Βενιζέλος: Η εσχατιά της παραφροσύνης

Τους ανθρώπους που παραφρονούν τους αντιμετωπίζεις με συμπόνια και οίκτο: Αποτελούν θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κακουργηματικής θηριωδίας των εξουσιών της…

Το Βενιζέλο δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσεις με τα ίδια κριτήρια. Η δική του παραφροσύνη είναι ταυτόσημη με την καθεστωτική βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της επαρμένης δωσίλογης κακουργίας.

Η παραφροσύνη του Βενιζέλου είναι προϊόν της σύγκρουσης ανάμεσα στο αχαλίνωτο, νοσηρό και στραταρχικό ΠΑΘΟΣ για εξουσία και...

ηγεμονία με την πραγματικότητα που τον εξαφανίζει.

Η διάσταση αυτή ανάμεσα στις αβυσσαλέες βοναπαρτιστικές φιλοδοξίες του με την πραγματικότητα που τις κονιορτοποιεί, τον οδηγεί στην παραφροσύνη.

Για τον Βενιζέλο η μόνη πραγματικότητα είναι το ναρκισσιστικό ΥΠΕΡ-ΕΓΩ του. Σήμερα η πραγματικότητα των πολιτικών μας πραγμάτων γκρεμίζει αυτήν την ονειρική, ναρκισσιστική του αυθάδεια: Η παραφροσύνη το μοιραίο επακόλουθο…

Η πραγματικότητα και η ιστορία τιμωρούν αμείλικτα εκείνους που τις χλευάζουν…

Αυτού του είδους οι παράφρονες αποκτούν μια ξεχωριστή «ιδιότητα» της ευφυΐας: Να διακρίνουν στους άλλους ακριβώς τα στοιχεία του χαρακτήρα που οι ίδιοι έχουν και να τα περιγράφουν με «χειρουργική» ακρίβεια.

Λέει ο Βενιζέλος για πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τον εγκατέλειψαν:

«Ο τυχοδιωκτισμός από ένα σημείο και μετά υπονομεύει και την ευφυΐα σου. Δεν υπάρχει πιο προοδευτικό αγαθό από την αξιοπρέπεια, αυτό που σε καθιστά πραγματικά προοδευτικό είναι το βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, κοινωνικής, πολιτικής, θεσμικής αξιοπρέπειας».

Δεν υπάρχει πιο άριστος ορισμός των χαρακτηριστικών του Βενιζέλου από αυτόν που δίνει ο ίδιος: Περί «τυχοδιωκτισμού», «αξιοπρέπειας», «προοδευτικότητας» κ.λπ…

Φυσικά δεν έχει το γνώθι σαυτόν. Δεν θα μπορούσε να το έχει…

Από resaltomag