Φοβού τον καπιταλισμό και δώρα φέροντα

Παρακολουθώντας κανείς την πολιτική και το πώς αυτή ασκείται σε διάφορες μορφές και κάτω από ποικίλες συνθήκες, διακρίνει πάντα ένα δεδομένο σταθερό, και θα έλεγε κανείς αόρατο, με την έννοια πως δρα υποσυνείδητα. Η εξουσία στηρίζεται στον φόβο αυτών που κατέχω και στον φόβο όσων επιθυμώ να κατέχω, ενώ στην ουσία δεν κατέχω τίποτα – τουλάχιστον διά παντός. Όλα είναι τετελεσμένα, απελπιστικά προσωρινά, άρα έχουν περιορισμένη διάρκεια. Από τον φόβο του θανάτου ώς αυτόν του απλήρωτου λογαριασμού ή του ανοιχτού θερμοσίφωνα, καλούμαστε να φοβόμαστε για μιαν ατέλειωτη σειρά πραγμάτων. Κάθε μέρα ξεκινά με μια λίστα υποχρεώσεων που δεσμεύουν τον κάθε έναν μας με διαφορετικό τρόπο.

Το μόνο κοινό είναι ότι όλοι στο βάθος κάτι φοβόμαστε: από τον δείκτη του χρηματιστηρίου μέχρι...

τα κουμπιά της Αλέξαινας, ο φόβος είναι κοινός, διαταξικός και μας υπερβαίνει. Αναφέρεται πάντα στο μέλλον, αποφεύγοντας επισταμένως το παρόν και τρέχει πίσω μας σαν διωκτική αρχή αστυνομεύοντας τον χρόνο μας, τα αισθήματά μας, τις σκέψεις μας.

Έτσι, όλα έχουν μια ικανή δόση φόβου που μας δεσμεύει, μας αλυσοδένει. Από τους ανεξάντλητους λογαριασμούς ώς τις ανεξάντλητες επιθυμίες μας, η ζωή μας πορεύεται πεδικλωμένη. Από το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας – όπου ο Κάμερον βασιζόμενος στον φόβο απείλησε με άμεση αποχώρηση από τη λίρα – έως τους μυριάδες απελπιστικά νεο-ηλίθιους κανίβαλους της τεχνολογίας που ξενυχτούν περιμένοντας τη νέα έκδοση του iPhone 6, πίσω από κάθε μας ενέργεια κρύβεται ο φόβος της, το πιο αποτελεσματικό όπλο της κάθε εξουσίας. Περιμένοντας τον ΕΝΦΙΑ να προστεθεί στον φόρο εισοδήματος και τους πάγιους λογαριασμούς, νιώθω βαθύτατα ανακουφισμένος και συγκινημένος που κατάφερα κι αυτό τον μήνα να φανώ αντάξιος των προσδοκιών της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της COSMOTE, των αξιολάτρευτων τραπεζών μας, των πιστωτικών καρτών.

Νιώθω βαθύτατη ικανοποίηση, που προέρχεται από εθνική υπερηφάνεια, ότι ως Έλληνας κατάφερα κι αυτόν τον μήνα να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης που μας δείχνουν οι αγορές, οι ξένοι πιστωτικοί οίκοι, η Ε.Ε. αλλά και το τρυφερό ΔΝΤ! Προσωπικά νιώθω εθνική δικαίωση που δεν πρόδωσα την εμπιστοσύνη της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σόιμπλε και όλων αυτών των... αμνών του καπιταλισμού μας με ανθρώπινο πρόσωπο. Ελπίζω, ζώντας με τον φόβο του επόμενου μήνα - Γολγοθά, να νιώσω και τότε αυτή την αξεπέραστη ικανοποίηση του να ζω χρωστώντας και ξεχρεώνοντας.

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης από το Ποντίκι