Δεν είναι τυχαία η ευφάνταστη δημιουργία...
της Χόπλαρου:
«αντιπλουτοκρατικός λαϊκισμός». Με αυτόν τον όρο θα παίξει το πολιτικό
προσωπικό της άρχουσας τάξης τις επόμενες δύσκολες στιγμές. Διότι εάν
καταφέρουν να πείσουν τον μέσο Κύπριο πολίτη, εξαγριωμένος σαν είναι από
τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα, την μαινόμενη φτώχεια και τις δυσκολίες που
έχει να αντιμετωπίσει, ότι η εξαγρίωση με τα καμώματα της εξουσίας είναι
λαϊκισμός, θα είναι μεγάλη επικοινωνιακή νίκη.
Αυτές τις εκφράσεις δεν θα μπορούσε να τις πει κανείς άλλος απ’ τον
Συναγερμό, μόνο κάποιος ο οποίος είναι φαινομενικά άσημος και νέος στην
πολιτική πείθοντας παράλληλα τις μάζες ότι ξέρετε «έχω και ‘γω δάνεια,
είμαι μητέρα, έχω συγγενείς που είναι άνεργοι». Η προσπάθεια να μας
πείσει για το πόσο πατάει στην πραγματικότητα με επίκληση στο
συναίσθημα ταύτισης του τηλεθεατή, για την κυρία Χόπλαρου δεν είναι
λαϊκισμός.
Λαϊκισμός αντίθετα για την κυρία Χόπλαρου είναι να μαίνεται οι κοινή
γνώμη με τις αγοραπωλησίες πολιτικού περιεχομένου της εξουσίας. Φυσικά
προσπάθησε να μετατοπίσει την ουσία της υπόθεσης στο αν άξιζε το χωράφι
τόσα και όχι στο πολιτικό του περιεχόμενο, δείχνοντας σε όλους τι καλή
σφογγοκωλάριος του ΔΗΣΥ μπορεί να γίνει σε στιγμές που δυσκολεύεται να
επικοινωνήσει με τις μάζες. Θα μπορούσαμε λοιπόν με ασφάλεια να πούμε
ότι λαϊκισμός για την κ. Χόπλαρου και τους Φιλελεύθερους συνοδοιπόρους
της είναι απλά η συνείδηση της ανάγκης για αλλαγής της κοινωνίας σύμφωνα
με τις ανάγκες του λαού και όχι της πλουτοκρατίας.
Και είναι σημαντικό ο κόσμος να μην ξεφύγει από τις ηθικές αρχές της
ελεύθερης αγοράς. Αλίμονο αν δεν προσπαθούσε να αποφύγει τέτοια
κατηγορία χωρίς να προσπαθήσει να ενισχύσει την αντίληψη ότι δεν υπάρχει
τίποτα το μεμπτό εδώ αφού είναι ελεύθερα συναλλασσόμενες πράξεις σε μια
ελεύθερη αγορά. Η επιθετική άμυνα σαν πολιτική επικοινωνία, είναι ένα
στοιχείο που φαίνεται να έχει λειτουργήσει μέχρι στιγμής για την κίνηση
των Φιλελεύθερων χωρίς να σημαίνει ότι ο κόσμος έχει πεισθεί από τις
προσπάθειες τους να υπερασπιστούν το σαπισμένο σύστημα με επικοινωνιακές
μπαρούφες.
Το πρόβλημα της κ. Χόπλαρου και των λοιπών φιλελεύθερων είναι ότι
τέτοιο κοινό είναι πολύ περιορισμένο στην Κυπριακή κοινωνία και το
ξέρουν. Οι λαϊκές αξίες ακόμη δεν έχουν διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που να
μην αντιδρούν σε τέτοια φαινόμενα, αν και δεν μπορούν να εξηγήσουν
επιστημονικά πως γίνεται αυτό. Σε αντίθετη περίπτωση με τους κυνικούς
καπιταλιστές, η κίνηση της Χόπλαρου έχει αναλάβει να δώσει ένα
ψευδο-διανοουμενίστικο τόνο με στόχο να πείσει όσους έχουν σύνδρομα
κατωτερότητας. Η αυτό-περιγραφή της σαν «μάχιμη εκπαιδευτικός» και τα
λοιπά επίθετα αυτοπροσδιορισμού, εντάσσονται μέσα σε αυτά τα πλαίσια
συνθηματολογίας και ναρκισισμού με στόχο ακριβώς έναν ελιτιστικό
δασκαλισμό που προσπαθεί να πείσει ότι ενώ ανήκει στους «διανούμενους»
εντούτοις είναι και ακτιβίστρια με το λαό, επειδή ξέρετε «έχω και ‘γω
δάνεια, είμαι μητέρα, έχω συγγενείς που είναι άνεργοι».
