“Ναι αλλά η κυβέρνηση πρέπει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.
Α, όλα κι όλα, το θέατρο πρέπει να παιχτεί όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Ή
έχουμε δημοκρατία ή έχουμε τρίχες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να
φανεί πως “η ανεξάρτητη και υπερήφανη Ελλάδα” είναι ένα ξέφραγο αμπέλι,
όπου μπαινοβγαίνουν κοπρόσκυλα.”
Όχι καλοί μου αναγνώστες και καλές αναγνώστριες, κανένας δεν μιλάει
για την κυβέρνηση Σαμαρά. Με τις παραπάνω αράδες περιγράφει ο Βασίλης
Ραφαηλίδης* την αποστασία του 1965. Ή μάλλον “τις” αποστασίες της
Ιστορίας μιας χώρας που παραμένει κωμικοτραγική.
Σήμερα, η κυβέρνηση Σαμαρά αναζητεί εναγωνίως και διαγωνίως τις νέες
εκείνες δυνάμεις που...
θα την στηρίξουν για να σχηματίσει μία νέα
κυβέρνηση, που θα συνεχίσει την επιβολή μέτρων, ιδιωτικοποιήσεων και
περιστολής δικαιωμάτων.
Μόλις πριν από πενήντα χρόνια, τότε δηλαδή που πολλοί… υπέργηροι πολιτικοί του σήμερα μυήθηκαν στα πολιτικά πράγματα:
“Η κυβέρνηση πρέπει οπωσδήποτε να πάρει ψήφο
εμπιστοσύνης. Πως, όμως; Της χρειάζονται 151 ψήφοι και έχει μόνο 131.
Έλλειμμα, είκοσι. Δύσκολο είναι να αγοράσεις εκτός απ’ τους 25
“ανιδιοτελείς”, που εξαρχής αποστάτησαν χωρίς δυσκολία, άλλους 20
λιγούρηδες απ’ το Κέντρο;”
Δεκατέσσερις βουλευτές της ΔΗΜΑΡ (και άλλοι τόσοι από τους
Ανεξάρτητους Έλληνες), ήρθε η ώρα να απολαύσουν τον ρόλο τον οποίο
λιγουρεύονταν από τις εκλογές του 2012. Ρυθμιστές.
Και αν κάποιο μάθημα έχει η Ιστορία να μας δώσει για τους ρυθμιστές,
αυτό είναι πως κοστίζουν. Είναι πολύτιμοι. Ακριβοί βρε αδερφέ, πως το
λένε…
“Η ταρίφα ορίζεται από 100 μέχρι 200 χιλιάδες δολλάρια
της εποχής το κεφάλι. Τζάμπα πράμα, δηλαδή, αν λογαριάσεις το οφέλη της
ολιγαρχίας απ’ τη “δημοκρατία” που πρόκειται να αγοραστεί στην
κυριολεξία. Και ήταν όλοι κεντρώοι, οι άθλιοι. Πουλήθηκαν για 100
χιλιάδες δολλάρια οι φθηνότεροι και 200 δολλάρια οι ακριβότεροι. Η
αγοροπωλησία έγινε σε τρία στάδια, κι όσοι πουλήθηκαν πρώτοι πήραν τα
λιγότερα.”
Ηθικόν δίδαγμα: Σύντροφοι, μη βιάζεστε. Ο χρόνος κυλάει με το μέρος σας.
“Όσο πιο σπάνιο γίνεται το εμπόρευμα, τόσο καλύτερη τιμή πιάνει.”
Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη την ψήφο νούμερο 151 αλλά την
180. Και δεν έχει σκοπό μόνο να στήσει μια νέα κυβέρνηση, αλλά να
εκλέξει η παρούσα βουλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να αποφύγουν τις
εκλογές όλοι εκείνοι που δεν θα εκλεγούν ξανά ούτε διαχειριστές
πολυκατοικίας.
Γι’ αυτό συγκαλέστε όλα τα όργανα του κόμματος, σύντροφοι. Συζητήστε.
Διαβουλευτείτε. Και αποφασίστε δημοκρατικά πως η στιγμή είναι η δική
σας.
Θυμηθείτε όμως, και κυρίως θυμίστε στον Φώτη Κουβέλη. Ο Τσιριμώκος πέθανε μόνος του.
Τι κι αν στο παλμαρέ του υπήρχε η αντίσταση στο καθεστώς Μεταξά, η
Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, η κυβέρνηση Παπανδρέου, η ΕΔΑ, η Ένωση Κέντρου
και τα ρέστα. Η Ιστορία έγραψε και τον κατέγραψε σαν τον πρώτο
αυτοκατεψυγμένο wannabe πρωθυπουργό.
Με τον κυρ Φώτη που χρημάτισε και υπουργός Δικαιοσύνης του βρώμικου
’89 πλάι στο Μητσοτάκη και ονειρεύεται να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας
με τις ψήφους αυτής της Βουλής, τι λέτε να κάνει;
ΥΓ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να διακρίνει πως η
εποχή που ζούμε θυμίζει έντονα τα χρόνια που οδήγησαν στην χούντα των
Συνταγματαρχών. Μην ενοχλήστε όμως, λείπει ακόμα “η Ασπίδα” του Τσίπρα.
*Ο τίτλος όπως και τα αποσπάσματα, βρίσκονται στο βιβλίο του Βασίλη
Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Ελληνικού Κράτους 1830-1974» και
ευχαριστώ την τύχη και την αγαπημένη μου Χρυσούλα, που κάποτε έπεσε στα
χέρια μου. Η γελοιογραφία του “Νέου Μικρομάγαζου” όπως και πολλές άλλες
της εποχής, διεσώθησαν στο διαδίκτυο χάρη στη θαυμαστή δουλειά του συγγραφέα Νίκου Σαραντάκου.
Από Ρεμπελίσκος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου