Πότε νιώθω ταπείνωση και ντροπή

Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΗΤΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ

Πολύ δάκρυ ρέει και πολλή οργή ξεσπάει για τη ήττα της Εθνικής από την αλιευτική ομάδα των Νήσων Φερόε που, πάντως, δεν έχει ψαράδες αλλά ούτε και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Τη συνθέτουν δικηγόροι, ξυλουργοί, ηλεκτρολόγοι κλπ που παίζουν μπάλα για το κέφι τους και, μερικοί, για να νικήσουν τα παχάκια και τις κοιλίτσες τους. Δυο συνάδελφοι δημοσιογράφοι, φίλοι στο facebook (και όχι μόνο) σχολιάζουν σε αναρτήσεις τους την απροσδόκητη ήττα με μια άλλη, πιο ψύχραιμη και διεισδυτική ματιά: ...

Δεν θα έρθει η καταστροφή 

Στο μπάχαλο της Ελλάδας το πρώτο θέμα από χτες το βράδυ είναι ο Ρανιέρι. Ο Ιταλός γνώριζε πολύ καλά σε ποια χώρα ήρθε και με ποιους είχε να κάνει. Εύκολα κι άνετα λεφτά θα τσέπωνε, είτε παρέμενε για μεγάλο διάστημα είτε τον απέπεμπαν άρον άρον. Αλλωστε είναι μετρ του είδους κι έχει ξεγελάσει εξυπνότερους ανθρώπους απ’ εκείνους της ΕΠΟ.

Δεν θα έρθει, όμως, και η καταστροφή αν αποκλειστεί η Εθνική, η όποια Εθνική, οποιουδήποτε αθλήματος, από μια μεγάλη διοργάνωση. Για μια κουτσουλιά στο χάρτη, όπως είναι, η Ελλάδα έχει πετύχει πάρα πολλά, στον τομέα του αθλητισμού τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Χαιρόμαστε τις επιτυχίες περισσότερο κι από τους πρωταγωνιστές της ομάδας ή του αθλητή που τις κατάφεραν, λες και θα δρέψουμε εμείς τις δάφνες, ουρλιάζουμε και κράζουμε περισσότερο τους ίδιους ανθρώπους στις αποτυχίες.

Δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αθλητισμός είναι απλά μία διέξοδος από τα καθημερινά προβλήματα κι όχι το «αναγκαίο όπλο» να αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας. Χαμός στην υγεία, χαμός στην παιδεία, χαμός στη δημόσια – και στην ιδιωτική - ζωή, συμπολίτευση και μείζονα αντιπολίτευση επιδίδονται μετά μανίας στο κυνήγι της χρυσής κουτάλας, αλλά για μας φταίει μόνο ο Ρανιέρι που «ταπείνωσε» ένα ολόκληρο έθνος και δεν θα μπορούμε πλέον να κοιτάξουμε στα μάτια τους κατοίκους των Φερόε.

Γρηγόρης Δημακάκος 

Πότε νιώθω ταπείνωση και ντροπή 

Συγχωρέστε με, αλλά όπως δεν νιώθω ΕΘΝΙΚΑ υπερήφανος όταν νικάει η Εθνική ομάδα (χαρούμενος ναι... περήφανος γιατί?...), έτσι και τώρα δεν νιώθω ΕΘΝΙΚΑ ταπεινωμένος για την ήττα από τα Νησιά Φερόε. Ταπείνωση και ντροπή νιώθω όταν βλέπω συνανθρώπους μου να ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε, όταν βλέπω άνεργους πατεράδες και μανάδες να μην μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα αυτονόητα, όταν βλέπω γέροντες να μην έχουν χρήματα να αγοράσουν τα φάρμακά τους ή όταν βλέπω νέους να ψάχνουν τρόπο για να φύγουν από αυτή την κωλοχώρα!

Ταπείνωση και ντροπή νιώθω όταν βλέπω τη χώρα μου να φιγουράρει παγκοσμίως στις πρώτες θέσεις της διαφθοράς και στις τελευταίες της κοινωνικής μέριμνας! Αυτά είναι ταπείνωση και ντροπή! Αυτά με κάνουν να κατεβάζω το κεφάλι και να ντρέπομαι να κοιτάξω τον άλλο και όχι το αν έντεκα εκατομμυριούχοι αθλητές ηττήθηκαν από κάτι απίθανους τύπους! Συγνώμη, αλλά δεν έχω ταυτίσει τη ζωή μου και την Τιμή της χώρας μου με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ! Ούτε στις επιτυχίες, ούτε στις αποτυχίες!

Jim Bas

 

Από Harddog