Και είναι εδώ που ποντάρουν οι Φιλελεύθεροι, στον ρομαντικό ουτοπισμό
και την θρησκοληψία. Η κ. Χόπλαρου μας λέει ότι «ότι πλούσιος δεν
σημαίνει και κλέφτης, «ούτε αν εξαλειφτούν οι πλούσιοι θα εξαλειφτεί και
η φτώχεια» χωρίς να δώσει ούτε εξήγηση παραπάνω. Δύο φράσεις βγαλμένες
μέσα από τον άκρατο λαϊκισμό που οι Φιλελεύθεροι τόσο πολύ εχθρεύονται.
Θα δυσκολεύονταν αφάνταστα να πείσουν τον οποιονδήποτε που γνώριζε στοιχειώδη πολιτική οικονομία από πού βγαίνουν τα συνθήματα και οι εύηχες φράσεις τους.
Πάντως, η κυρία Χόπλαρου είναι αντιφατική, σε ένα επόμενο βίντεο που ανέβασε η κίνηση η οποία εκπροσωπεί, μας λέει ότι
«Η πεποίθηση ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά: ένα για τους ανθρώπους της εξουσίας και ένα για τους απλούς πολίτες.»
Η αντίφαση εδώ έγκειται στο αν η κυρία Χόπλαρου υιοθετεί αυτή την
αντίληψη. Η ίδια πολύ έξυπνα δεν διευκρινίζει εδώ, γιατί αν το κάνει
σημαίνει ότι στην ουσία παραδέχεται ότι οι θεσμοί του κράτους είναι
ταξικοί, κάτι το οποίο προσπαθούν εντέχνως να αποκρύψουν οι
φιλελεύθεροι. Και δεν διευκρινίζει για τον απλούστατο λόγο ότι η
κοινωνία η οποία υπερασπίζεται είναι αυτή στην οποία υπάρχουν δύο μέτρα
και δύο σταθμά.
Λέει μετά μεταξύ άλλων ,
«Που δεν θα χαϊδεύει τους ισχυρούς για να στέλνει στην ανεργία τους
αδύναμους. Γιατί στην Ευρώπη η παιδεία, η υγεία, η πρόνοια είναι
αυτονόητα δικαιώματα. Όχι χάρες που ικετεύεις να σου κάνει ο κάθε
βουλευτής. […] Είναι καιρός να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Με
πολίτες, όχι υπηκόους.»
Η επίκληση σε μια φανταστική Ευρώπη όπου υπάρχει οργάνωση και
δικαιώματα, είναι απλά ψέμα και δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι η ίδια
δεν το γνωρίζει. Διότι, είπαμε ο μέσος Κύπριος δεν βλέπει παγκόσμια μέσα
ενημέρωσης καθημερινά, αλλά γνωρίζει ότι οι αντιμεταρρυθμίσεις και η
προσπάθεια της υγείας και τα παιδείας από δικαιώματα να γίνουν
εμπορεύματα για λίγους, προωθούνται από τα κόμματα του ΕΛΚ, το οποίο η
ίδια εκθείαζε προ ημερών για τις «προοδευτικές» του θέσεις.
Θέλει λέει «ισότητα στις ευκαιρίες». Και τι πάει να πει αυτό; Τα
παιδιά των πλουσίων που εκπαιδεύονται στα καλύτερα πανεπιστήμια και
έχουν τις διασυνδέσεις, με έτοιμες επιχειρήσεις έχουν τα ίδια δικαιώματα
και ίσες ευκαιρίες με λαϊκές οικογένειες;
Τα καμώματα των φιλελεύθερων βέβαια εκτός του ότι πρέπει να δώσουν
περισσότερη εμπειρία για το μέλλον, ιδίως σε αυτούς που νόμιζαν ότι
μπορούσαν να κάνουν μέτωπα αντιρατσιστικά, αντιφασιστικά, επανενωτικά
και λοιπά με τους «γυμνοσάλιαγκες» του συστήματος: το πιο ευέλικτο
πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Θυμίζουμε την προσπάθεια της να
την βγει «από αριστερά» για το θέμα Ευρώπη, στον υποψήφιο του ΑΚΕΛ Π.
Σταυρινίδη που μάλλον βλέπει σαν τον κύριο αντίπαλο της. Με ρητορεία
αναλόγως του κλίματος, πότε από αριστερά πότε από δεξιά, πάντα όμως
φύλακες των αρχών του καπιταλιστικού συστήματος, της εκμετάλλευσης, του
status quo. Φάνηκε ο διάλογος που επιζητούσαν, τώρα απλά πουλάνε τρέλα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου