Ξεκινήστε από εκεί όπου αρχίζει η σοσιαλ-δημοκρατία, για να μην τελειώσετε γρήγορα και να μην τελειώσει η προοδευτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας προτού καν αρχίσει!...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος 
   
Μια πράγματι ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη, χωρίς λαϊκισμό και σαχλαμαρίστικο υπερβατισμό, με οικονομία μάλιστα στα συνθήματα, διάβασα στο «Βήμα της Κυριακής». Καλά τα λέει ο αντιπρόεδρος της Βουλής, έμπειρο και προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δομώντας μια πραγματιστική αφήγηση προς μια αριστερή στροφή στην διακυβέρνησης της Ελλάδας, σε αντίθεση με την δεξιά κατρακύλα στην κοινωνικοπολιτική άβυσσο, μετά το οικονομικό ναυάγιο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Καλά τα λέει, λοιπόν, ο κ. Δραγασάκης και συμφωνώ απολύτως με τις βασικές κοινωνικοοικονομικές κατευθύνσεις του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτός τις εκφράζει σε αυτήν την συνέντευξη, αλλά… αλλά στο τέλος αναρωτιέσαι μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ αναγάγει τον πολιτικό τακτικισμό σε υψηλή στρατηγική! Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να γοητεύεται από την λογική...
του τακτικισμού που κυριάρχησε σε όλες σχεδόν τις μορφές της αριστεράς του προηγούμενου αιώνα, διαμορφώνοντας με έναν μάλλον ηδονικό τρόπο μια χυδαία κουλτούρα επενδυμένη με μια καθόλου χυδαία ιδεολογία; 

Τι εννοώ: Ο δημοσιογράφος  Αγγελος Κωβαίος [Α.Κ] ρωτά, «πώς βλέπετε την πολιτική γραμμή που έχει χαράξει ο Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία;» και ο κ. Δραγασάκης απαντά: «Ο ιταλός πρωθυπουργός θέτει ορισμένα ζητήματα όπως η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, η εξαίρεση των δημόσιων επενδύσεων από τον υπολογισμό του δημόσιου ελλείμματος, η ενίσχυση της αναπτυξιακής πολιτικής, ενώ υπογείως φαίνεται να έχει ανοίξει και η συζήτηση για την αντιμετώπιση του ιταλικού δημόσιου χρέους, που λόγω του τεράστιου μεγέθους του δεν μπορεί να γίνει χωρίς την εμπλοκή της ΕΚΤ και με κάποια μορφή αμοιβαιοποίησης,  κάτι που μας αφορά άμεσα. Μια αξιοσημείωτη ρωγμή στις ως τώρα δογματικές αντιλήψεις είναι και η καθιέρωση του κατώτατου μισθού στη Γερμανία στο επίπεδο περίπου του 60% του διάμεσου μισθού, ενώ δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και η δημιουργία δημόσιων αναπτυξιακών τραπεζών στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Παρότι λοιπόν  στην Ευρώπη οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, αρχίζουν να εμφανίζονται εδώ κι εκεί κάποιες μικρές ρωγμές στην κυρίαρχη πολιτική».

[Α.Κ] «Ποια είναι η δική σας στάση; Μήπως όλα αυτά θα ήταν μια εναλλακτική πρόταση για τη σύγχρονη Αριστερά;», και ο κ. Δραγασάκης αποκρίνεται: «Εμείς αξιοποιούμε αυτές τις ρωγμές για να τις κάνουμε μόνιμα ρήγματα. Υιοθετούμε τέτοιου είδους προτάσεις, που ανήκουν άλλωστε σε μεγάλο βαθμό και στο δικό μας οπλοστάσιο, για να τις ριζοσπαστικοποιήσουμε. Ταυτόχρονα εφιστούμε την προσοχή στην αποσπασματικότητα και στην ανεπάρκειά τους σε σχέση με το βάθος της κρίσης στην Ευρώπη και το μέγεθος της δικής μας καταστροφής.  Γι' αυτό αν προτάσεις σαν τις παραπάνω είναι το όριο της σημερινής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, τότε το τέλος της δικής τους πολιτικής είναι μόνο η αρχή του δικού μας σχεδίου». 

Βεβαίως, αυτό που λέει ο Γιάννης Δραγασάκης δεν έχει σχέση με τον τίτλο της Συνέντευξης: «Ξεκινάμε εκεί όπου τελειώνει η σοσιαλδημοκρατία», αλλά το ζήτημα με όρους στρατηγικής παραμένει: θεωρεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως (υψηλή) στρατηγική τον πολιτικό τακτικισμό και έναν πολιτικό παρτιζανισμό αστικού τύπου, που «ανοίγει μόνιμα ρήγματα», εκεί όπου η σημερινή κομματική, ευρωπαϊκή έκφραση και λειτουργία της Σοσιαλδημοκρατίας προκαλεί κάποια «ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική», η οποία στηρίζεται στον νεο-ηγεμονισμό με την μορφή του αντιπληθωρισμού και των προγραμμάτων λιτότητας; 

  

Αν ναι, έχει πρόβλημα δημιουργικής αντίληψης της σύγχρονης (ευρωπαϊκής) αριστεράς και άρα μάλλον δεν θα μπορέσει να ηγηθεί ώστε «να γίνει πράξη η δημοκρατική και δημιουργική ανατροπή που αποτελεί ζωτική ανάγκη για την κοινωνία μας»!

