Σκωτσέζικα μαθήματα

«Όχι» στην ανεξαρτησία της Σκωτίας ψήφισε το 55% των μόνιμων κατοίκων που γέμισε τα εκλογικά κέντρα. Και λέω «μόνιμοι κάτοικοι», διότι δικαίωμα ψήφου δεν είχαν μόνο οι Βρετανοί, αλλά όλοι όσοι ζουν κι εργάζονται εκεί.

Προσωπικά δεν κατάφερα, ούτε προσπάθησα, να μπω στο κλίμα των επιχειρημάτων του «ναι» και του «όχι», για τον απλούστατο λόγο...

ότι ζω στην Ελλάδα και ποτέ δεν θα κατανοούσα πραγματικά τη διαδικασία επιλογής στρατοπέδου.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια γεγονότα τα οποία δεν χωρούν και πολλές ερμηνείες. Το «όχι» είχε συμπαραστάτες εκείνους που διέλυσαν την παγκόσμια οικονομία και στήριξαν την καταστροφή των λαών, αφού πρώτα τζόγαραν με τα χρήματά τους και τους καταχρέωσαν. Τις τράπεζες.

Οι μεγαλύτερες τράπεζες του νησιού –κι όχι μόνο- έβγαζαν όλο αυτό το διάστημα ανακοινώσεις, με τις οποίες έπαιρναν σαφή θέση υπέρ του «όχι» απειλώντας μάλιστα τους υποστηρικτές του «ναι» με οικονομική, κοινωνική και διπλωματική απομόνωση.

Προσωπικά, όταν κάποιος προσπαθεί να επηρεάσει την άποψή μου για κάτι τόσο σημαντικό, με απειλές, λειτουργώ αντανακλαστικά και κάνω το αντίθετο. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι οι τράπεζες· που όλοι γνωρίζουν πως η σωτηρία των κερδών τους υπερέχει της ανθρώπινης ζωής.

Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη μέρα της Σκωτίας. Ψήφισαν πάρα πολλοί (κάπου στο 85% του εκλογικού σώματος) και το 45% αυτών είπε «ναι». Πρόκειται για έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα ξύπνησαν το πρωί και συνέχισαν να ζουν κανονικά όπως και πριν. Με τη μόνη διαφορά πως κάποιοι μπορεί να τους χαρακτηρίσουν «εθνικιστές», «αποσχιστικούς» ή οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την επιλογή τους μέσα στο παραβάν.

Αντιστοίχως, το 55% του «όχι» έχει κι αυτό τις πιθανότητές του να προσδιοριστεί ως «εθελοδουλικό», «βρετανόφιλο» ή «φιλοβασιλικό». Μπορεί και όχι. Κανείς όμως δεν πρέπει να κάνει ασφαλείς προβλέψεις για τέτοιου είδους αντιδράσεις. Ακόμη κι ο πιο πράος ή φιλήσυχος νοικοκυραίος, μπορεί να σε εκπλήξει.

Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση των συχνών δημοψηφισμάτων στα πρότυπα των καντονιών της Ελβετίας. Εκεί ο κόσμος είναι συνηθισμένος να πηγαίνει αρκετές φορές το χρόνο στην κάλπη για να αποφασίσει για διάφορα ζητήματα που αφορούν τη ζωή του. Ίσως μια κοινωνία σαν αυτή, συνηθισμένη στις συχνές εκλογικές αναμετρήσεις, να χώνευε πολύ πιο εύκολα το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος.

Όμως οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα δεν είναι καλό πράγμα για όλους. Τράπεζες και διεθνείς οργανισμοί τα φοβούνται. Γι’ αυτό και τα απεύχονται. Διότι τα θεωρούν παράγοντα αποσταθεροποίησης της οικονομίας. Κι ό,τι αποσταθεροποιεί την οικονομία –δηλαδή τις τράπεζες και τα κέρδη τους- είναι κακό και πρέπει να το ξορκίζουμε.

Δυστυχώς για αυτούς, οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα για κάθε λογής ζητήματα που αφορούν μια κοινωνία, είναι πράξη δημοκρατική. Κι όσοι έχουν αντίθετη άποψη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά εχθροί της ελευθερίας του ανθρώπου να παίρνει μόνος του τις αποφάσεις για τη ζωή του.

Η Ελλάδα έχει δείξει ότι οι εκλογές κάθε τέσσερα (ή τρία ή δύο) χρόνια δεν αποτέλεσαν μοχλό αλλαγής. Στα ίδια βρισκόμασταν πριν από τη διάλυση της χώρας, στα ίδια και τώρα. Με τη μόνη διαφορά ότι σε αυτή τη διαδικασία δεν συμμετείχαν όλοι. Υπήρξαν αυτοί που συνειδητά αποφάσισαν να μην ψηφίσουν (κι αυτό είναι πολιτική στάση) κι άλλοι που αδιαφόρησαν (αυτό είναι απλώς αδιαφορία). Όμως το πραγματικό -σε απόλυτους αριθμούς- ποσοστό του πληθυσμού που έκρινε ποιος θα κυβερνήσει και με ποιο πρόγραμμα, συνιστά μειοψηφία.

Ούτε αυτό είναι δημοκρατία.

Ίσως να κάνω λάθος, όμως εγώ θα το πω. Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν εάν οι συνειδητά απέχοντες ή οι αδιάφοροι καλούνταν να αποφασίσουν μέσω δημοψηφισμάτων για πραγματικά κι απτά πράγματα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή τους. Ποντάρω στο ότι οι περισσότεροι εξ αυτών θα ψήφιζαν. Και πως τα γενικά κριτήρια δεν θα ήταν το ίδιο ιδιοτελή με τις εθνικές εκλογές, ούτε θα αποτελούσαν προϊόν φόβου και τρομοκράτησης. Εάν όχι από την αρχή, τότε σίγουρα έπειτα από μερικά δημοψηφίσματα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όποιος φορτώνει με φόβο μια κοινωνία πριν την κάλπη, είναι εχθρός της. Η Σκωτία ψήφισε για την ανεξαρτησία της υπό τον φόβο να τη βγάλουν από τη λίρα, την ΕΕ, τη συνθήκη Σένγκεν, και τον γαλαξία τον ίδιο. Τα επιχειρήματα του «όχι» ήταν καταστροφολογία, υποσχέσεις για νέες εξουσίες στους λίγους και προειδοποιήσεις πως αν κάτι πάει στραβά μέσα στη νύχτα, ο κόσμος θα αδειάσει τα ATM.

Καλές, λοιπόν, οι εφήμερες δημοκρατικές γυμναστικές, όμως πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά ότι «ελευθερία» χωρίς ελεύθερη βούληση, είναι σκλαβιά. Και «δημοκρατία» με φόβο, είναι τρομοκρατία.

Από polyfimoss