ΒενιζΕΛΕΟΣ, κύριε Πρετεντέρη

Λίγα χρόνια πριν, την ώρα που η υπερχρεωμένη Ελλάδα έχει μπει βαθιά στη μεγαλύτερη οικονομική περιπέτεια της νεότερης ιστορίας της. Δελτίο Mega: Ο Γιάννης Πρετεντέρης σε μια παθιασμένη εμφάνιση, κατακεραυνώνει κυβέρνηση και οικονομικούς αναλυτές: «Δεν βγαίνει το μνημόνιο, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Δεν βγαίνουν ούτε καν με την αναδιάρθρωση του χρέους. Πραγματοποιούμε ένα ιστορικό λάθος. Πρόκειται για μια μη βιώσιμη κατάσταση. Δεν είναι αυτή η λύση…»

Όχι δεν χάσατε κάτι στην πορεία. Πρόκειται για ένα αμιγώς φανταστικό flash back που δεν θυμάστε γιατί πολύ απλά δεν συνέβη ποτέ. Κανένας δημοσιογράφος του Mega, κανένας δημοσιογράφος των mainstream media, δεν βγήκε ποτέ να πει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως οι κραυγές και η αγωνία τους ήταν να εξευτελίσουν όποιον προσπαθούσε να ψελλίσει το αντίθετο από αυτό που έλεγαν, αλλά κυρίως να αποκρύψουν...
αυτό που για όποιον είχε στοιχειώδη γνώση οικονομικών ήταν τουλάχιστον σαφές.

Ναι, τα νούμερα «δεν έβγαιναν». Και ο Γιάννης Πρετεντέρης όχι απλά το γνώριζε, αλλά το παραδέχεται ότι το γνώριζε. Και όχι απλά το παραδέχεται ότι το γνώριζε, αλλά δικαιολογεί τον εαυτό του που αποφάσισε να το αποκρύψει. Το έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην iefimerida πέρσι τον Ιανουάριο: «Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση. Για ένα δεκάμηνο υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Τρίχες: δεν ήταν. Εγώ δεν το έλεγα αυτό, απλώς δεν αντέκρουσα όσους το έλεγαν».

Αν υπάρχει κάτι πιο απίθανο από την παραδοχή «ήξερα την αλήθεια, απλά δεν την είπα», είναι η δικαιολογία αυτής της επιλογής αποσιώπησης των δεδομένων. Γιατί λοιπόν ένας δημοσιογράφους της δικής του εμπειρίας αποφάσισε να αποκρύψει την αλήθεια; Επειδή: «Εμένα λειτούργησε μια πίεση από συνανθρώπους προκειμένου να το πάμε μαλακά το θέμα και κυρίως μια αίσθηση ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή. Έπρεπε να σκεφτώ το δημόσιο συμφέρον και όχι να βγω και να φωνάζω. Λάθος μου μπορεί να ήταν».

Θα σκέφτεστε, τι μας έπιασε και τα θυμηθήκαμε; Τα θυμηθήκαμε διότι τη Δευτέρα που μας πέρασε, στη συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου στην «Ανατροπή», κάπου ανάμεσα σε πάσες για το διαβόητο υποβρύχιο που, όπως μάθαμε, όχι απλώς δεν έχει κανένα πρόβλημα πλευστότητας, αλλά είναι το στολίδι του στόλου μας (ίσως γιατί δεν είναι οπλισμένο και κάνει μόνο ντεκόρ) και σε υπεκφυγές σε απλές ερωτήσεις όπως «πως γίνεται η νέα ιδιοκτήτρια εταιρεία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά έχει μετοχικό κεφάλαιο μόλις 26.000 ευρώ», οι δύο συνομιλητές αναφέρθηκαν και στη δημοσιογραφία και στο χαμηλό επίπεδο ορισμένων δημοσιογράφων.

Ξεκαθαρίζοντας ότι ευχόμαστε να συμπεριλαμβανόμαστε και εμείς σε αυτούς τους «κακούς» δημοσιογράφους, κάποια πράγματα εξακολουθούν να μας φαίνονται απίθανα. Από πότε  προσμετράται στη δημοσιογραφία η αντίδραση του κοινού; Από πότε ένας δημοσιογράφος αποφασίζει αν και πότε θα δημοσιεύσει μια είδηση με γνώμονα τις αντιδράσεις του κόσμου και όχι με γνώμονα τη διασταύρωση του γεγονότος; Στην περίπτωση του Γιάννη Πρετεντέρη, η επεξήγηση της απόφασης να μην πει αυτό που με τις δικές του οικονομικές γνώσεις ήταν περίπου αυτονόητο, αποδεικνύει μια εντελώς εξωφρενική άποψη για το τι είναι πραγματική δημοσιογραφία. Μια άποψη που θέλουμε να ελπίζουμε πως δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.

Δημήτρης Ζακχαίος από unfollow