αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ και θα οδηγούμαστε σε ουσιαστική χρηματοπιστωτική νέκρωση και γελοιοποίηση των «ευρωπαϊκών θεσμών σταθερότητας! Δίχως παράταση του «προγράμματος» οι ακόμη αναδιαρθρούμενες ελληνικές τράπεζες θα χάσουν το τρέχον καθεστώς πρόσβασης τους στην ΕΚΤ, ενώ το δημόσιο θα στερηθεί την ζωτική τελευταία δόση των 1,8 δισ. ευρώ.

Με δύο λόγια, η Ελλάδα έχει μπλέξει με τον «ατομικό μηχανισμό» της τρόικας, μετά από μια άκρως καιροσκοπική απόφαση της πολιτικής και μεγαλο-επιχειρηματικής ελίτ της χώρας και δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεμπλέξει ειρηνικώς, χωρίς πολιτική διαπραγμάτευση που θα οδηγούσε από ένα μεταβατικό στάδιο πιστωτικής διασφάλισης σε ένα επόμενο, ευρωπαϊκής επενδυτικής στρατηγικής για την χώρα μας. Στο τελευταίο αυτό στάδιο είναι αδύνατο να περάσουμε αν προηγουμένως δεν καταστραφούν οι δίαυλοι της διαπλοκής, μέσω των οποίων πραγματοποιείται η αναδιανομή και διαρθρώνονται οι επενδύσεις, μέχρι σήμερα.

Όλοι στο Βερολίνο συμφωνούν πως θα πρέπει να δομηθεί αμέσως ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων για την Ελλάδα υπό την αιγίδα των επίσημων δανειστών, έτσι ώστε να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη που θα απορροφήσει τις κοινωνικά καταστροφικές συνέπειες του προγράμματος «σοκ και δέος» της τρόικας, το οποίο αποσκοπούσε στο οικονομικό παράδοξο της ταυτόχρονης, δραστικής μείωσης του δημοσιονομικού και εμπορικού ελλείμματος, έτσι ώστε να διασωθεί προσωρινά το καθεστώς του ευρώ.

Μόνον που αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να βασιστεί στην διαπλεκόμενη πολιτική και οικονομική ελίτ της Ελλάδας και άρα στους κεντρικούς φορείς που την εκφράζουν (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Στις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δόθηκε επαρκής χρόνος για να «αυτοκτονήσουν» και να λυτρωθούν, βάζοντας φωτιά στο διαπλεκόμενο  καθεστώς της ελληνικής ολιγαρχίας. Δεν το έπραξαν και τώρα ήρθε η ώρα της απομάκρυνσής τους με τη γέννηση ενός μωρού που αποτελεί την φυσιολογική πολιτική εξέλιξη του αριστερού-εμβρύου. Για το μωρό αυτό ετοιμάζεται ένα εξάμηνο πιστωτικής διασφάλισης, ώστε εντός αυτού, τού στην πραγματικότητα ασφυκτικά μικρού χρονικού διαστήματος, να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ με την μάλλον θετική παρέμβαση του ΔΝΤ, τα δάνεια του οποίου προς την Ελλάδα, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να «κουρευτούν», έστω εμμέσως δια του μακροχρόνιου παγώματος της εξυπηρέτησής τους, όπως θα γίνει αναγκαστικά με τα δάνεια από τους εταίρους μας.

Άρα, όχι μόνον δεν ζητεί η τρόικα από την Ελλάδα να κάνει έκτρωση, αλλά προετοιμάζει με τον τρόπο της τον τοκετό, εξαναγκάζοντας το πολιτικό καθεστώς που στηρίζει την συγκυβέρνηση να καταφύγει σε εκλογές για να περισωθεί από την επαπειλούμενη απόλυτη περιθωριοποίηση, στο βαθμό που οι συγκυβερνήτες προχωρήσουν στην θεσμοθέτηση και νέου πακέτου  δραματικά αντικοινωνικών, δημοσιονομικού και εργασιακού χαρακτήρα, μέτρων (ακραίων νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων)…

Η διαπραγμάτευση θα γίνει με το «μωρό». Θα είναι πολιτική και όχι αμιγώς τεχνοκρατική όπως μέχρι σήμερα, ενώ η παράταση του προγράμματος (: πιστωτική ανάσα) θα λάβει διαφορετική νομιμοποιητική φόρμα, ώστε να δοθεί χρόνος για μια νέα συμφωνία με την τρόικα, η οποία (συμφωνία) ουσιαστικά θα θέτει τις προϋποθέσεις ή για παραμονή στην ευρωζώνη υπό βιώσιμες αναπτυξιακές και παραγωγικές συνθήκες με σταδιακή αντιμετώπιση του μείζονος κοινωνικού ζητήματος που έχει προκύψει στην Ελλάδα ή για συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση η τρόικα δεν θα έδινε αυτές τις «ανάσες» σε μια συγκυβέρνηση που θεωρείται ηθικά και ευρύτερα πολιτικώς «τελειωμένη»! Έτσι, η τρόικα βγάζει ουσιαστικά την συγκυβέρνηση από τον αναπνευστήρα, επιταχύνοντας τη γέννα της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας. 

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το αριστερούτσικο «μωρό» να αναπτυχτεί γρήγορα και θετικά και προοδευτικά για την ελληνική κοινωνία και το εθνικό συμφέρον, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να απαλλαγεί από τις - γνωστές από το παρελθόν της ελληνικής αριστεράς - αριστερές νταντάδες, όπως και από κάποιες κυριολεκτικώς σιχαμερές, έρπουσες υπάρξεις που χαρακτηρίζουν τον ευρύτερο χώρο της πρώην κουμμουνιστικής ή ανανεωτικής και σήμερα μη-κουμμουνιστικής και δήθεν ριζοσπαστικής αριστεράς.

Σε ό, τι με αφορά αναγνώστη μου, ξέρεις ίσως πως θα στηρίξω το «μωρό» με όλες μου τις δυνάμεις, καθώς το θεωρώ κοινωνική και εθνική αναγκαιότητα, δηλώνοντας ωστόσο πριν από τη γέννησή του πως διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις ως προς την ευδόκιμη ενηλικίωσή του, στο βαθμό που δεν βλέπω να περιθωριοποιούνται οι γνωστοί λιγούρηδες αριστεροί- χαμαιλέοντες, με το συνωμοτικό υφάκι και τη σχετική, αποκρουστική - με τα προσωπικά μου  ασφαλώς κριτήρια - σταλινική κουλτούρα συκοφαντών-σκευωρών από το αναφερόμενο από τους ίδιους «περιβάλλον της ηγεσίας» του ΣΥΡΙΖΑ.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis