Ω συμφορά!

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο του Νίκου Χατζηνικολάου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του την Κυριακή. Γράφει: «ΤΟ ΘΕΜΑ είναι ότι αυτή ακριβώς η χρονική περίοδος είναι η πλέον κρίσιµη για την επόµενη µέρα της χώρας, τόσο σε ό,τι αφορά την αναδιάρθρωση του χρέους της και τις µελλοντικές της σχέσεις µε τους δανειστές της, όσο και σε ό,τι συνδέεται µε τα ανοικτά µέτωπα της εξωτερικής της πολιτικής, που έχουν παροξυνθεί επικίνδυνα».

Πρέπει να είναι η εκατοστή φορά τα τέσσερα τελευταία χρόνια όπου «αυτή ακριβώς η χρονική περίοδος είναι η πλέον κρίσιµη για την επόµενη µέρα της χώρας». Όποτε ζορίζεται η κυβέρνηση, όποτε αποτυγχάνει η κυβέρνηση, όποτε ξεγυμνώνονται τα success story της κυβέρνησης, θα βρεθεί κάποια εφημερίδα, κάποιο πρωτοσέλιδο, κάποιος εκδότης, κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός, κάποιο κανάλι (συνήθως όλα αυτά μαζί) να μας τονίσουν ότι «αυτή ακριβώς η χρονική περίοδος είναι η πλέον κρίσιµη για την επόµενη µέρα της χώρας» και ότι αν δεν σταματήσουμε να απεργούμε, να κάνουμε πορείες, να διαφωνούμε ή έστω να σκεφτόμαστε εκτός κυβερνητικής γραμμής, τότε θα έχουμε άμεσα ευθύνη...

για τα χειρότερα που θα έρθουν.

Στη συνέχεια το εν λόγω άρθρο γίνεται πιο συγκεκριμένο. «Η πολιτική “ατζέντα” των εβδοµάδων που έρχονται επιβάλλει συνεννόηση και συναντίληψη του ευρύτερου δυνατού φάσµατος των πολιτικών µας δυνάµεων, για να µην υπάρξουν µη αναστρέψιµες εθνικές απώλειες». Φτάσαμε, λοιπόν, στις «μη αναστρέψιµες εθνικές απώλειες». Τόσο χάλια είναι τα πράγματα! Όμως κουβέντα για το ποιος έκανε τα πράγματα τόσο χάλια. Κουβέντα για ανάγκη αλλαγής πολιτικής. Κουβέντα για συγκεκριμένους ενόχους που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ. Η λύση, κατά τον εκδότη, είναι μία! «Η συνεννόηση και συναντίληψη του ευρύτερου δυνατού φάσµατος των πολιτικών µας δυνάµεων». Ωραίο ακούγεται. Μία πρόσκληση σε συνενοχή. Ένα «όλα τα κόμματα ευθύνονται» κατά το «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και άραγε, να υπάρξει αυτή «η συνεννόηση και συναντίληψη του ευρύτερου δυνατού φάσµατος των πολιτικών µας δυνάµεων» αλλά πάνω σε ποια βάση; Μα φυσικά στην υπάρχουσα. Δεν υπάρχει χρόνος για αλλαγές και συζητήσεις. Βουβή συμφωνία με την κυβέρνηση που μας έφερε ως εδώ. Ανοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου από όλους. Για «να μην υπάρξουν µη αναστρέψιµες εθνικές απώλειες».

Συνεχίζει ο εκδότης: «Ας γίνουµε, όµως, πιο συγκεκριµένοι, καταγράφοντας εκκρεµότητες και ηµεροµηνίες:

Η αξιολόγηση της πορείας του ελληνικού προγράµµατος από την τρόικα, είτε ολοκληρωθεί µέχρι το Eurogroup της 8ης ∆εκεµβρίου, όπως επιθυµεί η ελληνική πλευρά, είτε µέχρι τα µέσα Ιανουαρίου, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι στις Βρυξέλλες, θα σηµάνει την έναρξη της διαπραγµάτευσης για την αναδιάρθρωση του χρέους. Την τεράστια σηµασία της λύσης που θα συµφωνηθεί ανάµεσα στην Ελλάδα και στους δανειστές της δεν χρειάζεται να την αναλύσουµε. Είναι απολύτως προφανής. Αν δεν υπάρξει «καθαρή λύση», δεν θα υπάρξουν ούτε σηµαντικές επενδύσεις από το εξωτερικό στη χώρα µας, ούτε η προβλεπόµενη και πολυαναµενόµενη ανάπτυξη. Και βέβαια οι διαρροές των τελευταίων ηµερών από κορυφαίους αξιωµατούχους της Κοµισιόν περί υπαναχώρησης πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων -µεταξύ των οποίων και η γερµανική- στο θέµα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, υπό την πίεση των αντιδράσεων των εθνικών τους κοινοβουλίων, προκαλούν έντονη ανησυχία και προβληµατισµό».

Μα πού είναι η επιτυχία; Η τελευταία στροφή; Το αύριο που ξημερώνει σε μία άλλη Ελλάδα; Ποιος φταίει για την κοροϊδία και το ψέμα; Ποιος ευθύνεται που τίποτα δεν έγινε σωστά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για τους λανθασμένους χειρισμούς που έφεραν την κατάσταση εδώ; Υπήρχαν φωνές που ούρλιαζαν τόσο καιρό ότι όλες οι κινήσεις της κυβέρνησης θα φέρουν την οικονομική καταστροφή. Κι αντί τώρα να αποδοθούν ευθύνες στην κυβέρνηση για τα λάθη της και να δικαιωθούν οι φωνές που πίεζαν για άλλο δρόμο, ζούμε τον παραλογισμό να εκβιάζεται η σιωπή των δικαιωμένων και η υποταγή τους στο λάθος. Τραγικά αφελές.