Εγώ θα έλεγα στη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: Ξεκινήστε από εκεί όπου αρχίζει η σοσιαλ-δημοκρατία, για να μην τελειώσετε γρήγορα και να μην τελειώσει η προοδευτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας προτού καν αρχίσει! Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ήδη από την δεκαετία του 1970 έδειξε να ξεφεύγει ξεγλιστρώντας αλλού απότομα και αλλού σε διαδοχικά στάδια από τις αρχές της σοσιαλ-δημοκρατικής κουλτούρας, ιδεοαντίληψης και κοσμοαντίληψης. Η σοσιαλδημοκρατία έτσι στην Ευρώπη έχασε κάθε τι ριζοσπαστικό. Από το 1990 μάλιστα και μετά η σοσιαλδημοκρατία μετατράπηκε σε μια σαφώς συντηρητική πολιτική δύναμη που συμπλήρωνε τις συντηρητικές δυνάμεις παντού στην Ευρώπη. Το μέγα πρόβλημα και η διαστροφή της βασίζονταν στην κυρίαρχη λογική των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, τα οποία έμοιαζε, με το σύνθημα «όλα είναι οικονομία» που εσωτερίκευσαν ως λογική, να αγνοούν τις φιλοσοφικές ρίζες της σοσιαλ-δημοκρατίας του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, όπως και τον κοινωνικοοικονομικό στοχασμό του Keynes σε συνδυασμό με την πραγματιστική αντίληψη περί welfare state του William Beveridge.

Κάπως έτσι, σήμερα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη έχουν πάψει να βρίσκονται σε επαφή με την σοσιαλ-δημοκρατία και οι μικρές ρωγμές που φαίνεται να ανοίγουν στην κυρίαρχη πολιτική νεο-ηγεμονισμού στην Ευρώπη δεν αφορούν στα κεντρικά σημεία της κυρίαρχης πολιτικής αφήγησης του οικονομισμού, που έχει αποκτήσει με θεσμικό τρόπο παιδαγωγική δυναμική, υποκαθιστώντας παραπλανητικά την κοινωνική θεωρία. Πρόκειται για «ρωγμές» που αποτελούν στην κυριολεξία σοσιαλδημοκρατικά μπαλώματα στον κοινωνικό ιστό που διαρρηγνύεται από την οικονομική και πολιτισμική επέλαση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Οι «ρωγμές» που παρατηρεί ορθά ο κ. Δραγασάκης είναι απλώς έκφραση τακτικισμού από τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις για να μην εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο της μετανεωτερικής μας Ευρώπης και τίποτε άλλο.

Η σύγχρονη μη-επαναστατική, πραγματιστική ευρωπαϊκή αριστερά δεν μπορεί να φιλοδοξεί να καταστεί η δημιουργική πολιτική δύναμη του 21ου αιώνα εκμεταλλευόμενη τον τακτικισμό των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, με στόχο να ριζοσπαστικοποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και να επαναφέρει στο προσκήνιο τους εργαζόμενους. Η όποια ριζοσπαστικοποίηση προκαλείται μέσω (έστω του πλέον αγνού σε προθέσεις) τακτικισμού πετυχαίνει συνήθως τα αντίστροφα αποτελέσματα από αυτά που διακηρύσσει πως επιδιώκει. Οι άνθρωποι έτσι παύουν να αποτελούν ενσυνείδητα στοιχεία και φορείς της ιστορίας τους. Πορεύονται με την βαρβαρότητα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», μετατρέποντας διαρκώς, και όπως βολεύει την ηγεσία κάθε φορά, τον σκοπό σε μέσο και το μέσο σε σκοπό.

Αυτό το σφάλμα στρατηγικής, που είναι απόλυτα συνυφασμένο με την κουλτούρα της αριστεράς από τον μεσοπόλεμο και εντεύθεν, δεν θα πρέπει να κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να απορρίψει την λογική του οικονομισμού και των πολιτικών ισχύος. Με εντιμότητα και προγραμματική σαφήνεια θα πρέπει να ξεκινήσει από - και να επιμείνει ανυπόκριτα - τις αρχές της σοσιαλ-δημοκρατίας. Οι αρχές της σοσιαλ-δημοκρατίας θα πρέπει να αποτελέσουν την αρχή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αν θέλει να προσφέρει κάτι δημιουργικό πολιτικά στην προοδευτική εξέλιξη της Ελλάδας και κάτι ουσιώδες για την αντιμετώπιση του Κοινωνικού Ζητήματος στην χώρα, αντί να ισχυρίζεται ότι ξεκινά από εκεί όπου τελειώνει η σοσιαλδημοκρατία, θα πρέπει να εννοήσει ο ίδιος και να δηλώσει πως ξεκινά από εκεί όπου ξεκινά ο αυθεντικός σοσιαλ-δημοκρατικός στοχασμός και η αντίστοιχη πολιτική πρακτική. Στο πνεύμα αυτής της στρατηγικής τοποθέτησης δεν χωρά η λογική των «ρωγμών» που μεταβάλλονται σε «ρήγματα». Μία τέτοια λογική είναι ικανή πολύ σύντομα να ρίξει μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο… «ρήγμα» και να την αφανίσει, εξευτελίζοντας παράλληλα την σύγχρονη αριστερά, ως έννοια, οντολογία και κοινωνική μεθοδολογία.  

Από τη Σίβυλλα