Για ένα σακίδιο αδειανό, για έναν Σταύρο

Ήρθε ντυμένο «νέο» αμέτρητες φορές το χθες, την ίδια παμπάλαια πολιτική υπηρετώντας, τα παμπάλαια άδεια δώρα προσφέροντας.  

Tο Ποτάµι έκανε ίσως το πιο εντυπωσιακό λανσάρισµα κόµµατος-προϊόντος στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Εµφανίστηκε σαν από µηχανής θεός την πιο κατάλληλη στιγµή όταν τρύπησε και το τελευταίο σωσίβιο που πέταξε το µιντιακό σύστηµα στο ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να µπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόµενο το Ποτάµι να ξεφουσκώσει σαν ιντερνετική φούσκα, ωστόσο τα µέχρι στιγµής δεδοµένα δείχνουν πως, µε τη στήριξη που έχει, είναι σε θέση να επισπεύσει την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, ενδεχοµένως και της ∆ΗΜΑΡ, από τον πολιτικό χάρτη και να πάρει τη θέση τους. Φυσιολογικές οι αντιδράσεις από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ∆ΗΜΑΡ, που αισθάνονται ότι απειλούνται –άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο– από το πολιτικό προϊόν νέας σοδειάς του Θεοδωράκη και ενδεικτική η στάση αναµονής της Νέας ∆ηµοκρατίας, που δεν έχει ούτε µια...

αρνητική κουβέντα να πει για το νέο εγχείρηµα βλέποντας στο πρόσωπο του Σταύρου Θεοδωράκη έναν υποψήφιο µελλοντικό κυβερνητικό εταίρο.

Για τα ελληνικά δεδοµένα του πολιτικού µάρκετινγκ το Ποτάµι πλασάρεται όπως οι συσκευές Νεσπρέσο απέναντι στις παραδοσιακές εσπρεσιέρες. ∆ίνει έµφαση στο σχεδιασµό, τη συσκευασία και τη διαφήµιση, παρά στις δυνατότητες και την ποιότητα του προϊόντος. Το Ποτάµι απαντάει στο αίτηµα για πλήρη αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού που οδήγησε την Ελλάδα στη σηµερινή τραγωδία, διατηρώντας ωστόσο και µάλιστα επεκτείνοντας σε αντιδραστική κατεύθυνση τις πολιτικές που µας έφεραν σε αυτή την κατάσταση και διαιωνίζοντας την υποταγή της πολιτικής στην επιχειρηµατική εξουσία.

Το Ποτάµι παρουσίασε τη βδοµάδα που µας πέρασε τις πολιτικές του θέσεις (για την ακρίβεια ένα επιλεκτικό µέρος τους) µε τη µορφή ερωταπαντήσεων και τη λογική του διαφηµιστικού κειµένου. Οι επικοινωνιολόγοι του κόµµατος έκαναν καλή δουλειά µεταφέροντας πάγιες θέσεις του επιχειρηµατικού κόσµου στην κατεύθυνση της κατάργησης εργατικών και δηµοκρατικών κατακτήσεων των τελευταίων 100 ετών, µεταµφιεσµένες σε συσκευασία εκσυγχρονισµού, υπέρβασης και εξέλιξης του µεταπολιτευτικού µοντέλου. Όσο ωραιοποιηµένα ωστόσο και αν παρουσιάζονται οι θέσεις δεν παύουν να αποτελούν µια παραλλαγή του χρεοκοπηµένου νεοφιλελεύθερου µοντέλου της ∆ράσης, του βραχύβιου κόµµατος της Μπακογιάννη και της ∆ηµιουργίας Ξανά (ο Στέφανος Μάνος έδωσε συγχαρητήρια στον Θεοδωράκη για την υιοθέτηση του προγράµµατος του κόµµατός του). Ανάµεσα στην καταγραφή κάποιων αυτονόητων αλλαγών που είναι πασατέµπος σε όλα τα µνηµονιακά κόµµατα βρίσκονται πολύ επικίνδυνες και αυταρχικές θέσεις, συγγενικές µε τις αντιλήψεις που έχει εκφράσει το στέλεχος του Ποταµιού Τάσος Τέλλογλου, για «να τεθούν άρθρα του συντάγµατος εκτός νόµου χωρίς δικτατορία», ώστε να µη γίνονται απεργίες, διαδηλώσεις κ.λπ. Το Ποτάµι προτείνει  ουσιαστικά την κατάργηση της αρχής της δεδηλωμένης και την κατάλυση της κοινοβουλευτικής αστικής δηµοκρατίας όπως την ξέρουμε προτείνοντας εκλογές να γίνονται µε το νόµο «κάθε τέσσερα χρόνια», ώστε τα κόµµατα να παίρνουν επώδυνα µέτρα χωρίς να υπολογίζουν τις λαϊκές ή όποιες άλλες αντιδράσεις.

Ωστόσο, όπως λέει και το τραγούδι, «ain’t no river wide enough», δεν υπάρχει φράγµα τόσο δυνατό και αλυσίδα τόσο γερή που να µπορέσει να συγκρατήσει ανθρώπους οι οποίοι πλέον δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

του Δημήτρη Τζιαντζή
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν

Aπό mao