Γράφει ο εκδότης: «Την ίδια στιγµή, είναι κοινό µυστικό ότι η διαπραγµάτευση µε την τρόικα για την επόµενη µέρα του µνηµονίου δεν εξελίσσεται µε τον τρόπο που η ελληνική πλευρά θα ήθελε. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως αποκάλυψε χθες στο πρώτο της φύλλο η νέα εφηµερίδα «Αγορά», οι εκπρόσωποι των δανειστών αµφισβητούν ευθέως το µέγεθος του χρηµατοδοτικού κενού της χώρας µας που υπολογίζει και δηλώνει το υπουργείο Οικονοµικών και ζητούν από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τον νόµο που -µονοµερώς- ψήφισε πριν από λίγες µέρες στη Βουλή για τις 100 δόσεις στην εξόφληση των ληξιπρόθεσµων χρεών! Όπως ζητούν επίσης να προχωρήσει η ελληνική πλευρά άµεσα και χωρίς χρονοτριβή στην υλοποίηση όλων των συµφωνηµένων προαπαιτούµενων, συµπεριλαµβάνοντας το νέο ασφαλιστικό και τον νόµο για τις οµαδικές απολύσεις, παρότι η κυβέρνηση ζήτησε, για ευνόητους λόγους, αυτά να µη γίνουν πριν από την προεδρική εκλογή».

Ξεχνάει ο εκδότης ότι «οι εκπρόσωποι των δανειστών που αµφισβητούν ευθέως το µέγεθος του χρηµατοδοτικού κενού της χώρας µας» δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ευλογημένο Μνημόνιο. Αυτό το ευλογημένο δεν ήρθε μόνο του και δεν είναι ένα για να το χρεώσουμε σε έναν πρωθυπουργό και μία κυβέρνηση. Είναι τρία Μνημόνια που τα χρεώνεται και η σημερινή κυβέρνηση, η οποία παρεμπιπτόντως πανηγύριζε που τα διαπραγματεύτηκε και τα έκανε ακόμη πιο ευλογημένα. Για ποιο, λοιπόν, θα πρέπει οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις να ομονοήσουν σε αυτό; Γιατί θα πρέπει να δεχτούν την κατάσταση που διαμορφώθηκε; Γιατί θα πρέπει όχι μόνο να αθωώσουν αυτούς που ξεπούλησαν τη χώρα, αλλά να γίνουν τώρα και συνυπεύθυνοι του ξεπουλήματος; Και, φυσικά, γιατί θα πρέπει να στηρίξουν την κυβέρνηση η οποία «ζήτησε, για ευνόητους λόγους, αυτά να µη γίνουν πριν από την προεδρική εκλογή», δηλαδή να κερδίσει χρόνο ώστε να προχωρήσει ανενόχλητη «στην υλοποίηση όλων των συµφωνηµένων προαπαιτούµενων, συµπεριλαµβάνοντας το νέο ασφαλιστικό και τον νόµο για τις οµαδικές απολύσεις»;

Τέλος, γράφει ο εκδότης: «Σαν να µην έφθαναν όλα όσα προαναφέρθηκαν, τα εθνικά µας θέµατα βρίσκονται σήµερα, ελέω και της οικονοµικής µας δυσπραγίας, σε µια από τις πλέον δύσκολες και επικίνδυνες φάσεις τους. Η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο και στον χώρο της κυπριακής ΑΟΖ κλιµακώνεται καθηµερινά. Η Αγκυρα µυρίστηκε «ψητό» και εκβιάζει για να µπει παράνοµα και από την πίσω πόρτα στη µοιρασιά των υδρογονανθράκων. Τα Σκόπια, µε την ενθάρρυνση της Τουρκίας, αλλά και µε γερµανικές «πλάτες», επιχειρούν να κλείσουν το θέµα της ονοµασίας τους, σε βάρος των εθνικών µας συµφερόντων. Και η Αλβανία, παρά τα ψεύτικα χαµόγελα των ηγετών της στις επίσηµες συναντήσεις µε τους δικούς µας, προωθεί µε όλους τους τρόπους τα επεκτατικά της σχέδια και τον µεγαλοϊδεατισµό της».

Αυτό, να σας πω την αλήθεια, δε το έχω καταλάβει, ούτε πιστεύω ότι το έγραψε στα σοβαρά. Υπάρχει άνθρωπος και μάλιστα εκδότης, που να πιστεύει ότι αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις «ομονοήσουν», θα αποφασίσει η Τουρκία να σταματήσει να ζητάει μέρος των υδρογονανθράκων, θα σταματήσουν τα Σκόπια να θέλουν να λέγονται Μακεδονία και η Αλβανία θα σβήσει τον μεγαλοϊδεατισμό της;

Ανησυχεί και αναρωτιέται ο εκδότης: «Και αλήθεια: ∆εν ανησυχούν καθόλου οι πολιτικοί µας ταγοί για τον τρόπο µε τον οποίο θα καταγράψει το πέρασµά τους από την πολιτική µας σκηνή ο ιστορικός του µέλλοντος; ∆εν τους ενδιαφέρει στο ελάχιστο η υστεροφηµία τους;»
Είναι όμορφο να νοιάζεσαι τους άλλους, δε διαφωνώ. Όμως μήπως πρέπει πρώτα να σκεφτούμε ο καθένας μας ξεχωριστά την υστεροφημία του και το ρόλο που έπαιξε ο ίδιος στην τραγωδία που ζούμε;

Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