Ευρωεκλογές: Tα δεδομένα και οι δυσκολίες της επόμενης μέρας

Καλοδεχούμενη και θετική η νίκη του Σύριζα στις ευρωεκλογές. Δεν είναι η ώρα για πανηγυρισμούς όμως, όσο η κοινωνία συνεχίζει να ματώνει. Τώρα είναι επείγουσα ανάγκη να κλείσει η πληγή.

Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση αποδοκιμάστηκε. Και είναι αυτονόητο ότι με αυτό το αποτέλεσμα που πέτυχε, δε διαθέτει τη νομιμοποίηση για να συνεχίσει αυτή την πολιτική και σε καμία περίπτωση δεν νομιμοποιείται...

να λάβει άλλα μέτρα. Οφείλουμε ωστόσο να παραδεχθούμε, ότι για τη βάρβαρη πολιτική -ειδικά σε βάρος χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων- που ασκήθηκε από το 2012έως το 2014 και πάλι λίγους ψηφοφόρους έχασε η Ν.Δ. Και ήταν και ευρωεκλογές, στις οποίες τα εκβιαστικά διλήμματα δεν έχουν μεγάλη επίδραση.

Είναι δεδομένο ότι ο Σύριζα νίκησε. Η πρωτιά και η νίκη ενός αριστερού κόμματος , έστω σε ευρωεκλογές, είναι ιστορική. Οφείλουμε ωστόσο κι εδώ να παρατηρήσουμε ότι με αυτή τη βάρβαρη πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση από το 2012 μέχρι το 2014, ο Σύριζα δεν κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά του. Με τόση παραπάνω φτώχεια, ανεργία και απελπισία που παράχθηκε αυτή τη διετία, ο Σύριζα δεν μπόρεσε να αυξήσει την επιρροή του και να πείσει πλατύτερα στρώματα να καταψηφίσουν την κυβερνητική πολιτική.

Οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν οι πλέον κατάλληλες για την αύξηση της δύναμης της αριστεράς. Άρα κάπου στις υποκειμενικές εντοπίζεται το πρόβλημα. Γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να ήταν νίκη για το Σύριζα, αλλά νίκη αδύναμη, που για την ώρα όχι μόνο την ανατροπή δεν επιτρέπει, αλλά δεν του αφήνει καν πολλά περιθώρια για την ανάληψη πρωτοβουλιών. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Για την ακρίβεια, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε αυτό που ήδη είναι γνωστό: ότι ο Σύριζα αδυνατεί να δημιουργήσει ρεύμα και να ηγεμονεύσει πολιτικά. Ο κόσμος -είναι σαφές- δεν τον εμπιστεύεται ακόμα τόσο, ώστε να του δώσει την απαραίτητη πλειοψηφία που χρειάζεται για να κυβερνήσει. Εδώ είναι πιθανό να υπάρχει μια μεγάλη παγίδα. Ο Σύριζα στην πράξη (όχι θεωρητικά) συμπεριφέρεται όπως τα αστικά κόμματα, ζητώντας από το λαό να του αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ζητάει δηλαδή ανάθεση, αλλά έτσι δύσκολα μπορεί να υπάρξει αριστερή διακυβέρνηση, αν δεν είναι εντελώς αδύνατον.

Για να υπάρξει φιλολαική κυβέρνηση ανατροπής, ο Σύριζα θα πρέπει πρώτα να καταφέρει να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τις μάζες κι αυτό για την ώρα μοιάζει πολύ δύσκολο. Και φυσικά αυτό δεν γίνεται με την τακτική του μπρος-πίσω που ακολουθεί η ηγεσία του. Η οποία τη μία ακούει τις σειρήνες της εξουσίας που λένε να κάνει πιο δεξιά, την άλλη ακούει τις φωνές που του λένε να μείνει αριστερά, με αποτέλεσμα να υπάρχει καχυποψία και στις δύο πλευρές, αλλά και να πλήττεται η αξιοπιστία της.

Σε κάθε περίπτωση, η συνεχιζόμενη αδυναμία του Σύριζα να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα, οδηγεί εκ των πραγμάτων σε αναζήτηση πιο συντηρητικών επιλογών. Ακόμα κι αν ο Σύριζα δηλαδή κληθεί σύντομα να σχηματίσει κυβέρνηση -από τη στιγμή που το ΚΚΕ αποκλείεται από μόνο του- όλες οι επιλογές που έχει, είναι επιλογές που βρίσκονται στα δεξιά του. Σε πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο «Βήμα» άλλωστε, άφησε ανοιχτό ακόμα και το -εφιαλτικό για πολλούς- σενάριο της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, εάν τα δύο κόμματα έχουν άλλη ηγεσία.

Αυτός είναι λοιπόν ο κίνδυνος: ακόμα και στην περίπτωση που η νίκη του Σύριζα επαναληφθεί στις εθνικές εκλογές, εάν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, η νίκη αυτή να είναι πύρρειος -όχι μόνο για την αριστερά, αλλά και για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αφού δεν θα μπορέσει να βάλει τέλος στην πολιτική που τους γονατίζει.

Καλοδεχούμενη λοιπόν και θετική η νίκη του Σύριζα στις ευρωεκλογές, δεν είναι η ώρα για επιπόλαιους πανηγυρισμούς όμως, όσο η κοινωνία συνεχίζει να ματώνει. Τώρα είναι επείγουσα ανάγκη να κλείσει η πληγή. Όσο η αδικία μεγαλώνει, δεν μπορούμε να γιορτάζουμε για κανένα λόγο. Θα το κάνουμε όταν τη σταματήσουμε.

Της Βασιλικής Σιούτη από ThePressProject